Να είστε παράσημα για τον άντρα, όχι τρόπαια

Έχω ακούσει πολλές φορές από μια γυναίκα τη φράση, «είμαι γυναίκα τρόπαιο».

Κι έχω δει πολλούς άντρες να το κάνουν πράξη. Να φέρονται στη γυναίκα ακριβώς έτσι. Ως τρόπαιο. Δεν ξέρω τι κάνει μια γυναίκα να επιζητάει μια τέτοια συμπεριφορά. Ούτε γιατί το κάνει ή το ακολουθεί ένας άντρας.

Ξέρω όμως ότι μου φαίνεται και μου ακούγεται φτηνό. Πολύ. Όπως ό,τι έχει το παραμικρό στοιχείο επίδειξης.

Στη γειτονιά μου το λέγαμε «κονιορδιλίκι».

Και αποφεύγαμε τους «κονιόρδους» πιο πολύ και απ’οσους θεωρούσαμε τότε φλώρους. Ξέρεις κάτι μάλιστα; Κάποιοι «φλώροι» μεγαλώνοντας μας απέδειξαν ότι ήταν απλά ξεχωριστοί. Χωρίς να μας το τρίψουν στη μούρη αν και είχαν κάθε δικαίωμα.

Οι «κονιόρδοι» πάλι παρέμειναν κονιόρδοι. Επιδειξιομανείς. Σε όλα.

Από τα ρούχα μέχρι τις γυναίκες… Έψαχναν και ψάχνουν ότι έχει λάμψη. Πρόσεξε. Λάμψη. Όχι απαραίτητα φως. Κι αυτό είναι θέμα… Το να θέλεις το φως σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Το να ψάχνεις τη λάμψη σε κάνει απλά ρηχό… Αν κάποιος λοιπόν σας φέρεται σαν να είστε τρόπαιο, δεν είναι για καλό. Δεν είναι καν κολακευτικό. Όποιος κι αν είναι ο λόγος που σας βλέπει έτσι. Από την ομορφιά μέχρι τη φήμη… Από το να είστε τρόπαιο, προτιμήστε να είστε παράσημο… Ναι, παράσημο.

Αυτό που αποτελεί Τιμή για κάθε άνδρα. Ναι, να θεωρείο Τιμή του που σε έχει. Να καμαρώνει για αυτό. Να καμαρώνει για σένα ακόμη κι όταν δεν σε έχει… Να νιώθει περήφανος που πέρασε από τη ζωή σου.

Για λίγο ή για πολύ. Να είναι η εκτίμηση για σένα παντοτινή κι όχι όσο θα σε θεωρεί δικιά του…

Γιατί στο φινάλε, κανείς δεν είναι κανενός. Κι αυτό το «μου» που μπαίνει μετά τις λέξεις «κορίτσι», «αγόρι», «γυναίκα», «άντρας» να αναφέρονται στην… απόσταση κι όχι στην ιδιοκτησία. Να λες «μου» αυτόν που νιώθεις πιο κοντά σου. Ακόμη καλύτερα αυτόν που έχεις γίνει ένα…