Τι Πάσχα, τι Απόκριες. Η Ελληνίδα εν μέσω κρίσης

Φέτος, αποφάσισα να περάσω το διήμερο του Πάσχα με τους γονείς μου στην επαρχία, σε μια κωμόπολη της Πελοποννήσου. Να περάσουμε ένα Πάσχα λίγο πιο φολκλόρ με Ανάσταση στην εκκλησία του χωριού και όλα τα παρελκόμενα. Μια βδομάδα μετά, και έχοντας γυρίσει στην Αθήνα, μπορώ να το παραδεχτώ: το βράδυ της Ανάστασης η αισθητική μου υπέφερε.

Όταν έφτασα στην εκκλησία ήταν σαν να μεταφέρθηκα στο «Διογένης Studio» δέκα χρόνια πριν. Όλες, μα όλες, οι γυναίκες γύρω μου είχαν πάει κομμωτήριο κάνοντας χτενίσματα υπερπαραγωγή, ενώ glitter, στρας, λαμέ, λουστρίνι και μακιγιάζ-κλόουν είχαν την τιμητική τους. Και το χειρότερο είναι πως ακόμα και τα θηλυκά της ηλικίας μου (σε λίγο καβαντζάρω τα τριάντα) ακολουθούσαν τα χνάρια των μανάδων τους, κάνοντας στυλιστικό revival στο κιτς της δεκαετίας του ενενήντα. Δεν είναι όμως θέμα επαρχίας γιατί και στην Αθήνα κυκλοφορούν τα ίδια και πολύ χειρότερα, απλά χάνονται μέσα στη μάζα.

Είναι οι ίδιες γυναίκες, που είναι μόνες –και όταν λέω μόνες, εννοώ στην ουσία τους και όχι στις ληξιαρχικές πράξεις-, που μεγάλωσαν με τη νοοτροπία πως πρέπει μέχρι τα τριάντα να βρουν ένα καλό παιδί να παντρευτούν, που όλη τους την ενέργεια τη σπαταλούν άτσαλα σε αυτές τις μικρές κοσμικές τους εμφανίσεις και ζουν μια επιφανειακή ζωή γεμάτη «λάμψη», «πρωϊνάδικα», «μεσημεριανά», «realities» και άνοστο lifestyle.

Δεν ευλογώ τα γένια των αντρών, απλά είμαστε «τυχεροί», γιατί δεν έχουμε τόσες πολλές στυλιστικές επιλογές και έτσι η τυχόν έλλειψη παιδείας μας καμουφλάρεται ευκολότερα.

Ευτυχώς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και το εξωτερικό είναι λίγες ώρες μόνο μακριά. Και του χρόνου!