Madwalk; Ναι, γιατί δε θα σταματήσουμε και να ζούμε...

Είχε χρώματα, θροΐσματα υφασμάτων, έμπνευση, εικόνες, όμορφα πλάσματα, μουσικές και τραγούδια, εκπλήξεις, δημιουργία. Ήταν μια όμορφη βραδιά, καλοστημένη και προσεγμένη, μέσα σε μια μαύρη θλίψη και κατατονία. Σαν να είδαμε ένα πολύχρωμο όνειρο, πριν ξυπνήσουμε, πιο πελιδνοί από ποτέ στα παγωμένα μας κρεβάτια. Λευκές μπαλαρίνες να χορεύουν πάνω σε γυαλιστερά μαύρα πιάνα με ουρά, παραδείσια εξωτικές τρανσέξουαλ με κόκκινα αστραφτερά φορέματα, ένας άνδρας με ψηλοτάκουνα, η Παπαρίζου να ηλεκτρίζει με την τέχνη της, ο Σάκης να μαγνητίζει με τον ερωτισμό του, η Δούκισσα Νομικού με χιούμορ και αυτοσαρκασμό να κάνει μόδα με δυο cupcakes στο στήθος της, μολυβένια στρατιωτάκια και η Χιονάτη με τους αφτί Νάνους, για δικαίωμα στο παραμύθι, στη μαγεία. Ένας μουσικός νεραϊδότοπος.

Διάβασα ήδη τις γκρίνιες και πριν σταθώ σοβαρά σε αυτό, γκρίνια και η ίδια. Η Ελλάδα της κατοχής, του μνημονίου, της Τρόικας, της επιτήρησης, των άστεγων. Η Ελλάδα της θλίψης, της εγκληματικότητας, του φταίει ο άλλος, της πικρίας, της επιθετικότητας, της αποποίησης ευθυνών, του στραγγαλισμού, της μη προοπτικής, της υποταγής. Η Ελλάδα της γκρίνιας, της μιζέριας, της χαιρεκακίας, της σκυθρωπότητας, της μη προοπτικής, του αδιέξοδου, των πνιγμένων λυγμών, της παγωνιάς, της μετανάστευσης, των κερμάτων.

ΟΚ! Δεν μας αξίζει ούτε το όνειρο; Ούτε μια βραδιά πολυχρωμίας; Δεν μας αξίζει να φανταστούμε τους εαυτούς μας Σταχτοπούτες και πρίγκιπες με όμορφα υφάσματα, σε ένα χορό για ήρωες παραμυθιών; Πρέπει να καταδικάσουμε τους εαυτούς μας, στο γκρι και στο μαύρο και στο λεκιασμένο καφέ; Να εξορίσουμε την μουσική και την ομορφιά από τον τόπο ετούτο και να πέσουμε ωραίες κοιμωμένες σε έναν ύπνο, χωρίς όνειρα; Μήπως να πάψουμε να ζούμε, να κρατήσουμε τις ανάσες μας, να κλείσουμε τα μάτια και να αυτοκαταργηθούμε;

Αν αυτή είναι πια η πρόταση της διανόησης του τόπου, ας γίνει! Ας παραιτηθούμε της ζωής! Μετά τις ξεδιαντροπιές των Λουδοβίκων, ας αποφασίσουν για μας αγέλαστοι Ροβεσπιέροι!