Αμοργός, η ξελογιάστρα

Σεφέρης, για την Αμοργό του Γκάτσου…

Έπρεπε να φθάσω 60 χρόνων για να επισκεφθώ την Αμοργό, ένα νησί που μου έκλεψε την καρδιά . Ας είναι καλά οι ταξιδιάρηδες φίλοι μου, ο Δημήτρης και ο Ζαφείρης, που μας έπεισαν ότι δεν είναι δυνατόν να μη την έχουμε επισκεφθεί. Και έτσι πήγαμε μαζί τους για μια βδομάδα και περάσαμε αξέχαστα …

Φθάσαμε σε ένα νησί «αχάλαστο», που σε παραπέμπει στην Ελλάδα 40 χρόνια πίσω. Τότε που ταξίδευα ως φοιτήτρια με το σακίδιο στη πλάτη, αλλά δεν το έφτασα ποτέ, γιατί ήταν…πολύ μακριά.. Εγώ βέβαια ακόμη φοιτήτρια νιώθω, και η αυθεντικότητα του τόπου με ξελόγιασε σαν να ήμουν και πάλι εικοσάχρονη ..

Ίσως γιατί η αιώνια έφηβη Άρτεμις είναι η θεά που με διαφεντεύει. Και είμαι σίγουρη ότι η ατίθαση θεά μου θα άφηνε για λίγο τα αγαπημένα δάση της για επισκεφθεί ένα τέτοιο ιδιαίτερο τόπο, που θα τη γοήτευε με την ανεπιτήδευτη απλότητα του.

Δεν έχει πολλές παραλίες το νησί( είμαι και λίγο καλομαθημένη ως Κυθήρια ), αλλά μια ενέργεια που τη νιώθεις από τη πρώτη στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου …

Α υθεντικότητα

Μ πλέ

Ο υσία

Ρ αστώνη,

Γ αλήνη,

Ό νειρο,

Σ αγήνη …

Αυτή είναι η Αμοργός

Με μια Χώρα αυθεντική και αισθαντική, με τα έντονα χρώματα του Αιγαίου σε κατάλευκο φόντο και τις μυρωδιές και τις μουσικές της τις διακριτικές. Με τα καλντερίμια της γεμάτα μπουκαμβίλιες και γιασεμιά ανάμεσα σε σπίτια και εκκλησάκια που λάμπουν εκθαμβωτικά..Το μυστικό είναι το λουλάκι στον ασβέστη μας είπαν οι ντόπιοι, όπως έκανε παλιά και η γιαγιά μου στα Κύθηρα. Με τους Μύλους της στα ανεμοδαρμένα ύψη στο μάτι του βοριά έτοιμους να πετάξουν και μαζί τους κι εμείς ..

«Στὴν τέντα τῆς κληματαριᾶς τὸ καλοκαίρι ἀνασαίνει», έγραψε ο Νίκος Γκάτσος στο κλασικό ποίημα που ύμνησε το αγαπημένο του νησί. Κι όλο νομίζεις ότι θα τον δεις να καπνίζει η να γράφει σε ένα τραπεζάκι..

Έτσι ανασάναμε και ‘μείς πάντως, κάτω από τέντες φυσικές. Και κάπως έτσι ξελογιάστηκα κι εγώ με το νησί..

Όπως ξελογιάστηκε κι ο Παναγιώτης από την Αρκαδία, ο άρχοντας της Λεβρεσού, της όμορφης αμμώδους παραλίας στην άκρη της Αιγιάλης. Έφυγε από την Αθήνα με τον καύσωνα του 86 και κατέβηκε με βάρκα στη τελευταία στάση της άγονης γραμμής του Αιγαίου. Και από τότε ξέμεινε εκεί. Αν βρεθείτε στη ταβέρνα που έφτιαξε με τα χέρια του πέτρα πέτρα, γευθείτε τα λαχανικά από το μποστάνι του και χαρείτε την όμορφη θέα από τη βεράντα του. Και όταν λυθεί η γλώσσα από τις ψημένες ρακές ίσως σας διηγηθεί καμμία ιστορία του.

