Μια ιστορία αλλιώτικη από τις άλλες .. αρκετά συγκινητική και βγαλμένη απ'την ζωή.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο εντελώς τυχαία ήμουν με τις φίλες μου στο Delta, ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά στην Σερβία. Και εκεί που είχαμε τελειώσει με τις βόλτες μας και ήμασταν έτοιμες να πάμε να φάμε ένα γλυκάκι ξαφνικά γυάλισε το μάτι μου όταν είδα σε ένα σταντ μια Κυρία πολύ σικάτη να έχει ένα τραπεζάκι με διάφορα κοσμήματα χειροποίητα. Είδα ένα με μια γαλάζια πέτρα σαν ένα μεγάλο μάτι ( και πιστεύω πάρα πολύ στο μάτι), και το ερωτεύτηκα αμέσως, το οποίο δεν το έχω βγάλει έκτοτε από πάνω μου. Αντάλλαξα τηλέφωνα με την Μαρία, και γίναμε φίλες στο facebook μιας και μου είπε πως θα ερχόταν κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Έκτοτε παρακολουθούσα την δουλειά της με θαυμασμό μιας και όλα αυτά που φτιάχνει είναι ένα και ένα συγκλονιστικά κομμάτια. Δεν ήξερα όμως πως και γιατί και την όλη ιστορία που θα σας πω πιο κάτω μέχρι την προηγούμενη Παρασκευή το πρωί όταν βρισκόμουν πάλι στο Βελιγράδι και είχαμε δώσει ραντεβού το πρωί για πρωινό αλλά και για να δω τις δημιουργίες της. Έπαθα ένα σοκ με αυτά που μου διηγήθηκε για το πως έγινε αυτό που έγινε και τι έχει τραβήξει για να μπορέσει να συντηρήσει και να ζήσει τα δύο της παιδιά αλλά και την μητέρα της. Της ζήτησα να μου στείλει ένα email για να τα γράψω όλα σωστά, έκανε 3 ώρες να το γράψει με φόρτιση και αποφόρτιση λέγοντας μου είναι καλό να θυμάσαι.
Και η ιστορία της ξεκινάει κάπως έτσι ..
Η ζωή κάποιες φορές σου επιφυλάσσει εκπλήξεις. Μια ζεστή οικογενειακή ζωή μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή, το Πεπρωμένο καμιά φορά σε οδηγεί σε νέες κατευθύνσεις. Πριν 6 χρόνια έχασε τον άνδρα της από καρκίνο και πέρασε πάρα πολύ δύσκολα έχοντας 2 παιδιά τα αγόρια της που ήταν τότε μόλις ενός και 3 χρονών.
Ένιωσε τελείως χαμένη και έπρεπε να συνεχίσει την ζωή της. Δεν ήξερε που πάταγε και που βρισκόταν και πόσο δύσκολο ήταν να μεγαλώσει τα 2 αγόρια της μόνη στην κυριολεξία και στην φάση εκείνη της ζωής της που ήταν σε απόγνωση δεν γνώριζε πως θα ερχόταν το καλύτερο δώρο για εκείνη όπως το ερμηνεύει μιας και έπρεπε να κάνει πράγματα για να είναι χαρούμενη και να απολαμβάνει την κάθε μέρα με τα δύο παιδιά της.
Για να περάσει ο χρόνος πίστευε πως έπρεπε να κάνει πράγματα, να δημιουργήσει την ευτυχία από την αρχή για τα 2 μικρά αγόρια της και για εκείνη με διαφορετικό τρόπο διαφορετική ζωή και με όλα αυτά που δεν τις άρεσαν. Πίστευε πως τις άξιζε μια νέα ευκαιρία και πως αν δεν την δημιουργούσε η ίδια για τον εαυτό της δεν θα το έκανε κανείς για εκείνη.
Μετά από έναν χρόνο από τον χαμό του άνδρα της, ο κολλητός της φίλος την κάλεσε να πάει στην Τουρκία να μείνει λίγο εκεί και να την βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της με δουλειά μιας και είχε σοβαρό θέμα. Ήταν αρκετά φοβισμένη και στρεσαρισμένη μιας και ήταν πολύ δύσκολο να αφήσει τα παιδιά της και να πάει σε μια τελείως ξένη χώρα για πρώτη φορά στην ζωή της για εκείνη για να μπορέσει να βγάλει χρήματα για να σταθεί στα πόδια της. Έχοντας άπειρους λογαριασμούς να πληρώσει και πολλά προβλήματα στο Βελιγράδι χρειαζότανε άμεση λύση για αυτά.
