Camogli: Πώς βρέθηκα στο πιο καλά «κρυμμένο μυστικό» της Λιγουρίας

Αλλά φέτος το επέλεξα συνειδητά για τελευταία στάση του home exchange ταξιδιού μας, γιατί μας είχε κάνει πραγματικά εντύπωση. Και έτσι μετά από ένα μήνα στην Ισπανία και ένα μικρό πέρασμα από τη Γαλλία ξαναβρεθήκαμε στην υπέροχη Λιγουρία.

Η μικρή αυτή κωμόπολη της ιταλικής Ριβιέρα δεν έχει βγει ποτέ πραγματικά από τη λαμπερή σκιά του κοσμοπολίτικου γειτονικού Portofino. Kαι ούτε έχει γίνει τουριστική Μέκκα όπως οι γειτονικές Cinque Terre. Ευτυχώς . Γιατί έχει διατηρήσει χαρακτήρα και μια παλιομοδίτικη γοητεία. Είναι ένα πανέμορφο μέρος που απορώ πως δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό.

Οι Μιλανέζοι και οι Τουρινέζοι, αλλά και πολλοί Βορειοευρωπαίοι, ξεκαλοκαιριάζουν εκεί για χρόνια για τη θάλασσα , τη πολύ όμορφη παραλία του, και τα υπέροχα μονοπάτια πεζοπορίας του.

Αλλά για τους περισσότερους το πανέμορφο πολύχρωμο Camogli είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Έχει παραμείνει ένα γραφικό ψαροχώρι και έχει γλυτώσει από τις «διασημότητες» που παρκάρουν τα γιοτ τους στις μαρίνες λίγο πιο κάτω.

Έρχονται εδώ μόνο για να φάνε focaccia από το Rεvello και να αγοράσουν σπιτικά ζυμαρικά και pesto από τη Fiorella.

Η focaccia είναι για τη Λιγουρία ό,τι η μπρουσκέτα για την Ούμπρια - ένα είδος τραγανού λεπτού ψωμιού που το τρως από το πρωινό μέχρι το απεριτίβο.

Στη focacceria Revello, μπορεί κανείς να το απολαύσει με πολλούς τρόπους. Ανάμεσά τους η εκδοχή Camogli με κρεμμύδι και φασκόμηλο, ή τύπου San Fruttuoso με γαύρο, φρέσκια ντομάτα και ελιές. Τα δοκιμάσαμε όλα, αλλά εγώ λάτρεψα το απλό με τυρί. Οι γλυκές απολαύσεις στο Revello περιλαμβάνουν επίσης τα φανταστικά Camogliesi, με γέμιση κρέμας με γεύση ρούμι, Amaretto ή Gianduia και το διάσημο γλυκό ψωμί της Γένοβας, το pandolce. ( Δε θα αδυνατίσω ποτέεεε)

Είναι επίσης θεϊκό το τοπικό πέστο με τη γλυκιά του γεύση από βασιλικό που καλλιεργείται στους λόφους της Λιγουρίας. Οι επαΐοντες τρώνε trenette col pesto στο La Primula (η παραδοσιακή εκδοχή έρχεται με αμπελοφάσουλα και φέτες πατάτας) και λαζάνια με πέστο στο La Rotonda.

Τέρμα όμως με το φαΐ …Το μέρος είναι έτσι κι αλλιώς υπέροχο.

Φθάσαμε σούρουπο και το θέαμα ήταν μαγευτικό με τα χρώματα του δειλινού να δίνουν σχεδόν απόκοσμη όψη στα πολύχρωμα κτίρια του παραλιακού πεζόδρομου χτισμένου στο πρότυπο του promenade des Anglais στη κοντινή Νίκαια. Κουκλίστικο από κάθε άποψη.

Οι προσόψεις των κτιρίων βαμμένες σε τόνους βερίκοκου, κανέλας και κεχριμπαριού είναι διακοσμημένες με τρομερά αληθοφανή αρχιτεκτονικά στοιχεία trompe l'oeil.

Αυτό έγινε έμαθα για αισθητικούς , αλλά και πρακτικούς λόγους - έκανε την πόλη εύκολα αναγνωρίσιμη από τους ναυτικούς από τη θάλασσα. Γιατί κάποτε, ήταν ένα πολύ σημαντικό ναυτικό κέντρο στη Μεσόγειο και ήταν γνωστή ως «η πόλη των χιλίων λευκών ιστιοφόρων».

Φάγαμε, ήπιαμε και γεμάτοι ευγνωμοσύνη περπατήσαμε χέρι χέρι σε αυτό το πανέμορφο ρομαντικό τόπο(

Οι εκατοντάδες καρδούλες με ευχές ερωτευμένων στο λιμάνι όλα τα λεφτά . Τι ωραία ιδέα για την Αγία Πελαγία μας στα Κύθηρα . Ακούτε χωριανοί;

Ένας τουριστικός προορισμός με φινέτσα και ανθρώπινο μέτρο… Αχ Ιταλία , δε παίζεσαι…