Με την ευαισθησία της Κάτιας Δανδουλάκη

Ευγενής, ποτέ προσβλητική ή είρων, εξαιρετική στην παρέα, με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και εκμαυλιστή αφηγήτρια -πως θα μπορούσε αλλιώς αφού είναι ηθοποιός;- η Κάτια Δανδουλάκη, έδωσε μια συνέντευξη στην Real News και υλικό για εικόνες ψυχής. «Ζούσαμε με το περίσσευμα, ας ζήσουμε με τα απολύτως απαραίτητα» λέει και αισιοδοξεί, «είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρουμε, παρόλο που κινδυνεύουμε από την πλήρη διάλυση, την πλήρη απογοήτευση. Αρκεί να υπάρχει αλληλοϋποστήριξη. Οι γονείς της μητέρας μου είχαν έρθει στη Θεσσαλονίκη πρόσφυγες από την Σμύρνη. Κι εγώ το μόνο που θυμάμαι από εκείνους είναι μια αυλή, μια αγκαλιά και κιθάρες». Μια αυλή, μια αγκαλιά και κιθάρες, πίσω οι ζωές, μπροστά η προσφυγιά και η αίσθηση πως δεν χωράς, δεν ανήκεις, δεν μοιάζεις. Και όμως και οι κιθάρες είχαν χώρο και οι αγκαλιές και η τρυφερότητα.

ΟΚ! Γιατί καρφώθηκα σε αυτή την εικόνα, σ'αυτή τη φράση; Γιατί από τους ανθρώπους της τέχνης και του λογού, θέλουμε πια την παρηγοριά, την καλή κουβέντα και το παράδειγμα. Όχι κακομοίρικα, «α, πέρασα με 10 ευρώ έναν μήνα» ή «έχω ζήσει πολύ φτωχά», ή «μια φορά μας είχε τελειώσει η μερέντα», να γίνεται επίκληση δηλαδή, παλαιών δυστυχιών ελαφρώς διογκωμένων για άφεση της τωρινής πλουσιοπάροχης ζωής που εμείς, δεν θα τους την χρεώσουμε πάντως, ούτε δανεικά θα τους ζητήσουμε, σε μια προσπάθεια διατήρησης «συμπαθείας».
Βρίσκω αυτές τις τάχα εκμυστηρευτικές κουβέντες αστείες και ενοχλητικές. Ενώ η εικόνα που μου χαρίζει η κ. Δανδουλάκη, είναι ένα χαμογελάκι.

«Μια αυλή, μια αγκαλιά και κιθάρες» για τους πρόσφυγες παντού. Ακόμα και στον ίδιο τους τον τόπο...