Ταξίδι στην Ανδαλουσία: Aξία διαχρονική και γοητεία καθηλωτική

Αυτή τη φορά όμως την εκτίμησα δεόντως. Μέσα σε 10 μέρες επισκεφθήκαμε τις 3 πιο φημισμένες πόλεις (Σεβίλλη Κόρδοβα, Γρανάδα) -και όχι μόνο. Και καταγοητευτήκαμε…

ΚΟΡΔΟΒΑ. Η ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ

Φεύγοντας από το Τολέδο, στο δρόμο για τη Σεβίλλη κάναμε και μια μικρή στάση στη Κόρδοβα, γιατί σύμφωνα με πολλούς ταξιδιάρηδες φίλους και γνωστούς, είναι μια εμπειρία που δε πρέπει να χάσει κανείς. Ειδικά αν βρίσκεται στη περιοχή.

Περπατήσαμε μέχρι εξαντλήσεως στα πολυδαίδαλα βοτσαλωτά στενάκια της.

Συναντήσαμε σπίτια με πολύχρωμες γλάστρες κρεμασμένες στους τοίχους και με υπέροχους ζεν εσωτερικούς κήπους, χαρακτηριστικούς της αραβικής κουλτούρας.

Σε κάποια σημεία που ήταν φανταχτερά τουριστικά, η πόλη έμοιαζε με τη Πλάκα και σε άλλα με ελληνικό νησί. Κάπου θύμιζε μεσαιωνικό οικισμό και αλλού -με τους φοίνικες και τα πολύχρωμα πλακάκια της - νόμιζες ότι ήσουν τη Β. Αφρική .

Αυτό όμως που μας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η Mezquita.

Ένα από τα 4 Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της πόλης. Πρόκειται για ένα οικοδόμημα μοναδικής ισλαμικής αρχιτεκτονικής που ξεκίνησε να χτίζεται το 800 μΧ και ολοκληρώθηκε 200 χρόνια μετά. Λειτουργούσε αρχικά ως Τζαμί και από το 1236 μέχρι σήμερα ως Καθεδρικός ναός. Ένα εκπληκτικό κράμα δύο πολιτισμών που σε μαγεύει με το μέγεθος, τα χρώματα και το πλούτο του. Σε λίγους ναούς βρίσκει κανείς μια τόσο γοητευτική αντίθεση ανάμεσα σε τόσα κεφάλαια της ιστορίας. Χάνεσαι μέσα στις ερυθρόλευκες αψίδες, τους κίονες και τα επιβλητικά ξυλόγλυπτα .

Μείναμε πάνω από ώρα μέσα στο ναό γιατί κάθε γωνιά ήταν μια αποκάλυψη. Για μένα ήταν το ωραιότερο θρησκευτικό κτίριο που έχω δει ποτέ.

Θα άξιζε χρόνο παραπάνω η πόλη.

Για να δούμε και από μέσα το παλάτι της το Alcazar με τους κήπους και τα Λουτρά του, για να επισκεφτούμε το μουσείο του flamenco, και για να διασχίσουμε τη φημισμένη Ρωμαϊκή γέφυρα με τα 12 τόξα της να κοιτάνε αφ΄υψηλού τον Γκουανταλκιβιρ. Και φυσικά για να φάμε τη περίφημη Salmorejo σούπα της πόλης. Αλλά μας περίμενε η Σεβίλλη και έπρεπε να φύγουμε.

ΣΕΒΙΛΛΗ. ΕΝΑ ΧΑΡΜΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Η πόλη γενέτειρα των μεγάλων δασκάλων του μπαρόκ, των Velázquez και Murillo, παρουσιάζει ένα μοναδικό συνονθύλευμα πολιτιστικής κουλτούρας και αστείρευτου κεφιού, ικανό να πλανέψει κάθε επισκέπτη. Αυτό έκανε και σε μας. Πήγαμε δε στη κατάλληλη εποχή γιατί δεν έκανε ιδιαίτερη ζέστη. Γύρω στους 30 βαθμούς, αλλά την ένιωθες γιατί έχει υγρασία. Τον Αύγουστο η θερμοκρασία ανέβηκε στους 48 βαθμούς μάθαμε. Κόλαση, αλλά …πολύχρωμη

Μνημεία, μουσικές, γεύσεις , σε μια θαυμάσια ισορροπία δίνουν τον ανεπανάληπτο χαρακτήρα της πόλης, που μέρα και νύχτα ξεχειλίζει από ζωντάνια με το ταπεραμέντο της, αυτό του απαράμιλλου ισπανικού νότου, να δίνει τον τόνο.

