«Πονάω από τις ρίζες των μαλλιών μου ως τα δάχτυλα των ποδιών μου, πονάει η καρδιά μου…»

«Αγαπημένη φίλη Δέσποινα,

Φίλη, γιατί εγώ έτσι σε αισθάνομαι. Σε παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια μέσα από την τηλεοπτική σου παρουσία και πραγματικά ξεχωρίζεις για το ήθος και την αξιοπρέπειά σου. Και βέβαια να σου πω πόσο μ’ αρέσει η εμφάνισή σου, είσαι μια κούκλα, μια αληθινή γυναίκα και σε θαυμάζω.

Ο λόγος που θέλησα να σου γράψω είναι το άρθρο που έγραψες πριν λίγες μέρες και περιέγραφες γιατί το φετινό καλοκαίρι δεν ήταν το καλύτερο της ζωής σου, ήταν ίσως το χειρότερο λόγω της πίεσης που ένιωσες από την καθημερινή σου εκπομπή και το τρέξιμο της καθημερινότητας.

Είμαι κι εγώ μανούλα, έχω δυο αγόρια 22 και 17 ετών και είμαι δυστυχώς… 44 ετών. Είμαι μια γυναίκα που δούλευα πολλά χρόνια με προϋπηρεσία στο Δημόσιο, σε άλλες εταιρείες και από το 2012 είμαι άνεργη από έναν μεγάλο όμιλο που έδιωξε όλους τους εργαζόμενους χωρίς εξόφληση των δεδουλευμένων μας, χωρίς αποζημίωση, ούτε καν χαρτί απόλυσης για να μπούμε στο ταμείο ανεργίας.

Από κει και πέρα ξεκινά ο δικός μου Γολγοθάς, το μαρτύριο της ανεργίας. Βίωσα και βιώνω την κατάθλιψη, κατηγόρησα τον εαυτό μου, τον άντρα μου, τους πάντες. Περνώ ό,τι ψυχοσωματικό μπορείς να φανταστείς, πονάω παντού, από τις ρίζες των μαλλιών μου ως τα δάχτυλα των ποδιών μου. Πονάει η καρδιά μου που δεν έχω πια αξιοπρέπεια, που δεν μπορώ να προσφέρω στα παιδιά μου πράγματα απαραίτητα.

Ο μεγάλος μου γιος σπουδάζει σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ και επειδή χρωστάμε χρήματα το τελευταίο εξάμηνο δεν μπορεί να πάρει το πτυχίο του. Ο μικρός είναι μαθητής της Γ’ Λυκείου, για φροντιστήριο ούτε λόγος. Για διακοπές δεν συζητάμε, έχουμε να πάμε 5 χρόνια. Ποιο καλοκαίρι;Ποια άνοιξη και ποιος χειμώνας; Όλα ίδια μου φαίνονται. Το μόνο που με κρατάει ζωντανή είναι η αγάπη των παιδιών μου που έχουν πάντα έναν καλό λόγο να μου πουν και ο άντρας μου που είναι το στήριγμα της οικογένειας. Μου συμπαραστέκεται και δουλεύει αλλά δυστυχώς ο μισθός του δεν φτάνει ούτε για τα απαραίτητα.

Έχω προσπαθήσει πολύ να βρω δουλειά, έχω κάνει πολλές ενέργειες, έχω στείλει βιογραφικά, όμως ακούω συνεχώς πως είμαι μεγάλη λες και μια γυναίκα μετά τα 40 είναι άχρηστη.

Να ‘ξερες Δέσποινα πόσο μου έχει λείψει να ξυπνήσω το πρωί, να ετοιμαστώ, να πάω στη δουλειά μου κι ας τρέχω να προλάβω τις δουλειές στο σπίτι τα παιδιά και όλες τις υποχρεώσεις που έχει μια γυναίκα.

Υπάρχουν πολλές άνεργες γυναίκες που δυσκολεύονται να βρουν δουλειά και οδηγούνται στην απαξίωση και στην απομόνωση. Εγώ όμως έχω αποφασίσει να μην τα παρατήσω. Θα το παλέψω! Το οφείλω στα παιδιά μου που κάθε φορά που κλαίω, μαραζώνουν και κλείνονται μέσα σαν πουλάκια στη φωλιά τους και ας είναι τόσο μεγάλα.

Γι’ αυτό Δέσποινά μου, μην παραπονιέσαι που κουράστηκες πολύ αυτό το καλοκαίρι, σκέψου ότι κάνεις αυτό που αγαπά η καρδιά σου, απόλαυσέ το!