Εκείνη την περίοδο ξεκίνησε να φτιάχνει κοσμήματα από χάντρες για χόμπι, παράλληλα με την δουλειά που έκανε στην Τουρκία, και βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία με κάποιες καλές πέτρες να φτιάξει μια συλλογή. Πάντα στην ζωή της ήταν ερωτευμένη με αυτές τις πέτρες που βλέπεται και στις φωτογραφίες. Η ενέργεια τα σχήματα τα χρώματα την υπνωτίζανε. Το φετίχ της ήταν πάντα τα κοσμήματα, τα σχήματα από τις πέτρες αυτές και η ομορφιά τους ήταν το νέο φως που έβλεπε στην ζωή της.
Οι πρώτοι 3 μήνες ήταν πάρα πολύ δύσκολοι για εκείνη όχι λόγο της δουλειάς που δούλευε ασταμάτητα αλλά γιατί ήταν ολομόναχη χωρίς την οικογένεια της. Δούλευε σε ένα Spa σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο σαν office manager για 12 ώρες την ημέρα κάθε μέρα και πολλές φορές και παραπάνω ώρες. Δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο εκτός από τα παιδιά της και πως έπρεπε να δουλέψει τόσο για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της για να συντηρήσει τα παιδάκια της και να μπορέσει να τα δει μετά από 6 μήνες ασταμάτητης εργασίας. Στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της πήγαινε στο Μπαζάρ και έψαχνε για ενδιαφέρουσες πέτρες ήταν η μόνη στιγμή που ένιωθε χαρούμενη, περνάγανε πολλές εικόνες από το μυαλό της ήθελε να δημιουργήσει φανταζότανε πως θα τα φτιάξει, σαν να το είχε έμφυτο μια ζωή.
Μετά από 3 μήνες γύρισε σπίτι της σε διακοπές από την δουλειά και δεν είχε ξανά αισθανθεί τόσο χαρούμενη που μπορούσε να είναι με τα παιδιά της να τα αγκαλιάσει σφιχτά. Είχε μόνο 2 εβδομάδες να περάσει μαζί τους μέχρι να έπρεπε να ξανά γυρίσει στην δουλειά της και το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να είναι με τα παιδιά της βλέποντας τα να χαμογελούν αισθανόταν γεμάτη μέσα της. και η καρδούλα της ήταν ευτυχισμένη.
Αυτές ήταν οι στιγμές που την κρατούσαν ζωντανή όταν γύρναγε από την Τουρκία στο Βελιγράδι για να είναι με τα παιδάκια της. Μετά από 6 μήνες μόλις τελείωσε η σεζόν του spa, γύρισε σπίτι για όλο τον χειμώνα. Τότε είναι που ψαχνόταν να βρει τεχνικές για να φτιάξει να δημιουργήσει το κοσμήματα της. Έκανε πρακτική με τις πέτρες που είχε αγοράσει από το μπαζάρ αλλά πάντα ένιωθε πως κάτι έλειπε. Άμα δεν ήταν τέλειο δεν το έβαζε κάτω. Για 2 χρόνια πηγαινοερχόταν στην Τουρκία και πίσω στο Βελιγράδι 6 μήνες στο Kusadasi και 6 μήνες Βελιγράδι.
Μια μέρα λοιπόν ήταν πολύ ιδιαίτερη αυτή η μέρα που άλλαξε την ζωή της. Είχε ρεπό και ήθελε να πάει να αγοράσει κάποιες πέτρες για το κολιέ που έφτιαχνε στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που είχε. Είχε υπερβολική ζέστη ήταν μέσα Ιουλίου, και βρισκόταν στο μπαζάρ δίπλα στο λιμάνι. Κάτι τις έλεγε μέσα της να ακολουθήσει έναν δρόμο που δεν είχε ξανά πάει ποτέ, ήταν απόγευμα και οι δρόμοι ήταν άδειοι. Πέρασε μέσα από ένα πέρασμα γεμάτο χρώματα περπατώντας πολύ αργά όταν είδε στο δεξί της χέρι ένα πανέμορφο μαγαζί γεμάτο εξωτικές πέτρες και κοσμήματα. Μέσα στο κατάστημα ήταν ένας Κύριος πολύ χαμογελαστός και γεμάτος θετική ενέργεια. Καθάριζε τα κοσμήματα και δεν την είχε προσέξει. Για 15 λεπτά χάζευε τα πάντα όλα μέσα σε αυτό το πανέμορφο μαγαζί. Τότε την κοίταξε και τις είπε Hello. Άρχισαν να κουβεντιάζουν σαν να γνωριζόντουσαν 10 χρόνια. Είδε εκεί ένα δαχτυλίδι που ήθελε να το αγοράσει αλλά δεν είχε πάνω της αρκετά χρήματα. Ο Κύριος αυτός της είπε πάρε αυτό το δαχτυλίδι και φόρα το είναι το δώρο μου για εσένα γιατί είσαι πολύ ιδιαίτερος και καλός άνθρωπος. Είδα αυτή την κίνηση σαν σημάδι, ήμουν έκπληκτη και ένιωθα πως είναι πολύ τίμιος άνθρωπος, διαφορετικός μου είπε η Μαρία. Πήγαινε και έπινε καφέ αρκετές φορές, την δίδαξε αρκετά πράγματα σε σχέση με τα κοσμήματα. Και μετά από 2 εβδομάδες άρχισε να δουλεύει εκεί. Ήταν η μεγαλύτερη της εμπειρία να δουλεύει κοντά του για 2 χρόνια. Τις άλλαξε την ζωή και το μέλλον της. Ότι κολιέ έφτιαξε εκεί το πούλαγε αμέσως και γινόταν όλο και καλύτερη. Γνώρισε κόσμο από όλον τον πλανήτη αλλά δεν σταματούσε ήθελα να μάθει όλο και περισσότερα, και κυρίως αυτά που είχε στο κεφάλι της αυτά που είχε ονειρευτεί.