Ιδρυτής της Σεβίλλης- όπως και του Τολέδο - θεωρείται ο Ηρακλής

Η πόλη (που οι Έλληνες την ονόμαζαν Ισμπιλίγια) υπήρξε ιδιαίτερα ελκυστική για πολλούς κατακτητές. Καταλυτική όμως για τη διαμόρφωσή της υπήρξε η κατάκτησή της από τους Άραβες που στα 500 χρόνια περίπου που την είχαν στην κυριαρχία τους γέμισαν την πόλη οχυρωματικά έργα και μνημεία.

Πάνω στα οποία άφησε στη συνέχεια το στίγμα της η χριστιανοσύνη.

Τα μνημεία της αντανακλούν τις διαδοχικές κτήσεις της από τους διάφορους λαούς, αλλά συνυπάρχουν αρμονικά, διαμορφώνοντας τον ξεχωριστό χαρακτήρα της πόλης.

Ο θρυλικός Γκουανταλκιβίρ χωρίζει τη Πόλη στα δυο.

Στο ιστορικό κέντρο από τη μια και τη ζωντανή πιο μοντέρνα Triana από την άλλη, που τη χαρήκαμε πολύ γιατί μέναμε εκεί.

Με διάχυτη, παντού, την αίσθηση ενός υπαίθριου μουσείου, η καρδιά της Σεβίλλης χτυπά όμως στο ιστορικό της κέντρο barrio de Santa Cruz. Ξεκινά κανείς γύρω από την πλατεία Plaza del Triunfo, με τα τρία ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας μνημεία που την οριοθετούν.

Εδώ, σε απόσταση λίγων μέτρων μεταξύ τους, θα δείτε εκτός του Καθεδρικού και του βασιλικού παλατιού Αlcazar, το Archivo de Indias, ένα μνημειώδες διώροφο κτήριο όπου στεγάζεται η πολύτιμη συλλογή εγγράφων και χαρτών των υπερπόντιων κτήσεων της ισπανικής αυτοκρατορίας.

Οπωσδήποτε η κατασκευή που δεσπόζει στην περιοχή είναι ο Καθεδρικός ναός Santa Maria, η μεγαλύτερη γοτθική και τρίτη σε μέγεθος εκκλησία στον κόσμο, που μας άφησε άφωνους όχι μόνο με τις μνημειώδεις αναλογίες, αλλά και με τις λεπτοδουλεμένες λεπτομέρειες του, και τον εντυπωσιακό’ τάφο του Χριστόφορου Κολόμβου.

To Αlcazar δεν είναι επίσης απλά ένα μαυριτανικό παλάτι, αλλά ένα σύνολο βασιλικών κτισμάτων και περίτεχνων κήπων που συνθέτουν ένα σπάνιο μείγμα αραβικής και χριστιανικής τέχνης. Αν δεν επισκεπτόμουν και τη Γρανάδα μετά θα έλεγα ότι είναι ότι πιο εντυπωσιακό είχα δει παλάτι, αλλά η Αλάμπρα είναι άπαιχτη

Η θεαματική Plaza de España είναι αναμφίβολα από τις ωραιότερες Ευρωπαϊκές πλατείες.

Και ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα αξιοθέατα της Ισπανίας. Ένα πολύχρωμο σύμπλεγμα από αψιδωτές στοές, περίτεχνους πύργους στο στυλ της ισπανικής αναγέννησης, σιντριβάνια κι ένα κανάλι να περιβάλει το ημικυκλικό της σχήμα. Έξτρα χρώμα στη μνημειώδη κατασκευή δίνουν τα 49 χτιστά παγκάκια από ζωγραφισμένα πλακίδια, που το καθένα αντιπροσωπεύει και μια ισπανική επαρχία.

Όμως πέρα από τα μνημεία η πόλη χαρακτηρίζεται από τα άπειρα γραφικά δρομάκια της .

Που μέρα νύχτα σφύζουν από ζωή. Με τις πορτοκαλιές να πλημμυρίζουν τον αέρα και τους φοίνικες και τα αραβικής αισθητικής χαμηλά σιντριβάνια του, να δίνουν ένα εξωτικό τόνο.

Ενώ έτσι ξαφνικά ακούς τους ήχους από τις κιθάρες και τις καστανιέτες του φλαμένκο που εκτυλίσσεται μπροστά σου .