Εμείς οι γυναίκες όλα τα προλαβαίνουμε αν είμαστε καλά με τον εαυτό μας. Η δύναμή μας είναι τα παιδιά μας και εσύ έχεις την Ποκαχόντας σου, αυτό το υπέροχο πλασματάκι που σου εύχομαι να την καμαρώσεις όπως επιθυμείς.

Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες την δυνατότητα να σου γράψω τις σκέψεις μου σαν να μιλάω με μια φίλη, γιατί με όλη αυτή τη κατάσταση έχω απομακρυνθεί και από φίλους και από συγγενείς.

Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερα και φέτος θα σε παρακολουθώ γιατί μου κρατάς καλή παρέα.
Με αγάπη…»

«Αγαπημένη μου φίλη,

Φίλη γιατί κι εγώ έτσι σε αισθάνομαι… Το γράμμα σου με βρίσκει καθηλωμένη μπροστά σε μία άδεια οθόνη που σκέφτομαι εδώ και ώρα με τι λέξεις να την γεμίσω.

Σήμερα μου έδωσες ένα καλό μάθημα. Μου θύμισες πόσο τυχερή γυναίκα είμαι που εργάζομαι κάνοντας αυτό που αγαπώ, που μπορώ να προσφέρω αγαθά στην οικογένειά μου, που δε λείπει τίποτα από την κόρη μου, που νιώθω ακόμα δημιουργική και απαραίτητη ακόμα κι αν κάποιες δύσκολες μέρες της καθημερινότητάς μου δεν μπορώ να ανταποκριθώ αποτελεσματικά σε όλα όσα καλούμαι να φέρω εις πέρας. Ακόμη κι όταν αποτυγχάνω, ξέρω τουλάχιστον ότι προσπάθησα κι ότι αύριο θα έρθει μία καλύτερη μέρα αφού πάλι θα εργάζομαι.

Μου θύμισες σε πόσο σκληρή κοινωνία ζούμε όπου μία 44χρονη γυναίκα μπορεί από κάποιους να θεωρείται “ξοφλημένη” και να φτάνει στο σημείο να θεωρεί δυστυχή συγκυρία το γεγονός ότι είναι μόλις… 44 ετών.

Με συνταράσσει κάθε λέξη που χρησιμοποιείς για να περιγράψεις τη θλίψη σου. «Πονάω παντού, από τις ρίζες των μαλλιών μου ως τα δάχτυλα των ποδιών μου. Πονάει η καρδιά μου που δεν έχω πια αξιοπρέπεια, που δεν μπορώ να προσφέρω στα παιδιά μου πράγματα απαραίτητα». Απλές λέξεις που όταν τις ενώσεις, αποτυπώνεις με τον πιο σκληρό τρόπο όλα όσα κρύβονται στην ψυχή σου.

Παράλληλα, με κάνεις να σκέφτομαι όλες τις άνεργες γυναίκες που αγωνιούν, που κρέμονται πάνω από ένα τηλέφωνο για προσφορά εργασίας, που δεν ξέρουν πώς θα επιβιώσουν, ειδικά εκείνες που είναι μητέρες. Φρικτό να μη μπορείς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου…

Με τάραξες, με θορύβησες. Να σου πω κάτι; Έχεις δίκιο. Έγραψα με αγνωμοσύνη… Μπορώ να σε διαβεβαιώσω για την αυθεντικότητα των συναισθημάτων μου στο παλαιότερο κείμενό μου, όμως τελικά έχεις δίκιο. Μπορούσα να τα κρατήσω για τον εαυτό μου.

Λυπάμαι για όσα περνάς, λυπάμαι για όσα περνούν όλοι οι συνάνθρωποί μας που υποφέρουν καθημερινά στο έλεος της ανεργίας. Μακάρι να είχα ένα μαγικό ραβδί που θα μπορούσε να πραγματοποιήσει όλες μου τις ευχές για να είναι όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι.

Ξέρω πώς δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, τουλάχιστον όχι μόνη μου, αλλά είμαι σίγουρη ότι διαβάζοντας αυτό το κείμενο θα νιώσεις μία μικρή ανακούφιση. Τώρα ξέρεις ότι κάποιες από τις αναγνώστριες που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές, νιώθουν όπως εσύ, συμπάσχουν μαζί σου κι αυτό ίσως να είναι ένα μικρό βάλσαμο για την ψυχή μου. Δεν παλεύεις μόνη σου εκεί έξω. Είμαστε όλες κοντά σου…»

Υ.Γ: (Για τους αναγνώστες) Αν πιστεύετε ότι μπορείτε να προσφέρετε μία θέση εργασίας στη φίλη μου, παρακαλώ στείλτε μου ένα μήνυμα εδώ!