Magazines 4 ever

Κακό πράγμα η τσίχλα. Όταν τη μασάς πολύ νομίζεις ότι καις θερμίδες και χλαπακιάζεις περισσότερο στο επόμενο γεύμα σου. Κάπως έτσι είναι και οι κουβέντες. Πετάει ένας μια βλακεία, αναπαράγουν οι πολλοί χωρίς ποτέ να διασταυρώσουν αν όντως η πληροφορία ισχύει. Τρομερό την εποχή του twitter η αναμασημένη πληροφορία-τσίχλα να έχει τόσο μεγάλη ισχύ.

Άλλωστε δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ανθρώπων που ανακοινώνουν κάτι αναληθές και μετά αυτό αναπαράγεται με ταχύτητα φωτός για να διαψευστεί μερικές ώρες αργότερα.

Κάπως έτσι ακούω κάποια χρόνια τώρα ότι στο μέλλον τα έντυπα θα «πεθάνουν», θα κλείσουν όλα τα περιοδικά και οι εφημερίδες και ο κόσμος θα διαβάζει μόνο από το internet. Δεν θέλω να το χαλάσω στους καλοθελητές, αλλά ήδη το κοινό ενημερώνεται περισσότερο διαδικτυακά και ευτυχώς εδώ που τα λέμε, γιατί αν είσαι σκεπτόμενος αναγνώστης μπορείς ακαριαία να διασταυρώσεις την πληροφορία, καθώς με τόσα συμφέροντα που παίζονται η παραπληροφόρηση είναι πολύ πιο δημοφιλής και σαφώς πιο κερδοφόρα.

Στην μόδα βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι τάσεις, οι φωτογραφίες από τις πασαρέλες, τα νέα hot fashion items είναι περίπου τα ίδια σε περιοδικά και sites. Ειδικά στα mainstream γυναικεία και ανδρικά περιοδικά μόδας οι φωτογραφίσεις και τα εξώφυλλα είναι τόσο βαρετά και όμοια σε σημείο χασμουρητού. Οπότε θάνατος, αλλά μόνο λόγω internet;

Εκεί, λοιπόν, έρχονται δύο νέα περιοδικά και κάνουν μία ήσυχη επανάσταση για τους αληθινούς fashion lovers και φανατικούς του πραγματικού στυλ, αδιαφορώντας παγερά για πληροφορία μαζικής εστίασης φθηνού «βρώμικου» στο Γκάζι, τυλιγμένου σε γυαλιστερό αλουμινόχαρτο μίας χρήσης.

Το «Industrie» απευθύνεται όπως λέει και ό τίτλος του σε αναγνώστες που είναι επαγγελματίες της μόδας αλλά και σε αυτούς που την λατρεύουν. Άλλωστε οι πραγματικοί stars της μόδα δεν είναι οι σιτεμένες stars στο κόκκινο χαλί, αλλά οι φωτογράφοι, stylists, designers, entrepreneurs, fashion mega brand directors και γενικά όλοι αυτοί οι επαγγελματίες που ρισκάρουν, τολμούν και δημιουργούν, κάνοντας με τις αποφάσεις τους έναν ολόκληρο πλανήτη να αλλάζει αγοραστικές συνήθειες ή να ακολουθεί πιστά τις τάσεις.

Αντίστοιχα το «Fantastic Man» ξεκίνησε ως ένα πολύ σοφιστικέ gay ανδρικό περιοδικό για τον «Α-Gay» δηλαδή τον άνδρα που είναι ωραίος, επιτυχημένος, πλούσιος και αυτοδημιούργητος –κάτι σαν Tom Ford-, αλλά gay, τόσο μακριά, όμως, από στερεότυπα, όσο μακριά είναι το κλίμα στο Βόρειο Πόλο από την άνοιξη. Τελικά το «ελάφρυνε» λίγο και έγινε targeted στον σύγχρονο esthète άνδρα γνωστό για το στυλ του από εικόνες φωτογραφιών του Tommy Ton την περίοδο των fashion shows σε δρόμους και πλατείες.

Επίσης το στυλ και τα γραφικά του περιοδικού «Fantasic Man» έμελε να αποτελέσουν τη βάση για το πολύ επιτυχημένο online store MrPorter.com, το hip αδελφό του υπερεπιτυχημένου γυναικείου Net-A-Porter.com.

Και τα δύο περιοδικά έχουν κάτι κοινό. Πολλές υπέροχες διαφορετικές φωτογραφίσεις που αποτυπώνουν την μόδα σαν τρόπο ζωής και όχι σαν τρόπαιο. Καλογραμμένα λαχταριστά κείμενα και συνεντεύξεις που δεν ασχολούνται με μωρά, γάμους και όλα αυτά τα επιχειρηματικά.

Όταν, δε, ανοίξεις την πρώτη σελίδα «κολλάς» και δεν σηκώνεις κεφάλι μέχρι να το διαβάσεις όλο.

Υψηλή αισθητική, νέα πληροφορία, ανάγκη η μόδα να επιστρέψει σε λίγους και εκλεκτούς που όχι μόνο την καταναλώνουν αλλά τη σέβονται κιόλας. Ευτυχώς και τα δύο περιοδικά πάνε περίφημα και οι Κασσάνδρες που προϊδέαζαν το τέλος τους τώρα ψάχνουν δουλειά στο National Enquire.

«Once a freak always a freak» και ευτυχώς ανακάλυψα και πάλι την χαρά να διαβάζω και να ονειρεύομαι, με δύο συγκλονιστικά περιοδικά μόδας νέας κοπής. Halleluiah!