Χυλόπιτα alert:Oι συντάκτριες του Queen εξομολογούνται τα μεγαλύτερα «άκυρα» της ερωτικής τους ζωής

Ετυμολογικά η χυλόπιτα είναι μία πίτα από χυλό την οποία δε λες και κακή, ειδικά αν είσαι φαν της πίτας και γενικότερα οποιασδήποτε τροφής μπορείς να βρεις μέσα σε φούρνο. Βέβαια, υπάρχουν και εκείνες οι χυλόπιτες, τις οποίες αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι και οι οποίες συνηθίζουν να προσγειώνονται ατάκτως στο δόξα πατρί προκαλώντας πόνο, αγανάκτηση και δάκρυα στα μάτια. Και ναι, επειδή μας αρέσει να την κάνουμε τη διαφορά και να ξεφεύγουμε από τα συνηθισμένα, είπαμε με αφορμή την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, που είναι αύριο, να θυμηθούμε τις χειρότερες και πιο άτσαλες χυλόπιτες που έχουμε φάει στη ζωή μας. Τις φάγαμε, τις χωνέψαμε και τώρα τις μοιραζόμαστε μαζί σου, για να ευθυμήσουμε λιγάκι. Γιατί η ζωή φίλη μου έχει και καλά και άσχημα. Αλλιώς δε θα ήταν ενδιαφέρουσα.

Ερμιόνη: «Η μακαρονάδα άργησε μια μέρα»

Χυλοπίτες δεν τρώω, χυλόπιτες όμως έχω φάει και μάλιστα στο κεφάλι. Και γιατί να ντραπείς να πεις πως ερωτεύτηκες, έκανες ένα τολμηρό βήμα και το τείχος δεν… «έπεσε». Τα ‘’εγώ δε σε αγαπάω’’ του δημοτικού άντε και του γυμνασίου δεν είναι μέρος του παιχνιδιού και ας με πονούσαν αρκετά. Στην ενήλικη ζωή η χυλόπιτα «καίει» και κάπως έτσι πρέπει να έκαιγε και το φαγητό που δε μου μαγείρεψε ποτέ. Τρελός ενθουσιασμός βλέπεις μαζί του. Αυτά τα βελάκια του άμοιρου του θεού του έρωτα νόμιζα πως μας είχαν χτυπήσει το ίδιο αλλά μπααα. Αφού, λοιπόν, όλα έδειχναν πως είχα βρει το νέο έρωτα της ζωής μου, είχαμε ανταλλάξει τα ανάλογα μηνύματα, τηλεφωνήματα και οι φίλες μου ορκίζονταν πως το θέμα πάει σοβαρά, ήρθε η πρόταση για φαγητό από τα χεράκια του. Εκείνος θα έβαζε την «τέχνη», εγώ την κουζίνα. Το ραντεβού δόθηκε μετά από μία εβδομάδα και όσο έφαγες εσύ τη μακαρονάδα του άλλο τόσο την έφαγα και εγώ. Ένα sms γράφοντας «Δε θα προλάβω τελικά την Κυριακή» ήταν και το τελευταίο που ανταλλάξαμε. Μετά από δύο, τρεις μήνες που τον πέτυχα σε κοινή παρέα, γνώρισα και την κοπέλα του. Ωραία η χυλόπιτα ε; Διακριτική και… έμμεση.

Σχόλιο: Ας είναι καλά τα delivery

Nάνσυ: «Η σοκολάτα που με πίκρανε»

Εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν απίστευτα ντροπαλή -και είμαι ακόμα δηλαδή, δεν έχει αλλάξει κάτι-. Ήμουν στην πρώτη λυκείου και όπως κάθε φυσιολογικό κορίτσι μου άρεσε και εμένα ένα αγόρι, αλλά μου άρεσε πολύ. Και ούσα ντροπαλή φυσικά και δεν μπορούσα να παω να του το πω χύμα και επέλεξα έναν πιο safe τρόπο. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι εκείνος είχε καταλάβει πως μου αρέσει γι' αυτό και εγώ πήρα μία σοκολάτα έγραψα σε ένα χαρτάκι «μου αρέσεις πολύ» - ανώνυμα εννοείται- και την άφησα στο θρανίο του. Εκείνος γύρισε από το διάλειμμα, το βρήκε και η πρώτη και μοναδική του αντίδραση ήταν να γελάσει δυνατά και να πει φωναχτά: «μα καλά που ζούμε; σε ελληνική ταινία παίζουμε; Ποια το σκέφτηκε αυτό»; Γκρεμίστηκαν τα πάντα όπως καταλαβαίνεις και ήθελα απεγνωσμένα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Σχόλιο: Άραγε αν δοκίμαζες με μία μπαγκέτα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά;

