Ένα δάκρυ κύλησε: Τα συναισθήματα ενός φαν των Spice Girls για τη τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων

Λοιπόν, αυτό το κείμενο είναι μια εξομολόγηση που πίστευα ότι ποτέ δεν θα έκανα. Βέβαια, αφού βρήκα το κουράγιο να αφήσω όλους τους ανθρώπους που αγαπώ και να πάω σε μία ξένη, δεν είναι παράξενο που γράφω και για τον παιδικό μου έρωτα, τις Spice Girls.

Η ιστορία ξενικά το χειμώνα 1996. Τετάρτη πρωί. Οι δάσκαλοι έχουν (πάλι) απεργία και εμείς φεύγουμε από το σχολείο για να πάμε στο σπίτι ενός συμμαθητή μου για να δούμε MTV (όταν το αγγλικό MTV εξέπεμπε και στην Ελλάδα). Είμαι στην τρίτη τάξη του δημοτικού και σχεδόν δεν ξέρω τι σημαίνει να αγαπάς τη μουσική. Ο φίλος μου ο Βασίλης είχε περάσει τη φάση Billy Idol και ήταν στη φάση Prodigy εκείνη δεν την περίοδο, αλλά εγώ τη φοβόμουν τη συγκεκριμένη μπάντα γιατί ο Keith Flint είχε κόμμωση "δαιμονική" και είχα εφιάλτες μόνο που τον έβλεπα. Καθώς τρώμε πατατάκια, λοιπόν, μπροστά στην τηλεόραση και λίγο πριν παίξουμε ξύλο και G.I Joe (γιατί αυτό έκαναν τα αγοράκια των 90s) προβάλει η TV πέντε κορίτσια με πολλά διαφορετικά χρώματα μαλλιών να τραγουδάνε σχεδόν φιλήδονα (μια λέξη που δεν γνώριζα, ούτε ένιωθα σε αυτή την ηλικία) "2 become 1". Έτσι γνώρισα τις Spice Girls. Μου "έπεσε το σαγόνι" από την πρώτη στιγμή που τις είδα. Τις ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Κυρίως την Emma, γιατί είχα αδυναμία στα ξανθά κοριτσάκια τότε και επειδή η Baby Spice ήταν ό,τι πιο οικείο υπήρχε για ένα παχουλό, γλυκό φλωράκο του δημοτικού όπως εγώ. Το επόμενο Σάββατο η μαμά του Βασίλη μας πήγε στα Metropolis και αγόρασα τα τρία πρώτα single τους, το Wannabe, το Say You'll Be There και το 2 become 1. Το album τους δεν είχε βγει ακόμα (ρώτησα τους πωλητές). Γύρισα στο σπίτι έβαλα τα cd τους, χόρεψα σαν τρελό παιδάκι χαρά γεμάτο και τα άκουσα τόσες φορές που στο τέλος εκνευρίστηκαν οι γονείς μου. Εκείνο το απόγευμα ξεκίνησε η μανία μου για τα πικάντικα κορίτσια. Τα χρόνια που πέρασαν έβλεπα συνέχεια MTV με την ελπίδα ότι θα δείξει κάτι από Spice ανά πέντε λεπτά και δεν έχανα ευκαιρία αγοράσω ότι κυκλοφορούσαν οι Spice Girls. Ακόμα έχω έχω στην αποθήκη ένα τεράστιο ντοσιέ με αφίσες, αποκόμματα από περιοδικά και κάθετι που έβρισκα από τις Spice. Φυσικά είμαι και κάτοχος σχεδόν κάθε κυκλοφορία τους (ως μπάντα και solo). Λίγο μετά γνώρισα τη britpop και μπήκα στην εφηβεία και ντρεπόμουν να λέω στους φίλους μου ότι είμαι μεγάλος θαυμαστής των Spice Girls και πως ούρλιαζα σε κάθε απονομή βραβείων που κέρδιζαν ή πως ανάμεσα στους Blur και τους Oasis ξέρω φαρσί τους στίχους του Spice Up Your Life και του Mama. Τότε έφυγε και η Geri από το συγκρότημα και τα πρώτα δάκρυα ήρθαν. Λίγο μετά διαλύθηκαν εντελώς. Έτσι είπα στον εαυτό μου πως ήρθε η ώρα να μεγαλώσω και να τις ξεχάσω γιατί ήταν απλά ηρωίδες της παιδικής ηλικίας. Η εμμονή μου, όμως, δεν με άφησε ποτέ να τις ξεπεράσω. Συνέχιζα να αγοράζω ό,τι υλικό έβρισκα από τις Spice Girls, αλλά ποτέ σε κανένα δεν είπα για την κρυφή δισκοθήκη μου που είχα καταχωνιάσει στη ντουλάπα, γιατί τότε, είπαμε, άκουγα Blur, Pulp και Radiohead.

