Τάμτα, αφού δεν έχουμε ψωμί ας φάμε cupcakes;

Οι καλλιτέχνες λέει, είναι συναισθητικά πλάσματα, με αύρες σαν παιδιά ίντιγκο, που αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα και τα κάνουν τέχνη προς εκτόνωση της απόγνωσης, της παραφοράς, της απαισιοδοξίας τους, της θλίψης, ή του έρωτα, της χαράς, του ενθουσιασμού, του κεφιού. Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες βγαίνουν μπροστά από ολόκληρες ομάδες ανθρώπων και γίνονται σημαίες ιδανικών, ιδεολογιών, κινημάτων, κραυγών. Οι καλλιτέχνες, αυτό κάνουν! Σε αυτό το τόπο που -τα πάμε- όσοι αγαπάνε τρώνε βρόμικο ψωμί και οι καλλιτέχνες μας, στα ζόρια, γίνονται Αντουανέτες, κλεισμένοι σε ηχομονωμένες Βερσαλλίες, τον απόηχο από τις κραυγές και τα συνθήματα ακούνε και νομίζουν πως ο λαός κάνει χιτ τα τραγούδια τους.

Παλιά; Παλιά είχαμε τους ισόθεους Χατζηδάκη, Θεοδωράκη και τον Ξαρχάκο, τον Λοϊζο, τη Φαραντούρη, τον Παπακωσταντίνο, τον Μπιθικώτση, τη Νταντωνάκη, το Σιδηρόπουλο, τη Γώγου, τον Αγγελόπουλο, το Βούλγαρη, τον Κούνδουρο, τον Πετρόπουλο, τον Άγιο Διονύση Σαββόπουλο. Λέω συνειρμικά ονόματα, σκόρπιες λέξεις, αλλά ατόφιες τέχνες. Ένα με την ψυχή μας και το εθνικό μας DNA.

Προσωπικά λατρεύω την ελαφρότητα. Μου αρέσουν τα σουξεδάκια ταχύτατης καύσης και οι ακούραστες δουλειές, έτσι για να ξεχαστείς, σα να πιες ένα ποτήρι ουίσκι παραπάνω. Όμως δεν μπορώ να παραδεχτώ την απουσία των φωνών των συναισθημάτων μας. Οι «ποιοτικοί» καλλιτέχνες μας πλουτίσανε! Βάζουν ελιτίστικα τα εισιτήρια για τις συναυλίες τους σε τιμές προ κρίσης, αντίστοιχες με αυτές στην Νέα Υόρκη. Και οι αγαπημένοι μου, «ελαφρότεροι», οι και καλά ποπ με ήχο τα τέλια του μπουζούκιου και εμφανίσεις στους ισχυρούς ακόμα ναούς της πεθαμένης από καιρό νεοπλουτίστικης νεκροφάνειας μας; Κάνουν ακόμα party, ποζάρουν ακόμη σε φωτογράφους, διαφημίζοντας έρωτες, μητρότητα ή πατρότητα, ψώνια, αγοραία πρωτοτυπία.

Αφορμή για όλα αυτά; Μια φωτογραφία στο λατρεμένο gossip-tv.gr. Η Τάμτα να ποζάρει σε party, νομίζοντας πως είναι όλοι οι τραγουδιστές των Kiss μαζί, ή ο Tyler σε θηλυκό, βάζοντας δυο cupcakes στα μάτια της, το ένα μάλιστα δαγκωμένο. Κοπελιά; Αυτό θα ήταν κάτι ως κίνηση, αν ήσουν η Patti Smith, η Joplin, η Baez, η Joni Mitchell άντε και πιο πρόσφατα ως εκκεντρική σου λέω η Nina Hagen. Η πόζα αυτή με το μισοφαγωμένο cupcake στο μάτι, θα ήταν κοροϊδία, στάση ζωής, φτύσιμο στις κοσμικότητες και στο άσκοπο.

Αν δε μπορείς να πάρεις θέση σε εποχές που η τέχνη σου πρέπει να πρωταγωνιστική, τότε είσαι το περιττό, το παλιό, το φλύαρο, το άστοχο για να σε τραβήξουν ένα πλάνο που θα ξεχαστεί αμέσως. Και είναι κρίμα άνθρωποι που έχουν ταλέντο, αντί να ψάχνουν την ουσία τους, να βολεύονται στην ευκολία τους, σίγουροι πως το κοινό θα περάσει τις χάντρες τους για διαμάντια και με τα καθρεφτάκια που του χαρίζουν θα λατρευτούν ως τοτέμ!

Άραγε αυτά τα cupcakes και ότι απέμεινε από το party, να σκέφτηκε κάνεις να τα βάλει σε καμία σακούλα να τα δώσει στους αστέγους που λιμοκτονούν λίγο πιο κάτω ή ήταν μόνο εξοπλισμός για τις πόζες τους;

Προσοχή: Οι εποχές είναι ζόρικες. 250.000 άνθρωποι ζουν από τα συσσίτια, 1.000.000 είναι επίσημα άνεργοι, οι ημιαπασχόληση, οι καθυστερήσεις αλλά και οι στάσεις πληρωμών είναι εκτός μετρήσεων και ορίων, άρα, κύριοι της πασπαλισμένης με glitter τέχνης, λίγο προσοχή με τα πάρτι και τα κοσμικά της, σε αυτή την οριακή στιγμή. Κάντε τα αφού μπορείτε, αλλά μη προκαλείτε...