Βέβαια ακολουθήσαμε και όλα σχεδόν τα τουριστικά προστάγματα. Επισκεφτήκαμε τα αντικριστά ορεινά χωριά, τα Θολάρια και τη Λαγκάδα με τα όμορφα σοκάκια τους . Σεργιανίσαμε στα αντίπαλα λιμάνια στα Κατάπολα και την Αιγιάλη, που ακόμη συναγωνίζονται για τα πρωτεία. Επισκεφτήκαμε το κλασικό πλέον Ναυάγιο και πήγαμε με βάρκα στη Γραμβούσα με την υπέροχη παραλία της ..

Κάτι ήξερε ο Luc Besson που γύρισε το Απέραντο Γαλάζιο του στο νησί. Μάλλον μαγεύτηκε κι αυτός με την άγρια ομορφιά της παραλίας της Αγίας Άννας. Με τα υπέροχα νερά και τη Παναγιά τη Χοζοβιώτισσα να κρέμεται επιβλητική και σμιλεμένη στον άγονο βράχο. Εκεί όπου η ψυχή λιάζεται ανέμελα στον ελληνικό ήλιο με το θαλασσινό αγέρι να τη γλυκοχαϊδεύει. Εκεί όπου μεθάς με την μυρωδιά του θυμαριού και της άγριας ρίγανης ανεβαίνοντας τα 300 σκαλιά της. Όπου σε κάθε βήμα η θέα σου κόβει την ανάσα.

Το νησί έχει όμως και υπέροχο φαγητό σε πολύ καλές τιμές. Δε ξέραμε που να πρωτοφάμε και να πρωτοπιούμε. Στη Χώρα, στο κλασικό Τρανζιστοράκι με τα λαϊκά του, στο εναλλακτικό Γιασεμί και στο όμορφο 3πορτο με τα υπέροχα πρωινά τους ήλθε να προστεθεί και το φινετσάτο Απόσπερο με ψαγμένη μεσογειακή κουζίνα. Στα Θολάρια φάγαμε υπέροχους κεφτέδες με τηγανητές πατάτες και φάβα στη Καλή Καρδιά, αντικρίζοντας έκθαμβοι την χαμηλή νέφωση στα γύρω βουνά.

Στο παραδοσιακό Πύργο στα νότια γευτήκαμε αξεπέραστα ελληνικά πιάτα (μη χάσετε τα βραστά κολοκυθάκια του που ήταν σαν γλύκισμα και τα ρεβίθια που έλιωναν στο στόμα). Ειδική μνεία στη Fata Morgana, νέα γαστρονομική άφιξη στο Ξιλοκεταρίδι στα Κατάπολα, όπου ο Νίκος Σταυρόπουλος δημιουργεί υπέροχα πιάτα. Ακόμη ένας που ξελογιάστηκε από το νησί και άφησε το ιδιαίτερο Θείο Τραγί στα Πετράλωνα για να ακολουθήσει την αγαπημένη του για μια νέα ζωή...

Αν με ρωτήσει κανείς τι σου έκανε πάντως μεγαλύτερη εντύπωση αυτό είναι οι άνθρωποι. Με το χαμόγελο στα χείλη, τη ψημένη ρακή για κέρασμα και το σεβασμό στον επισκέπτη. Από την Ευαγγελία την ιδιοκτήτρια της υπέροχης Εμπροστιάδας όπου μείναμε, στο έμπα της Χώρας, ως το Μιχάλη στο αρχονταρίκι της Χοζοβιωτισας. Και από το Νικόλα τον ψαρά στη Καλοταριτισα που μας πήγε παρά τον αέρα στη Γραμβούσα, μέχρι όλα τα νέα αγόρια και κορίτσια με το άψογο σέρβις στα εστιατόρια και τα μαγαζιά .

Μάλλον έκαναν πράξη το στίχο του Γκάτσου…

«Κι ἂν θὰ διψάσεις γιὰ νερὸ θὰ στίψουμε ἕνα σύννεφο

Κι ἂν θὰ πεινάσεις γιὰ ψωμὶ θὰ σφάξουμε ἕνα ἀηδόνι»