Ο αγώνας της Νανάς με την ανορεξία

Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα φίλος με τη Νανά Καραγιάννη. Ένα γεια σου, τι κάνεις και αυτά που λένε οι άνθρωποι που κινούνται στον ίδιο χώρο για πολλά χρόνια. Την είχα προσέξει από την εποχή του δούλευε στο κανάλι Tempo, πριν κάτι αιώνες. Ήταν ένα τσουπωτό, όμορφο και κυρίως έξυπνο κορίτσι, από τα πρώτα νομίζω, αν όχι η πρώτη, που βγήκαν για ρεπορτάζ δρόμου, κάτι σαν το θηλυκό Φερεντίνο.

Αργότερα την είδα σε μεγάλα κανάλια, με την επίσης έξυπνη και δολοφονική ατάκα. Είχα δει ότι άρχιζε να αδυνατίζει, αλλά δεν έδωσα σημασία, όπως φαντάζομαι ούτε η ίδια, ούτε και οι δικοί της άνθρωποι, μέχρι που το πρόβλημα έγινε πολύ μεγάλο για να παραμένει αόρατο. Η ίδια βρήκε το θάρρος και βγήκε δημόσια και μίλησε για τα προβλήματα τροφικής διαταραχής που αντιμετώπιζε. Αργότερα είδα ότι το ξεπέρασε, παντρεύτηκε και θα έλεγα ότι ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, αλλά δυστυχώς δεν ήταν από τα παραμύθια που τελειώνουν έτσι. Ήταν από εκείνα που έχουν δράκους.

Από το Facebook, αυτό τον σύγχρονο κατάσκοπο, έβλεπα την πορεία της ζωής της Νανάς, η οποία σαν κοινωνικότατη που είναι, ανέβαζε συνεχώς φωτογραφίες, μέχρι που τους τελευταίους μήνες οι φωτογραφίες άρχισαν να γίνονται τρομακτικές. Η Νανά έμοιαζε σκιά του εαυτού της. Κι όλα αυτά μέχρι πρόσφατα, όπου με χαρά είδα ότι μετά την παρέμβαση της Τατιάνας, εισήχθη σε ιδιωτική κλινική. Το αν έπρεπε ή όχι να το κάνει δημόσια η Τατιάνα είναι μια άλλη κουβέντα που αφορά την ίδια. Θα προτιμούσα να γινόταν ιδιωτικά και όχι τηλεοπτικά (όπως έκανε πριν χρόνια και δεν το πήρε είδηση κανείς), αλλά στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα είναι που μετράει και το αποτέλεσμα είναι ότι έσωσε τη ζωή της Νανάς.

Δεν πρόκειται να μιλήσω για τις λεπτομέρειες της ανορεξίας, Ούτε ειδικός είμαι, ούτε γιατρός, αλλά θα σταθώ σε αυτό που λέει όλος ο κόσμος, ότι τα Media είναι υπεύθυνα για τις διατροφικές διαταραχές. Φυσικά και φταίνε, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Η εικόνα της σύγχρονης ομορφιάς και η γυναίκα-πρότυπο της σημερινής παγκόσμιας διαφήμισης, είναι κάτι εξαϋλωμένα μοντέλα που είναι αδύνατον σχεδόν να "αντιγράψεις" και εξαιτίας του DNA (ειδικά οι μεσογειακές γυναίκες) και εξαιτίας της βιολογίας.
Το να είσαι αδύνατος θεωρείται ομορφιά στις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες και είναι πάντως ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς ότι η ανορεξία εμφανίζεται σε δυτικοποιημένες και βιομηχανοποιημένες χώρες, όπου τα Media είναι γεμάτα γυναίκες τόσο αδύνατες που δεν θεωρούνται πλέον υγιείς. Για την ακρίβεια το μέσο μοντέλο έχει κατά μέσο όρο 16.3 σωματική μάζα (Body Μass Index) όταν φυσιολογικό θεωρείται κάπου μεταξύ 18.5 και 24.9. Το μέσο μοντέλο είναι στην πραγματικότητα ανθυγιεινά αδύνατο σε σημείο ασθένειας. Φυσικά λοιπόν και φταίνε τα Media με τα super skinny πρότυπα, οι μεγάλοι οίκοι μόδας που δεν βγάζουν μεγάλα νούμερα, οι celebrities που είναι χαρούμενες που χωράνε στα 00 νούμερα.

Το να κατηγορήσεις όμως μόνο τα Media, είναι υπεραπλούστευση ενός πολύ μεγαλύτερου και σύνθετου προβλήματος. Τα περιοδικά και οι διαφημίσεις πάντα είχαν υπερβολικά αδύνατες γυναίκες σαν μοντέλα και με αυτή την λογική θα ήταν όλες ανορεκτικές εδώ και δεκαετίες. Στη δεκαετία του 60 το απόλυτο πρότυπο ομορφιάς ήταν το διάσημο μοντέλο Τουίγκι, σχεδόν εξαϋλωμένη που με ύψος 1.66 ζύγιζε μόλις 41 κιλά κι όμως η ανορεξία ήταν, αν όχι ανύπαρκτη, σχεδόν ανύπαρκτη. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει. Οι πιτσιρίκες μεγάλωσαν με τα social Media, εκεί όπου υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος φωτογραφιών και έκθεσης. Εκεί είσαι πάντα παρών, σαν να κυκλοφορείς όλη μέρα με ένα καθρέφτη μπροστά σου. Και δεν βλέπεις μονό εσύ τον είδωλο σου, το βλέπουν όλοι και κυρίως το βλέπεις εσύ και το συγκρίνεις και το κρίνεις αυστηρά.

Το πρόβλημα της ανορεξίας δεν είναι τα Media, δεν είναι μόνο τα Media. Είναι ψυχογενές, είναι ψυχολογικό, είναι οικογενειακό, είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας που ήταν πάντα ρατσιστική απέναντι στους παχουλούς ανθρώπους. Από τα παιδάκια στο σχολειό που θα κοροϊδέψουν το χοντρό παιδάκι μέχρι της σχόλια στο διπλανό γραφείο για την χοντρούλα ή τον χοντρούλη στη δουλειά. Δεν υπάρχει τίποτε το αστείο σε ένα κοροϊδευτικό σχόλιο, μπορεί να υπάρχει "αθώα" πρόθεση, αλλά ένα αστείο, είναι κανονικός τραμπουκισμός.

Ίσως να θεωρούσα το πρόβλημα της Νανάς μεμονωμένη και σπάνια ελληνική περίπτωση (στην Αμερική 11 εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από ανορεξία) αν δεν μάθαινα πρόσφατα ότι οι ανιψιές μου και όλες, μα όλες οι φίλες τους στο σχολείο, κάνουν διάφορες δίαιτες από τα 16 τους. Ευτυχώς δεν τα καταφέρνουν, αλλά καμία φορά το πρόβλημα είναι πιο κοντά μας απ ότι νομίζουμε. Δεν χρειάζεται να κοιτάμε, πρέπει να βλέπουμε κιόλας.

Ευτυχώς που υπάρχει και η Adele και μακάρι να υπήρχαν και άλλες 100 σαν και αυτήν.

Διαβάστε επίσης:

Η πληρωμένη απάντηση της Adele στον Karl Lagerfeld

Photoshop σκάνδαλο: Προσπάθησαν να κρύψουν τα κόκαλα της Karlie Kloss

Ποιοι διάσημοι σταρ παλεύουν μια ζωή με τα κιλά τους;