Μείναμε 4 μέρες και τα γυρίσαμε σχεδόν όλα. Και φάγαμε καταπληκτικά χάρη στις οδηγίες φίλων μας Δοκιμάσαμε δεκάδες γεύσεις αλλά αυτό που ήταν ασύγκριτο ήταν το τάπας με solomillo στο bar Golodrinas στην Triana ( Αντώνη Κουτσούκο ευχαριστούμε)

CΑDIZ. ΕΝΑ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ ΚΟΣΜΗΜΑ

Στη άκρη της Ανδαλουσίας είναι μια πόλη καλά κρυμμένη και σχετικά άγνωστη σε μας τους Έλληνες.Κι εμείς πήγαμε μόνο γιατί έχουν σπίτι οι Ισπανοί φίλοι μας που έρχονται τα καλοκαίρια στα Κύθηρα

Η πρωτεύουσα της Costa de la Luz ιδρύθηκε από τους Φοίνικες το 1100 πχ και αποτελεί την αρχαιότερη πόλη της Δ. Ευρώπης.

Είναι ένα φυσικό λιμάνι (το μεγαλύτερο της Ισπανίας)

Εκεί από όπου ξεκίνησε ο Χριστόφορος Κολόμβος τις περιπλανήσεις του.

Αποτελεί ένα κράμα από παραλίες με γαλάζιες σημαίες, ένα ιστορικό κέντρο που κρύβει συναρπαστικά μικρά αξιοθέατα, 11 πύργους και ανήλιαγα στενά σοκάκια με μικρά καταστήματα που πουλάνε ότι μπορείς να φανταστείς. Σαν την Ελλάδα του 50..

Μείναμε σε ένα υπέροχο HomeExchange διαμέρισμα σε ένα ιστορικό οίκημα( μας έφαγαν οι σκάλες όμως). Περιηγηθήκαμε στη παραλιακή λεωφόρο αλλά και σε συνοικίες όπως η La Viña, η γειτονιά του παλιού ψαρά, η ιστορική περιοχή του El Pópulo και η τσιγγάνικη συνοικία της Santa María, γενέτειρα του τραγουδιού του φλαμένκο.

Μας εντυπωσίασε το μουσείο με εκθέματα από τη παλαιολιθική εποχή και όλες τις ιστορικές περιόδους και κατακτητές της πόλης, καθώς και οι τεράστιες αιωνόβιες μανόλιες που δεσπόζουν στις πλατείες.

Επίσης φάγαμε υπέροχους κεφτέδες με σάλτσα( albóndigas) και tortilla de camarones( μικρό γαριδάκι) και ήπιαμε τόσες πολλές μπίρες που δεν μπορεί να το διανοηθεί ο νους..

ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΧΩΡΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ ΡΟΝΤΑ

Είχα ακούσει για τα Pueblos Blancos της Σιέρρα Νεβάδα και έτσι στο δρόμο από το Κάντιθ για τη Γρανάδα σταματήσαμε για λίγο για να επισκεφτούμε ένα από αυτά για να έχουμε ίδιαν άποψη.

Επισκεφτήκαμε λοιπόν τη χαριτωμένη Zahara de la Sierra σκαρφαλωμένη σε ένα βουνό πάνω από μια τεχνητή λίμνη.

Και βγάλαμε τη κλασική φωτογραφία από την είσοδο του χωριού με τη καταπληκτική θέα.

Όμως αυτό που μας έκανε να βάλουμε τα γέλια ήταν μια πινακίδα που βρήκαμε στη πλατεία του χωριού που έλεγε: «Aquí vive ( εδώ ζει) un Chirigotero»

Οι Κυθήριοι - Τσιριγώτες θα καταλάβουν γιατί…. Για την ιστορία οι Tsirigotas η Tsirigoteros. είναι διάσημοι τραγουδιστές τη περίοδο του καρναβαλιού . Και φυσικά αγόρασα τη πινακίδα για να κοσμήσει την είσοδο στο σπίτι στο Καραβά Κυθήρων

Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε -και γοητευτήκαμε -από έτη Ρόντα, έναν από τους πιο διάσημους προορισμούς σε όλη την Ανδαλουσία.

Τη γενέτειρα της σύγχρονης ταυρομαχίας και της μεγαλύτερης δυναστείας ταυρομάχων, των Romero.

