Ο έρωτας και η χαρά βρίσκουν πάντα χώρο και τρόπο!

Κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία από το πρωί. Προσπαθώ να καταλήξω στα συναισθήματα. Γιατί είναι ένα κλικ γεμάτο από συναισθήματα. Χαρά, λύπη, ανακούφιση, ανησυχία, οργή… Όλα μαζί. Πως το λέει ο Αντώνης (ένας είναι) να δεις:

«Μη ξαναρθείς θάλασσα δάκρυ και φωτιά

Είναι όλα μέσα μου βαθιά και όταν κοιμάμαι…»

Έτσι ακριβώς. Θάλασσα, δάκρυ και φωτιά… Αυτοί οι άνθρωποι είναι Σύριοι. Μην με ρωτήσεις από τους καλούς ή τους κακούς. Δεν ξέρω πια να σου πω. Και δεν με νοιάζει. Είναι τραπέζι γάμου. Κοίτα τη φωτογραφία. Και δες που έστησαν τη γιορτή για το ζευγάρι που παντρεύτηκε. Είναι γυναίκες με τους άντρες και τα παιδιά τους. Επίσημα. Όπως εσύ κι εγώ που ψάχνουμε να βρούμε που θα κάνουμε τη δεξίωση όταν παντρευτούμε πριν καν βρούμε το άλλο μας μισό. Για το «πουλ μουρ» και την ικανοποίηση του εγώ μας.

Είναι ο παππούς και η γιαγιά εκεί. Αυτοί που έμειναν εκεί γιατί δεν μπορούσαν να φύγουν, μαζί με αυτούς που επέζησαν. Κι είναι και ο έρωτας εκεί. Και η χαρά. Μες στα χαλάσματα.

Είναι όλοι χαρούμενοι κι ας ξέρουν πως μπορεί να χαλάσει τη γιορτή τους, μια βόμβα, ένας ελεύθερος σκοπευτής, ο θάνατος. Δεν τους νοιάζει. Ή δεν το δείχνουν. Ζήσε την κάθε μέρα, λέμε οι σοφοί και οι ξύπνιοι, σαν να είναι η τελευταία. Θεωρίες επισκόπου. Αυτοί εκεί, στη φωτογραφία, δεν το λένε. Τη ζουν. Γιατί ξέρουν ότι κάθε μέρα τους μπορεί να είναι όντως η τελευταία. Ακόμη και στο τραπέζι του γάμου.

Πλαστική καρέκλα, πλαστικό τραπέζι, ένα κομμάτι ψωμί, 4-5 φαγητά ρεφενέ, ότι είχε ο καθένας αλλά πολλή-πολλή αγάπη. Και χαρά. Μια φίλη έβαλε τη φωτογραφία και είπε «άμα έχεις άντερα…». Έτσι είναι…

Δεν θέλει πολλά η ζωή για να είσαι ευτυχισμένος. Κουράγιο στα δύσκολα, καθάρια βλέμματα γύρω σου και μια αγκαλιά… Θαρρώ πως αυτά φτάνουν. Δεν ξέρω σε ποιον θεό πιστεύουν αυτοί που είναι γύρω από το τραπέζι. Προσεύχομαι όμως στον δικό μου θεό να τους έχει καλά. Γιατί μου έδωσαν ένα μάθημα ζωής. Εκεί δίπλα στο θάνατο… Οπότε έχει διπλή αξία.