«Ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα… Τα χρόνια που πήγαν χαμένα», γράφει η Δέσποινα Καμπούρη

Πρόκειται για ένα νεοκλασικό διατηρητέο κτίριο του Μεσοπολέμου που χτίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα και μέχρι πρότινος θεωρείτο εγκαταλειμμένο.

Αυτή η είδηση μου ξύπνησε τόσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα... Πάντα πίστευα ότι η ασπρόμαυρη ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα», δεν είναι κωμωδία. Αντιθέτως, είναι ένα μελλόδραμα με πολύ βαθειά νοήματα... Είναι αριστουργηματικός ο τρόπος με τον οποίο ο δημιουργός της, περνάει μέσα από κωμικοτραγικές και αστείες καταστάσεις, αλήθειες που πονούν, που συγκινούν, που υπάρχουν παντού ακόμη και στην σύγχρονη κοινωνία που υποτίθεται ότι είναι απαλλαγμένη από ταμπού και προκαταλήψεις.

Όσες φορές κι αν έχω δει την ταινία, πάντα κλαίω στο τέλος... Κλαίω από χαρά που αυτοί οι άνθρωποι, ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα του, ξανασμίγουν έστω κι αργά... Τι συνέβη όμως μέχρι τότε; Μία γυναίκα καταπιεσμένη από την κοινωνική κατακραυγή εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν... «αστεφάνωτη», κατάφερε τελικά να ντυθεί στα λευκά. Τη μέρα του γάμου της, αποφάσισε να κάνει την επανάστασή της και να... τολμήσει να πατήσει το πόδι του στριφνού γαμπρού! Ο εγωισμός και των δύο ήταν η αιτία να τελειώσει μία έγγαμη ζωή προτού καν αρχίσει.

Μία κακιά γειτόνισσα που έκανε δύσκολη τη ζωή της παστρικιάς Μάρως Κοντού, φίλοι του γαμπρού παύλα σύμμαχοι της Ελενίτσας, βολεμένες και καταπιεστικές σύζυγοι που ξύνουν πληγές και πυροδοτούν ένα ηλεκτροφόρο κλίμα, ένας αχαΐρευτος αδερφός, μία «κολλητή», μία οικιακή βοηθός επάνω στην οποία όλοι ξεσπούν και δύο τραγικές φιγούρες: Μία σπιτωμένη, ανύπαντρη γυναίκα και ένας άνδρας καταπιεσμένος στα «πρέπει» του.

Μα πείτε μου ειλικρινά... Πόσο πιο καλά θα μπορούσε να αποτυπώσει μία τραγική πραγματικότητα για τις ανθρώπινες σχέσεις, μία ασπρόμαυρη ελληνική ταινία του '65;

Ό,τι κι αν συνέβη τελικά, η αγάπη θριάμβευσε για ακόμη μία φορά! Εκεί... μέσα στα γκρεμίσματα και τους σωριασμένους σοβάδες, ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα του, έσμιξαν και πάλι κι ας άσπρισαν τα μαλλιά τους, κι ας άφησαν τον χρόνο να κυλήσει βασανιστικά εξαιτίας ενός τεράστιου εγωισμού που πλήγωσε και τους δύο! Είναι αυτό το ρημαδιασμένο παιχνίδι της εξουσίας, που πάντα θα έχει τη δύναμη να διαλύει τα πιο όμορφα παραμύθια. Όμως, πάντα στο τέλος, η αγάπη κερδίζει και στην πιο θλιβερή ασπρόμαυρη ταινία του παλιού, καλού, ελληνικού κινηματογράφου...

Tip: Το σημερινό postμπορείς να το διαβάσεις καλύτερα ακούγοντας αυτό:

{youtube}NT3J9iFcd5k{/youtube}

{youtube}N_38UxjtgTU{/youtube}

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!