Μια μέρα μια πελάτισσα μπήκε στο μαγαζί φορώντας κάτι πανέμορφα σκουλαρίκια. Τα κοίταγε με θαυμασμό δεν μπορούσε να βγάλει τα μάτια της από πάνω τους. Ήξερε πως ήταν αυτή η εικόνα που είχε δει στον ύπνο τις και ήξερε πως βρισκόταν σε καλό δρόμο. Τις είπε η Κυρία εκείνη πως τα είχε αγοράσει στην Ιταλία. Για έναν χρόνο έψαχνε τα υλικά για να τα φτιάξει αλλά κανείς δεν ήξερε να τις πει που να τα βρει.
Μετά από 4 χρόνια σκληρής δουλειάς στην Τουρκία πλέον Νοέμβριος μήνας ένιωθε πως δεν θα ξανά γύριζε πίσω καθώς ήταν στο λεωφορείο για την Κωνσταντινούπολη. Ήθελε να αγοράσει πέτρες και χάντρες. Μια φίλη την πήγε σε ένα μαγαζί. Καθώς χάζευε μέσα στο κατάστημα με την άκρη του ματιού της είδε κάτι μικρές πέτρες σαν εκείνες που φόραγε η πελάτισσα με τα σκουλαρίκια από την Ιταλία. Με το που τα πλησίασε είδε πως ήταν αυτές.
Ζήτησε από τον ιδιοκτήτη να τις πει σε τι χρησιμεύουν αυτές οι πέτρες πως τις αξιοποιεί και τις είπε πως είναι swarovski cirkons και πως φτιάχνουν κοσμήματα από αυτές. Ήταν τόσ χαρούμενη και ένιωθε τόσο κοντά στο όνειρο της, του είπε πως θα αγόραζε πολλές και να τις έδειχνε τι έφτιαχναν εκείνοι με αυτές τις πέτρες. Την πήγε σε ένα άλλο κτήριο καθώς πλησιάζαν δεν ήξερε τι να περιμένει ήταν σαν λαβύρινθος εκεί που την πήγε. Τελικά φτάσανε στον προορισμό και ήταν 3 γυναίκες εκεί που την πήγε όπου έφτιαχναν κοσμήματα, το κοσμήματα που είχε δει χρόνια πριν στον ύπνο της ακριβώς τα ίδια. Ήταν χαρούμενη πολύ , την άφησαν για 15 λεπτά να τα δει όλα, για να δει τι χρειάζεται. Αγόρασε όλα τα υλικά που χρειαζότανε δεν ήξερε πως να τα φτιάξει άλλα πίστευε στον εαυτό της πως θα έβρισκε τον τρόπο.
Αγαπώ την δουλειά μου μου είπε.
Μόλις γύρισε σπίτι έκανε μόνη της πρακτική για 6 μήνες κάθε βράδυ. Ήταν πολύ δύσκολο, έπρεπε να πετάξει πολλά κομμάτια που δεν βγήκαν όπως τα ήθελε αλλά δεν το έβαλε κάτω. Μετά από 8 μήνες έμαθε να τα φτιάχνει τέλεια. Βρήκε ότι χρειαζόταν για να ξεκινήσει να κάνει την δική της δουλειά με τις δικές της συλλογές κοσμημάτων.
Ζω το όνειρο μου, μου είπε η Μάρια και ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία να αλλάξω την ζωή μου. Ήταν αρκετά δύσκολο και χρονοβόρο αλλά τα κατάφερα. Έμαθα πως να ζω ευτυχισμένη και να απολαμβάνω κάθε στιγμή στην ζωή. Μένω συγκεντρωμένη στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Κάθε άνθρωπος σε αυτόν τον Πλανήτη έχει ένα ταλέντο. Εγώ βρήκα το δικό μου και νιώθω ευλογημένη.
βρείτε την στο https://www.instagram.com/jewlery_by_marija_vega/
Bloggers