Όμως το πιο διάσημο αξιοθέατο είναι η εμβληματική της γέφυρα που συνδέει τη παλιά με τη νέα πόλη, με τα σπίτια τριγύρω της να κρέμονται κυριολεκτικά στην άκρη του εντυπωσιακού φαραγγιού( κάτι ανάμεσα σε Μετέωρα και Σαντορίνη).

Ήταν μάθαμε τόσο επικίνδυνη η κατασκευή της γέφυρας που 50 εργάτες έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια των 40 ετών κατασκευής της Και φυσικά βγάλαμε κι εμείς κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες που μπορεί να βγάλει κανείς από ένα ταξίδι στην Ανδαλουσία

ΓΡΑΝΑΔΑ. Η ΜΠΟΕΜ ΤΗΣ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΣ

«Υπάρχει μόνο μια χαρά για όποιον επισκέπτεται τη Γρανάδα: να επιστρέψει στη Γρανάδα». Τάδε έφη ο Γάλλος συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς.

“Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στη ζωή από το να είναι κανείς τυφλός στη Γρανάδα”, είχε πει ο Μεξικανός ποιητής Francisco Icaza.

Μετά από τη 3 ήμερη παραμονή μας σε αυτή την ερωτεύσιμη πόλη συμφωνώ και με τους δυο.

Οι λέξεις μοιάζουν φτωχές για να περιγράψουν την για 7 αιώνες πρωτεύουσα της Ισπανίας.

Τη περπατήσαμε πολύ και είναι μια από τις πόλεις που με μάγεψε-όπως τους πολλούς κατακτητές της που άφησαν το στίγμα τους. Συναγωνίζεται επάξια τη Σεβίλλη για το τίτλο της σημερινής Βασίλισσας του Ισπανικού Νότου.

Χτισμένη στους πρόποδες της Σιέρρα Νεβάδα, μοιάζει να έχει ευλογηθεί από κάποια θεότητα για την φυσική της ομορφιά και τη μοναδική της ενέργεια.

Λαμπρά δείγματα περίτεχνης μαυριτανικής αρχιτεκτονικής με εντυπωσιακά αραβουργήματα, εμπλέκονται με επιβλητικά αναγεννησιακά και μπαρόκ κτίρια. Η τόσο έντονη και γοητευτική συνύπαρξη της κουλτούρας της Ανατολής και της Δύσης, μπορεί να συγκριθεί κατά τη γνώμη μου μόνο με την Κωνσταντινούπολη.

Τη ψυχή της πόλης την νιώθεις σε κάθε πέτρινο καλντερίμι.

Μεθυστικές μυρωδιές, εξωτικά ακούσματα, έντονα χρώματα. Και κυρίως χαμογελαστοί άνθρωποι (πολλοί φοιτητές) που κατακλύζουν καθημερινά τα γραφικά στενά της και τα περίπου 3.000 café, μπαρ, εστιατόρια και ταβέρνες.

Η πόλη έχει διαφορετικές εκφράσεις στη κάθε μια από τις 3 διακριτές γειτονιές της: Την αραβική, την εβραϊκή και τη τσιγγάνικη(Albaicín, Realejo & Sacromonte , αντίστοιχα).

Η Αραβική γειτονιά είναι σαν να βρέθηκες ξαφνικά στην Ανατολή. Ρομαντική και γραφική, σε καλεί να περιπλανηθείς ανηφορίζοντας( αυτό ήταν λίγο ζόρικο) και κατηφορίζοντας στα στενά της, τα πιο πολλά με υπέροχη θέα στην Αλάμπρα.

Το Sacromonte (Ιερό βουνό) είναι η γειτονιά των τσιγγάνων με τα υπόσκαφα σπίτια. Και το μέρος όπου γεννήθηκε το flamenco.

Η μποέμ γειτονιά του Realejo (Εβραϊκή συνοικία) είναι “must” με τα ιδιαίτερα σπίτια, τα tapas bar, και την «αφρόκρεμα» των ντόπιων εναλλακτικών που συγκεντρώνει.

Και φυσικά το παλάτι-κόσμημα της Αλάμπρα κάνει τη Γρανάδα απλά μοναδική.

Ένα συγκλονιστικό παλάτι, κάστρο, καλοκαιρινό καταφύγιο και κήποι σε ένα ενιαίο σύνολο που διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Είδαμε πολλά παλάτια σε αυτό το ταξίδι, αλλά η Αλάμπρα τα ξεπερνάει. Άλλη κλάση .

