Γιορτή του Πατέρα: Γιατί όλες μας ψάχνουμε έναν άντρα σαν τον μπαμπά μας;

Πατέρας, Μπαμπάς, Daddy. Όπως και να τον φωνάξεις, όποια ώρα και αν το πάρεις τηλέφωνο αυτός απλά θα σου απαντήσει με ένα «Πες μου κοριτσάκι μου». Και κάπως έτσι ένας άντρας μας κάνεις να νιώθουμε πριγκίπισσες. Γιατί μπορεί να έχουμε να πούμε 100νταδες πράγματα για την Ελληνίδα μάνα, ο μπαμπάς μας όμως είναι ο άντρας που θα μας αγκαλιάζει μέχρι ΤΕΛΟΥΣ. Και για να είμαστε ειλικρινείς , είναι αυτός που κάνουμε ό,τι μα ό,τι θέλουμε επί 24ωρου βάσεως.

Και κάπου εδώ θέλω να τραγουδήσω στον δικό μου μπαμπά τους στίχους του Μαραβέγια (με μία μικρή αλλαγή πάντα): «Που να βρω κάποιον να σου μοιάζει τη ζωή μου έχεις χαράξει...». Τώρα μη μου πεις πως και εσύ δεν ψάχνεις έναν άντρα σαν τον πατέρα σου, γιατί πολύ απλά δε θα σε πιστέψω. Θες έναν να σου κάνει όλα τα χατίρια, να λιώνει κάθε φορά που σε βλέπει να επιτυγχάνεις και να μιλά με απίστευτη υπερηφάνεια στους πάντες για το κοριτσάκι του.

Αυτός είναι ο άντρας που όταν ήσουν μικρή σε πήγαινε όπου του ζητούσες και ερχόταν και σε έπαιρνε από τα πάρτι ακόμα και αν ήταν απίστευτα κουρασμένος. Ο δικός μου μπαμπάς θα μπορούσε να με περιμένει κάπου για ώρες απλά και μόνο για να μην ταλαιπωρηθώ με τα Μ.Μ.Μ. Πες με κακομαθημένη, αλλά μετά από αυτό πώς να μην ψάξω ένα πιστό του αντίγραφο.

Ο δικός μου μπαμπάς μου γκρινιάζει πάντα με το γάντι. «Μήπως αργήσαμε λίγο χθες να γυρίσουμε», η ατάκα που ακούω κάθε Κυριακή πρωί όταν κατά βάθος θέλει να πει « Μα δε ντρέπεσαι να γυρίζεις μέχρι τα ξημερώματα στα μαγαζιά; Ήμαρτον παιδί μου». Όχι δε μου έχει υψώσει ποτέ τη φωνή του, άρα πώς γίνεται εγώ μετά να ψάξω για έναν άντρα νευρικό και... θρασύ;

Ο δικός μου μπαμπάς έχει ξενυχτήσει πολλά βράδια στο προσκεφάλι μου όταν ήμουν άρρωστη. Τα βράδια με πυρετό ήταν δικά του, αφού δεν άφηνε ποτέ τη μαμά μου να ξενυχτήσει και ίσως κολλήσει την ίωση. Γινόταν η ‘’νοσοκόμα’’ μου και μπορούσε να μου χαϊδεύει το μέτωπο μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Έναν τέτοιο πατέρα θέλω και εγώ για το παιδί μου (oops, παίζει να μην το έχω πει ποτέ αυτό ξανά).

Ο δικός μου μπαμπάς με βλέπει πάντα όμορφη, αδύνατη και φοβάται μην τυχόν πάθω κάτι. Είναι ικανός να ‘’πατήσει κάτω’’ όποιον με κάνει να δακρύσω και κάπως έτσι με κάνει να ψάχνω τα μάτια του στα μάτια ενός άντρα.

Είμαι σίγουρη πως ο δικός μου δεν είναι ο μοναδικός που τα κάνει όλα αυτά. Όλες μας είμαστε κακομαθημένες (με την καλή σημασία της έννοιας) από κούνια. Ο άντρας που ερωτευόμαστε είναι ο μπαμπάς μας στα νιάτα του και αργότερα γίνεται ο πατέρας που πάντα ονειρευόμασταν για τα παιδιά μας. Η ζωή κάνεις κύκλους, παρ’ το χαμπάρι.

Μπαμπά you are the best!