Τα χρόνια πέρασαν, η εφηβική ανασφάλεια έγινε φτερό στον άνεμο και μόλις συνειδητοποίησα ποιος είμαι, αγάπησα και αποδέχτηκα όλο το παρελθόν μου, ένοχο και μη. Εντωμεταξύ, οι Spice Girls είχαν επανενωθεί για ένα album με τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους και ένα παγκόσμιο tour με αφορμή τη συμπλήρωση των 10 χρόνων από την δημιουργία της μπάντας. Και αν τότε σκεφτόμουν να πάω στο εξωτερικό να τις δω, δεν το έκανα χάνοντας τη μοναδική ευκαιρία που είχα να τις δω live (ίσως ένα από τα ελάχιστα πράγματα που μετανιώνω στη ζωή μου πραγματικά). Κάπως έτσι θεώρησα πως το "Girl Power" τέλειωσε πραγματικά, επειδή πρέπει να είναι κάποιος ανόητος για να πιστεύει ότι η Victoria Beckham που κατάφερε στα χρόνια της μακριά από τις υπόλοιπες Spice Girls να κάνει το όνομα της ένα από τα μεγαλύτερα brand name στην pop culture, θα είχε οποιοδήποτε όφελος να είναι μέρος μια μπάντας που ήταν σχεδόν γλάστρα (για να πούμε την αλήθεια η Posh δεν ήταν και η πιο δημοφιλής Spice).

Επειδή όμως, κανείς ποτέ δεν θέλει να πιστέψει ότι κάτι που αγαπά τελειώνει πραγματικά, όλοι οι θαυμαστές των Spice Girls (παρεμπιπτόντως θα βρείτε έναν εξαιρετικά μεγάλο αριθμό στους εναλλακτικούς κύκλους, πιστέψτε με) είχαν την ελπίδα ότι τα κορίτσια θα πούνε ένα βροντερό αντίο με κάποιο τρόπο, ακριβώς όπως μπήκαν στη ζωή όλων. Και η αφορμή ήταν τελικά οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου.

Το συγκρότημα που λατρέψαμε στα παιδικά μας χρόνια, θα ανέβαινε στη σκηνή 15 χρόνια μετά τη δημιουργία του για να πει έστω και ένα από τα τραγούδια που αγαπήσαμε και να ζωντανέψει τη νοσταλγία στην καρδιά μας. Αυτή που νιώθουν οι γονείς μας όταν ακούνε Beatles και Bee Gees και μας λένε πως τους χόρευαν στα εφηβικά party.

Μετά από αυτή την ιστορία που σας είπα πως περιμένατε να νιώσω όταν είδα ξανά μαζί χθες το βράδυ τη Ginger (ξανθιά δυστυχώς και όχι κοκκινομάλλα), την Sporty, τη Baby, τη Scary και την Posh να τραγουδάνε ένα medley του Wannabe και του Spice Up Your Life; Πάγωσα, συγκινήθηκα, χόρεψα, ανατρίχιασα, ούρλιαξα λες και είμαι πάλι δέκα χρονών. Τόσο δραματικά είπα το δικό μου αντίο μια για πάντα σε μία μπάντα που είναι λίγο πολύ ο λόγος που ξεκίνησα να ακούω μουσική (ακόμα και αν πλέον τα μουσικά μου γούστα έχουν αλλάξει άρδην).

Το ξέρω ότι είναι σχεδόν ανόητο να κοντεύεις να φτάσεις τα τριάντα και να αντιδράς όπως ένα δωδεκάχρονο που βλέπει το Justin Bieber και τους One Direction. Το ξέρω πως οι Spice Girls κυκλοφόρησαν χαριτωμένη pop μουσική, αλλά δεν είναι ούτε οι Stones, ούτε οι Kinks, ούτε οι Beatles, ούτε οι My Bloody Valentine που έχουν γαλουχήσει γενιές καλλιτεχνών. Το ξέρω πως είναι κιτς και πως πολλοί θα σχολιάσουν αρνητικά το γεγονός ότι τώρα που έχουν μεγαλώσει, ξαναμπήκαν στα λαμέ για να κάνουν χορευτικά ως σαραντάρες που ξανάνιωσαν. Αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σημασία. Οι Spice Girls ήταν πέντε κορίτσια που μεμονωμένα μάλλον δεν θα θυμόμασταν καν το όνομα τους, αλλά κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα pop υπερθέαμα που ήταν ανυπέρβλητα διασκεδαστικό για όσους δεν έχουν κόμπλεξ. Και αν πολλοί από εμάς κάποτε το αποκηρύξαμε ως έφηβοι, η αλήθεια είναι ότι με την ενηληκίωση τελικά καταλήξαμε να είμαστε περήφανοι για τις παιδικές μας ηρωίδες. Απόδειξη η χθεσινοβραδινή εμφάνιση που η ιστορία θα θυμάται όχι ως τελετή λήξης ενός αθλητικό event, αλλά το επικότερο μουσικό αντίο της pop μουσικής, και η οποία κατάφερε να ξανακάνει μια γενιά που πλησιάζει τα τριάντα να ξανανιώσει τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό ενός παιδιού. Δεν το λες εύκολο όταν νομίζεις ότι τα έχεις ζήσει όλα. Spice up our lives σίγουρα. Για πάντα. Αγάπη (κανονική, όχι wannabe) για τα κορίτσια που στα δικά μας μάτια θα είναι αυτά τα λατρεμένα, θορυβώδη πλάσματα που κάποτε ταυτιστήκαμε και αποθεώσαμε.

Αν και εσείς νιώθετε κάπως έτσι για τις Spice Girls και θέλετε να το μοιραστείτε ή να διαβάσετε τα σχόλια μου για τη χτεσινή βραδιά δεν έχετε παρά να κάνετε ένα follow στο twitter (@cartoondandy)

Διαβάστε ακόμα:

Ποια διάσημη ξέχασε να αφήσει φιλοδώρημα σε εστιατόριο;

Τι θα φορούν οι Spice Girls στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων;

01

20