Και τώρα που ψηφίσατε τον Αγάθωνα να δούμε τι θα τον κάνετε

Καταρχήν δεν ξέρω πού ήταν κρυμμένοι τόσο καιρό οι φαν του Αγάθωνα. Συγνώμη αλλά δεν το είχα πάρει χαμπάρι ότι ο Αγάθωνας, ένας ρεμπέτης με μουστάκι από τη Θεσσαλονίκη, είχε φαν κλαμπ μεγαλύτερο και από του Ρουβά. Αλλά και πάλι εντάξει. Να το δεχτώ, σαν έθνος μας αρέσει ο Αγάθωνας... Και μένα μ᾽ αρέσει με καμιά ρετσίνα, με κανένα ουζάκι, με καμία μαριδούλα σ᾽ ένα κουτούκι της Πλατείας Άθωνος ή της όποιας πλατείας στη Θεσσαλονίκη ή στον Πειραιά. Αλλά από το υπόγειο κουτούκι με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Τσιτσάνη στους τοίχους και τις καρέκλες καφενείου, μέχρι την σκηνή της Eurovision η απόσταση όχι απλώς είναι τεράστια αλλά είναι και απαγορευτική. Άλλο το ένα άλλο το άλλο.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε βρει τον τρόπο να μπερδεύουμε τάσεις, μόδες και μουσικές και αυτή είναι η μαγκιά μας. Ενας σημερινός δεκαεπτάχρονος, ας πούμε, μπορεί να βγει Σάββατο βράδυ και να πάει σε ένα ρεμπετάδικο με τους φίλους του να πιει ρακόμελο, και το επόμενο Σάββατο να πάει στον Κιάμο να πιεί ουίσκι. Και το επόμενο στο Ακρωτήρι... Ή να πάει σε όλα μαζί σε ένα βράδυ. Και να τα γουστάρει όλα. Έτσι είμαστε στην Ελλάδα, μούλτι κούλτι. Γι᾽ αυτό είμαστε ωραίοι. Όμως στην Ευρώπη αυτό δεν το ξέρουν. Και δεν μπορούν να το καταλάβουν. Ούτε ξέρουν τι είναι η ρετσίνα και όσο για το ούζο αυτό το έχουν για φολκλόρ.

Το ότι αποφασίσαμε χθες το βράδυ να κάνουμε την επανάστασή μας απέναντι στην οικονομική καταπίεση της Ευρώπης και στα μνημόνια ψηφίζοντας τον Αγάθωνα ή ότι αποφασίσαμε να κάνουμε χαβαλέ μεταξύ μας διαλέγοντας μουστάκι αντί για εξτένσιονς είναι μια στάση που δείχνει ότι θέλουμε να αλλάξουμε, να πετάξουμε από πάνω μας το παλιό και το «φορετό» και να πούμε «αυτοί είμαστε και άμα γουστάρετε». Και αυτή είναι η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω γιατί κατά τα άλλα μου φαίνεται εντελώς αψυχολόγητο.

Γιατί πείτε μου ειλικρινά, όταν κέρδισε η Παπαρίζου την Eurovision δεν χαρήκατε;
Και τώρα «δικό σας»...