Ό, τι συμβαίνει είναι για το καλό μας..

Καλημέρα σε όλους!

Διπλός ο σκοπός του σημερινού μου άρθρου και εύχομαι/ελπίζω να σου μείνει κι εσένα κάτι καλό από όλο αυτό.. :)

Αρχικά θέλω να πω, ξεκινώντας αυτό εδώ το post, πως -πραγματικά- δε βρίσκω τις λέξεις να σας ευχαριστήσω όλους σας για τα αμέτρητα μηνύματα που δέχτηκα τον τελευταίο καιρό, μετά την απόφασή μου να μοιραστώ την περιπέτειά μου μαζί σας. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως τα μηνύματα αυτά, η στήριξη και η αγάπη σας δεν ήταν για μένα μία τεράστια ώθηση να καταφέρω, μέσα στον πανικό μου, να δω τα πράγματα διαφορετικά. Τόσο για να πατήσω στα πόδια μου, όσο και για να συνειδητοποιήσω πως ευτυχώς στάθηκα πολύ πολύ τυχερή και πρέπει να σκέφτομαι μόνο θετικά μέχρι να το ξεπεράσω πλήρως. Όλο αυτό ήταν για εμένα ένα μάθημα ζωής και ευχαριστώ βαθύτατα όσους ανιδιοτελώς μου στάθηκαν, όλους και τον καθέναν ξεχωριστά.

Φυσικά μετά από ενάμιση περίπου μήνα καλής ανάρρωσης, έχοντας προσπεράσει το πρώτο σοκ και ευτυχώς πιο ψύχραιμη πια, μπορώ να διακρίνω πως όπως πάντα, θα υπάρχουν οι άνθρωποι που θα συμμεριστούν την κατάστασή σου και θα προσπαθήσουν να σου σταθούνε με τον οποιονδήποτε τρόπο, και από την άλλη, οι άνθρωποι που δε θα χάσουν ευκαιρία να μειώσουν τον πόνο σου. Οι “εξυπνάκηδες”, που κρίνοντας μόνον επιφανειακά, δε διστάζουν να εξεφτελίσουν τα συναισθήματα και τη δύσκολη κατάσταση που μπορεί να βιώνει κάποιος για να δείξουν πόσο ανώτεροι είναι των δυσκολιών της ζωής και πόσο ανούσιο είναι το δικό σου πρόβλημα σε σύγκριση με τα προβλήματα του κόσμου και τελικά αποδεικνύουν μόνο πόσο τους αρέσει να “ποδοπατάνε” με ανυπόστατους χαρακτηρισμούς τους γύρω τους για να αισθανθούν εκείνοι υπεράνω. Και επειδή πολύ περιορισμένα το βίωσα και αυτό το κομμάτι τον τελευταίο καιρό και για να μη μακρηγορώ, θα σχολιάσω μόνο ένα πράγμα, ή βασικά θα σας δώσω μια συμβουλή.

Ποτέ ΜΑ ΠΟΤΕ δε μπορούμε να ξέρουμε τι βιώνει κάποιος. Ούτε με ποιο τρόπο. Βλέπουμε μόνο ότι μας επιτρέπει να δούμε. Το τι φαίνεται στα δικά μας μάτια κρίνοντας χωρίς να γνωρίζουμε, ή το τι υποθέτουμε πως συμβαίνει με βάση το τι έχουμε ακούσει/διαβάσει, ή έχουμε δει σε κάποια φωτογραφία στο instagram, μερικές φορές δεν έχει καμία σχέση με το τι μπορεί να έχει προηγηθεί ή τις συνέπειες που μπορεί να συνεπάγεται, και που ούτε τις φανταζόμαστε μιας και δεν είμαστε εμείς στη συγκεκριμένη θέση. Γι’αυτό be kind! Δε κοστίζει τίποτα και σίγουρα θα κοιμηθείς πιο ήσυχος/η το βράδυ! Ποτέ δε μπορείς να ξέρεις το φορτίο που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος ούτε πόσο σπουδαία πράγματα μπορεί να κρύβονται πίσω από λέξεις και καταστάσεις και, πίστεψέ με, δεν κερδίζεις τίποτα με το να βγάζεις ανούσια συμπεράσματα εις βάρος των άλλων και βάσει αυτών να λειτουργείς σαν την κατίνα της γειτονιάς..

Δεν ευελπιστώ φυσικά να αλλάξω τον κόσμο γι’αυτό και δεν το αναλύω περαιτέρω, διότι πάντα θα υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι.. Αλλά γιατί να είμαστε εμείς αυτοί οι άνθρωποι; Δε μας αξίζει!

Αφήνοντας και αυτό το κομμάτι πίσω μου, συνεχίζω θέλοντας να μοιραστώ μαζί σας κάτι πολύ σοφό και όμορφο που έλαβα τις ημέρες εκείνες, μία ιστορία που με άγγιξε, ένα παραμύθι με αναπάντεχα διδακτικό τέλος που ότι δυσκολία κι αν περνάμε, πρέπει πάντα να προσπαθούμε να είμαστε δυνατοί και να κρατάμε αυτό το συμπέρασμα.. Γιατί οτιδήποτε μας συμβαίνει, είναι επειδή ο Θεός το επιτρέπει για κάποιο λόγο που μερικές φορές μπορεί να μη μπορούμε να καταλάβουμε.. Είναι όμως, ακόμη κι αν δεν το ξέρουμε, σίγουρα για το καλό μας..

"Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας αυτοκράτορας, που είχε διαλέξει σαν προσωπικό του σύμβουλο ένα πολύ σοφό γέροντα που όμως είχε ένα μεγάλο ελάττωμα, συνεχώς επαναλάμβανε, «ό, τι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου... ό, τι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου»... Ο αυτοκράτορας όμως παρόλο που το «ελάττωμα» του σοφού τον εκνεύριζε, τον κρατούσε κοντά του γιατί οι συμβουλές και η σοφία του, τού ήταν πολύ χρήσιμα και γι΄ αυτό το λόγο, τον έπαιρνε πάντα μαζί του, ειδικά όταν απομακρυνόταν από το παλάτι. Μια βροχερή μέρα, ο αυτοκράτορας αποφάσισε να καλλωπιστεί και αφού τον έπλυναν οι γυναίκες της αυλής, ζήτησε από τον κουρέα να τον ξυρίσει και να του κάνει μανικιούρ. Την ώρα όμως που ο κουρέας του έκοβε τα νύχια, ακούστηκε ένας κεραυνός τόσο δυνατός που ο αυτοκράτορας και ο κουρέας τρόμαξαν τόσο πολύ που ο κουρέας έκοψε το μικρό δαχτυλάκι του αυτοκράτορα... Κραυγές, πόνου και θυμού κυρίευσαν τον αυτοκράτορα που έπεσε πάνω στον κουρέα με μεγάλη οργή: «Γρήγορα στην φυλακή, ανάξιε, έκοψες το δάχτυλο του αυτοκράτορα, θα σαπίσεις μέσα στην φυλακή για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου!» Τότε επενέβη ο σοφός γέρος και άρχισε πάλι να επαναλαμβάνει: «ό, τι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου..., ό, τι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου»... Ο αυτοκράτορας γεμάτος οργή, φώναξε: «Φτάνει πια, με αυτές τις ανοησίες, σε βαρέθηκα όλα αυτά τα χρόνια και εσύ στην φυλακή, έτσι θα μπορείς ν’ ακούς μόνος σου τις βλακείες σου μέχρι το τέλος της ζωής σου!» Την επόμενη μέρα ο αυτοκράτορας, για να ξεθυμώσει και να χαλαρώσει, αποφάσισε να πάει κυνήγι στο δάσος, βέβαια μόνος του, μια και είχε φυλακίσει τον γέροντα σοφό που συνήθως τον ακολουθούσε παντού. Ενώ βρισκόταν στο δάσος, ξαφνικά τον περικύκλωσαν οι πολεμιστές-αιρετικοί της θεάς Κάλι, τον συνέλαβαν και ήταν πολύ ευτυχισμένοι που βρήκαν ένα θύμα για να το θυσιάσουν στην θεά τους. Ο αυτοκράτορας, φώναξε, ούρλιαξε, παρακάλεσε, αλλά τίποτα. Εκείνοι είχαν αποφασίσει να τον θυσιάσουν στη θεά Κάλι που ήταν η θεά του κακού και γιόρταζε εκείνη τη μέρα. Τον έντυσαν λοιπόν με το ειδικό ράσο, τον άλειψαν με το ιερό τους λάδι, τον έδεσαν στον βωμό και ενώ ο αρχηγός ήταν έτοιμος να του μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά, είδε, με τρόμο, πως από το θύμα έλειπε ένα μέλος- το μικρό του δαχτυλάκι, βρίζοντας και φτύνοντας τον έλυσε, γιατί δεν επιτρεπόταν να θυσιάσουν κάποιον που δεν ήταν αρτιμελής και έτσι τον άφησαν να φύγει... Ακόμα ζαλισμένος, ο αυτοκράτορας γρήγορα έτρεξε στο παλάτι του και στο δρόμο κατάλαβε τι είχε γίνει,ο σοφός γέροντας είχε δίκιο και ευτυχώς που σε εκείνο το ατύχημα τού έκοψε ο κουρέας το δάχτυλο και έτσι σώθηκε η ζωή του. Τι σημασία είχε ένα δαχτυλάκι λιγότερο μπροστά στον κίνδυνο που είχε διατρέξει; Καλύτερα ζωντανός και με ένα δάχτυλο λιγότερο παρά νεκρός! Φτάνοντας στο παλάτι ο αυτοκράτορας, πήγε αμέσως στις φυλακές και ελευθέρωσε τον κουρέα και μετά πήγε στον σοφό γέροντα, μπήκε στο κελί τον αγκάλιασε και του είπε: «Φίλε μου, συγχώρεσε με, για το κακό που σου έκανα, τι τυφλός που ήμουνα. Με συνέλαβαν οι αιρετικοί της θεάς Κάλι και ενώ ήταν έτοιμοι να με θυσιάσουν, είδαν πως μου έλειπε το μικρό μου δαχτυλάκι και με άφησαν να φύγω, είχες δίκιο φίλε μου, «ότι μας συμβαίνει είναι για το καλό μας!» Συγχώρεσε με φίλε μου, θα είσαι πάντοτε κοντά μου και όλο το βασίλειο σου ανήκει... Αλλά τώρα πες μου σε παρακαλώ πολύ, εσύ, που σε έβαλα φυλακή, «που είναι το καλό που συνέβηκε σε σένα;» Με ηρεμία ο γέροντας κοίταξε τον αυτοκράτορα και του απάντησε: «Βλέπετε εξοχότατε, εάν δεν με είχατε φυλακίσει θα σας είχα συνοδέψει, όπως πάντα, στο κυνήγι σας στο δάσος και σε εμένα δεν λείπει κανένα δάχτυλο...!

«Ό, τι μας συμβαίνει είναι για το καλό μας». "

Με αγάπη,

Ισμήνη