«Γιατί τελικά κανείς δεν είναι τέλειος...», γράφει η Δέσποινα Καμπούρη

Μπορώ να το κάνω με τις ώρες και χωρίς να παραπονεθώ, αρκεί να μη με πιέζει κανείς με βιασύνες και άγχη. Αυτός είναι και ο λόγος που προτιμώ να το κάνω μόνη μου. Όταν δεν υπάρχει ρευστό όμως, προτιμώ να κάθομαι σπίτι μου για ευνόητους λόγους, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία!

Όσες, μα όσες φορές κι αν παρατηρώ τις βιτρίνες των μαγαζιών με τις ντυμένες κούκλες με τις τέλειες αναλογίες, πάντα αναρωτιέμαι πόσο άδικο μπορεί να είναι αυτό για τον μέσο όρο των γυναικών που βγαίνουν στα μαγαζιά για να ψωνίσουν ρούχα…

Τις κοιτώ και σκέφτομαι: Μα σε ποιες γυναίκες αναφέρονται οι καταστηματάρχες; Μήπως τα ρούχα που πουλούν είναι προτάσεις μόνο για μοντέλα;Τελικά να μπω να κοιτάξω ή δε θα βρω στο νούμερό μου;Χαμένος κόπος…

Μετά σκέφτομαι και το αντίστροφο: Κι αν ήμουν καταστηματάρχης και είχα μία δική μου μπουτίκ με ρούχα, θα ρισκάριζα να χρησιμοποιήσω ως μοντέλα στη βιτρίνα μου, κούκλες με τελείως διαφορετικούς και… πιο "ανθρώπινους" σωματότυπους ή αυτό μπορεί να ξένιζε τις πελάτισσες και να μου κόστιζε σε πωλήσεις;

Όσες φορές κι αν έχω έρθει αντιμέτωπη με τέτοιου είδους φανταστικά και ψυχαναγκαστικά διλήμματα, πάντα καταλήγω στο εξής: Εγώ θα πρωτοτυπούσα και θα προσπαθούσα να προσεγγίσω τη μάζα με «κανονικά» και γήινα μοντέλα γυναικείου σώματος. Είμαι σίγουρη ότι θα κατάφερνα να εδραιωθώ ως brand name και να με αγαπήσουν πολλές γυναίκες!

Καμιά φορά το μυαλό μου, που όπως θα έχετε καταλάβει από τις σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σας, δεν έχει όρια και συχνά με ταλαιπωρεί με θέματα που δημιουργεί από μόνο του, που μπορεί να μη προκύψουν ποτέ και που δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν, μου έχει παίξει κι άλλα περίεργα και καταθλιπτικά παιχνίδια!

Πάντα είχα την τάση να ταυτίζομαι με ανθρώπους που δεν πήραν αυτό που δικαιούνται από τη ζωή. Γιατί εγώ και όχι αυτός;

Με αυτή τη λογική, τα θέματα της… «βιτρίνας» με κούκλες (άνδρες – γυναίκες) που έχουν τις «ιδανικές» για κάποιους αναλογίες, πήγαν ένα βήμα παρακάτω στο ψυχαναγκαστικό μυαλό μου: Και καλά με τις λίγο πιο τσουπωτές…Με τους άλλους τι γίνεται;

Με ανθρώπους που έχουν σωματικά προβλήματα, αλλά έχουν την ίδια λαχτάρα να ψωνίσουν ρούχα για να είναι όμορφοι και αρεστοί, αλήθεια αυτοί πώς αισθάνονται βλέποντας αυτές τις κούκλες στις βιτρίνες; Πώς είναι δυνατόν να τους θυμίζουν καθημερινά την αναπηρία τους ή το πρόβλημα της σωματικής τους διάπλασης;

Τώρα καταλαβαίνετε γιατί λέω ότι το μυαλό μου πολλές φορές παίζει άσχημα παιχνίδια; Δεν είχα κανένα λόγο να σκέφτομαι αρνητικά χριστουγεννιάτικα… Ομως το ριμάδι το μυαλό δεν περιορίζεται. Κι αυτό τελικά, ίσως να είναι καλό!

Πριν λίγες μέρες, έπεσα τυχαία σε αυτό το βίντεο… Πραγματικά ένιωσα τεράστια ανακούφιση μόλις αντιλήφθηκα ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που σκέφτονται όπως εγώ…

Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα μέσα από την καρδιά μου!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!