Γωγώ: «Αναπάντητες κλήσεις παντού»

Έχουν περάσει κάποια χρόνια έκτοτε, αλλά ομολογώ ότι το συγκεκριμένο δε θα το ξεχάσω ποτέ. Η ιστορία κλασική: Έπειτα από σεβαστό διάστημα σιωπής και εξαφάνισης, παλιός γνωστός, με τον οποίο κάτι υπήρχε στο παρελθόν, κάνει το δυναμικό του comeback υποστηρίζοντας ότι έχει αλλάξει και ωριμάσει. Single εγώ, single κι αυτός, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι (το οποίο βέβαια όπως αποδείχθηκε δεν ταίριαζε 100%). Άρχισαν λοιπόν τα ραντεβού, τα ποτάκια, τα σινεμά και φυσικά τα μηνύματα στο κινητό (καταραμένη τεχνολογία). Έπειτα λοιπόν από έναν μήνα, κατά τον οποίο όλα κυλούσαν «ζάχαρη», ένα καταραμένο Σάββατο έπαθα τον ντουβρουτζά: «Τι θα κάνουμε απόψε;», ρώτησα για να λάβω την απάντηση: «Θα σου πω σε λίγο». Ένα πράγμα θα σου πω και βάλτο καλά στο νου σου: Όσο έλαβες εσύ απάντηση για τα σχέδια του Σαββατόβραδου, άλλο τόσο έλαβα κι εγώ! Υστερία δεν έκανα. Ένα τηλέφωνο πήρα, έστειλα και ένα μήνυμα για το κλείσιμο και τέλος! Έγινε αρκετά σαφές θεωρώ ότι μάλλον το αγόρι δεν ήθελε τελικά και τόσο πολύ. Σήμερα, και μη έχοντας απολύτως καμία επαφή μαζί του, θα ήθελα να του πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ», γιατί μπορεί ποτό να μην ήπιαμε, αλλά μου χάρισε μία αστεία ιστορία η οποία έχει προσφέρει άφθονο γέλιο στην παρέα μου! Well done.

Σχόλιο: Ποτέ δε θυμώνουμε σε κάποιον που μας κάνει να γελάμε

Διονυσία: «Πάτησε Un-love»