Κάθε πόρτα, κάθε καμάρα, κάθε κόγχη, κάθε οροφή είναι εκπληκτικά σχεδιασμένη και διακοσμημένη.

Τι να πω δε για τους κήπους, που θεωρούνται ως το καλύτερα διατηρημένο δείγμα των μεσαιωνικών κήπων της Ανδαλουσίας. Και οι κηπουροί που τους φροντίζουν πραγματικοί καλλιτέχνες …

Ο εγκέφαλος μου μπήκε σε υπέρ λειτουργία ειδικά μέσα στο κεντρικό παλάτι που παρά το δαιδαλώδες του σχήμα ήταν σε ανθρώπινο μέτρο ( σε σχέση με τη Σεβίλλη και το Τολέδο). Με το νερό να παίζει κυρίαρχο ρόλο και να προσδίδει ένα τόνο ηρεμίας παρά το πολύβουο πλήθος.

Η «αριστερή πλευρά του εγκεφάλου μου», δηλαδή ο μηχανικός μέσα μου, λάτρεψε την επαναληπτικότητα των μοτίβων τις εξαιρετικά καθαρές γραμμές και τη συμμετρία στο σχεδιασμό.

Η δε «δεξιά μου» πλευρά, ο καλλιτέχνης μέσα μου, θαμπώθηκε από τα χρώματα, τη λεπτομέρεια, τη πολυπλοκότητα και τελικά την ομορφιά της κατασκευής , που σχεδιάστηκε πολύ πέρα ​​από τις λειτουργικές της απαιτήσεις.

Σύμφωνα με την περιγραφή του Κορανίου, ο τόπος αυτός χαρακτηρίστηκε ό,τι κοντινότερο στον παράδεισο. Δεν έχουν άδικο. Ένα μνημείο που αξίζει να δει κανείς στη ζωή του. Δεν είναι τυχαίο που την Αλάμπρα την επισκέπτονται 3 εκ άνθρωποι το χρόνο και πρέπει κανείς να έχει προβλέψει να βγάλει εισιτήριο πολύ καιρό πριν για να μπει και στο κεντρικό παλάτι Σκεφθείτε ότι εμείς το είχαμε βγάλει από το καλοκαίρι με σύσταση των Ισπανών φίλων μας.

Το βράδυ πήγαμε και σε ένα ψηλό σημείο στην αραβική γειτονιά απέναντι, με υπέροχη θέα στο φωτισμένο παλάτι, το Mirador de San Nicolas.Το συστήνω ανεπιφύλακτα παρά την ανηφόρα , γατί έτσι έχει κανείς μια ολοκληρωμένη εικόνα του θαυμαστού αυτού αριστουργήματος αρχιτεκτονικής.

Τα δε χαρακτηριστικά μοτίβα από τα πλακάκια της Αλάμπρα κατακλύζουν τη πόλη σε όλους τους εμπορεύσιμους συνδυασμούς

Δε κρατήθηκα και αγόρασα διάφορα αντικείμενα, χρηστικά και- κυρίως - άχρηστα …

Εμείς απολαύσαμε βέβαια τη σαγήνη της πόλης και στην γαστρονομία της.

Από τάπας και ανδαλουσιανές λιχουδιές μέχρι χαρακτηριστικά πιάτα από τις κουζίνες της Ανατολής.

Τα τάπας εδώ είναι δωρεάν μαζί με το ποτό και μια μέρα φάγαμε και ήπιαμε 4 άνθρωποι με 27 ευρώ !!! Τα περισσότερα tapas bar υπάρχουν στο Campo de Principe στην εβραϊκή συνοικία.

Οφείλω να ομολογήσω ότι η Γρανάδα τρύπωσε πια για τα καλά στην καρδιά μου και μαζί με το San Sebastián και τη Βαλένθια είναι ένα μέρος που θα ήθελα να επισκεφθώ και πάλι.

Φεύγοντας αγκάλιασα τον αγαπημένο μου με ευγνωμοσύνη που με συνοδεύει σε αυτό το τρελό για τα δεδομένα μας αλλά απίθανα ονειρικό 40ήμερο ταξίδι .

Και μου ήλθε στο νου το στιχάκι από τον Ματωμένο Γάμο, του πιο διάσημου Γραναδίνου, του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα : “Πάμε να βρούμε μια γωνιά, όπου θα σ’ αγαπώ για πάντα”.