Εκεί γύρω στα 20 όλα τα αντιμετωπίζεις ή ανυπόφορα ρομαντικά ή αφόρητα κυνικά. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις, μεταβατικά στάδια και η επιλογή «Ιt’s complicated». Ίσως γιατί όταν ήμουν εγώ 21 δεν υπήρχε καν Facebook. Ο Zuckerberg μπήκε κάποια χρόνια μετά στη ζωή μας και μαζί μπήκε και η επιλογή των ασαφών συναισθηματικών σχέσεων χωρίς αρχή-μέση-και τέλος. Τουλάχιστον για εμένα, γιατί στην «αντίπερα όχθη» μάλλον το τέλος ήταν πιο αποσαφηνισμένο. Πίσω στα 20 λοιπόν και βρισκόμαστε μπροστά στο μεγαλύτερο σχεσικό κλισέ όλων των εποχών: (μεγαλύτερο) αγόρι γνωρίζει (μικρότερο) κορίτσι, δείχνει ενδιαφέρον, κορίτσι κολακεύεται και βλέπει στο πρόσωπό του τον άνθρωπο που θα της δείξει τον κόσμο. Κάπως σαν την Μαρίνα Κουντουράτου που της διάβαζε ο Μαρκοράς Σαίξπηρ, χωρίς τον Λυκαβηττό και τα μαχαιρώματα. Ζούνε 4 μήνες τον απόλυτο έρωτα μέχρι που οι ηλικιακές διαφορές βγαίνουν στην επιφάνεια. Εκείνη θέλει να βγαίνει 24ώρες το 24ωρο και να οργώνει από τα καφενεία των Εξαρχείων μέχρι το Venue στην παραλιακή. Εκείνος θέλει φαγητά με άλλα ζευγάρια και απογευματινά καφέ στο Παγκράτι. Εκείνη θέλει ενθουσιασμό (από αυτόν τον ενθουσιασμό που στα 20 δεν είναι εναλλακτική, είναι μονόδρομος) εκείνος ηρεμία, ασφάλεια και χαμηλούς τόνους. Το τέλος είναι προ των Πυλών. Το έβλεπα, το ένιωθα και από μία βλακώδη αίσθηση αξιοπρέπειας, ή μάλλον καλύτερα από ένα κράμα «εγωισμού και αξιοπρέπειας» αποφάσισα να το προλάβω. Δεν υπήρχε λόγος να περιμένω να με παρατήσουν-πράγμα που θα κάνανε με μαθηματική ακρίβεια- αφού θα μπορούσα να το κάνω εγώ πρώτα. Επιστράτευσα όλο μου το κουράγιο, πήγα σπίτι του και του είπα με όση σοβαρότητα μπόρεσα να συγκεντρώσω πως «καλύτερα να το αφήσουμε εδώ αφού προφανώς δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα». Προφανώς και εκείνη τη στιγμή μέσα στο μυαλό μου ανέβαινε έργο με τίτλο «πέσε στα πόδια μου, πες μου ότι έχω άδικο και πως θα κάνεις τα πάντα για να είμαστε μαζί». Αυτά μέσα στο μυαλό μου, γιατί η κανονική «παράσταση» που είδα είχε μία βασική ατάκα: «Συμφωνώ απόλυτα, καλύτερα να το αφήσουμε. Άλλωστε δεν ήμουν ποτέ ερωτευμένος μαζί σου». Mπορεί να έχουν περάσει χρόνια, μπορεί να έχω πληγωθεί πολύ περισσότερο από άτομα πραγματικά σημαντικά στη ζωή μου, μπορεί να συνεχίσω να πληγώνομαι... Αλλά αυτό ήταν μία σχέση που σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ (όσο και αν θα το ήθελα) γιατί πήγε ακριβώς όπως έπρεπε να πάει μία ερωτική ιστορία για να σου μείνει αλησμόνητη... στραβά.

Σχόλιο: Αυτό με το ερωτευμένος πόνεσε λίγο ή μας φάνηκε;

Βιβή: «Αργά δεν το θυμήθηκες αδερφέ»;

Ναι, υπάρχουν και αυτές οι χυλόπιτες που θυμίζουν «συνονθύλευμα». Και όταν λέμε «συνονθύλευμα» εδώ στο queen, αναφερόμαστε στο μεσημεριανό φαγητό που φέρνει συχνά- πυκνά σε ταπεράκι η Γωγώ. Κι όπως, πολύ σωστά θα φαντάζεσαι, αυτό το ταπεράκι τα έχει όλα: από κοτόπουλο, κολοκυθάκια, μελιτζάνες μέχρι πατάτες, ζαμπόν, σε οποιαδήποτε αναλογία (ανάλογα με το κέφι του καλλιτέχνη), σε οποιαδήποτε μορφή (ψιλοκομμένα, χοντροκομμένα, μαριναρισμένα κλπ) και η προετοιμασία του μπορεί να πάρει από 5 λεπτά έως και μέρες.... Κι όπως -πάλι- πολύ σωστά θα φαντάζεσαι, αναφέρομαι σε αυτό το είδος χυλόπιτας που τα έχει όλα – ΌΛΑ όμως- και που δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις: Από ΤΟ ΚΑΡΜΑ που τελικά «δεν είχαμε ποτέ» (τι κι αν είχαν περάσει μέρες/ μήνες) , τα αναπάντητα μηνύματα που εσύ πάνω στον έρωτά σου τα δικαιολογείς ως ώρες δουλειάς (ήσουν αθώα βλέπεις), μέχρι το «έχεις μεγάλη φαντασία πάντως» (εγώ και εσύ, πώς, από πού, από πότε) και το καθηλωτικό «Ρε είσαι πολύ κορίτσι για μένα. ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΩ ΤΕΛΙΚΑ»! Σεπτέμβρης του 2000 κάτι για εμένα, Πειραιάς το μέρος, γύρω στις 20.30. Αυτά.
Γιατί, μην ξεχνάς, τη χυλόπιτα πολλοί εμίσησαν, το χειροκρότημα στο τέλος ΟΥΔΕΙΣ!

Σχόλιο: Δε θα πω τίποτα. Με ανατρίχιασε η προλαλήσασα

To conclusion της υπόθεσης είναι αυτό