Άνοιξα βήμα και δεν με πιάνεις: Όταν το τρέξιμο μπήκε στη ζωή μου

Η πρώτη εβδομάδα της καραντίνας πέρασε σχετικά άνετα: δουλειά από το σπίτι, ξεκούραση, φαγητό. Τη δεύτερη εβδομάδα η κατάσταση άρχισε να ζορίζει και την τρίτη συνειδητοποίησα ότι απαιτούσε τη λήψη δραστικών μέτρων, διότι η ακινησία και τα παράγωγά της μου χτυπούσαν την πόρτα – βασικά, απειλούσαν να τη ρίξουν εντελώς. Τη λύση έδωσε η κολλητή μου από το σχολείο: μου έδωσε την αφορμή να «ανοίξω βήμα» και να αρχίσω το τρέξιμο – που είναι σήμερα η νέα, μεγάλη αγάπη της ζωής μου!

Με την Κατερίνα μπορεί να μη βρισκόμασταν καθημερινά, όπως στο σχολείο, όμως όποτε μπορούσαμε τα λέγαμε και ήταν πάντα «όπως παλιά». Μέναμε κι οι δυο στην ίδια γειτονιά, οπότε η καραντίνα μας έφερε κοντά - τηρουμένων των κοινωνικών αποστάσεων πάντα! Εκείνη, τα τελευταία χρόνια, είχε ανακαλύψει το τρέξιμο και είχε φτάσει μάλιστα να τρέξει και στον Μαραθώνιο της Αθήνας – οκ, ένα μέρος της διαδρομής το περπάτησε, αλλά η προσπάθεια μετράει. Της έστειλα, λοιπόν, ένα μήνυμα του στυλ «τώρα με την καραντίνα πού πας για τρέξιμο;», μου απάντησε «βγες μπαλκόνι σε 10΄» και πράγματι, δέκα λεπτά μετά ήταν με τα αθλητικά της κάτω από το σπίτι μου. Πραγματικά, το λέω και δεν ντρέπομαι, ζήλεψα με όλη μου την ψυχή! Κανονίσαμε επί τόπου την επομένη να πάω μαζί της, να κάνω μια δοκιμή, να δω αν μου αρέσει και αν μου ταιριάζει κι εμένα το τρέξιμο. Η μία μέρα έγινε δύο, οι δύο έγιναν τρεις και κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα, τρεις μήνες μετά, να έχω χάσει μονάχα δύο ημέρες τρεξίματος.

«Και τρέχεις κάθε ημέρα δηλαδή;», με ρωτάνε με απορία συνάδελφοι που δυσκολεύονται να πιστέψουν πώς εν μια νυκτί έγινα από couch potato, δρομέας με τα όλα του. Χρειάστηκε να ξεκινήσω σιγά σιγά, αλλά σταθερά, για να καταφέρω να βρω τους ρυθμούς μου και σήμερα να κάνω «μια ωρίτσα χαλαρό τρεξιματάκι» στη γειτονιά – έχω τρέξει πλέον σε πάρκα, σε δάση, σε στίβους, όμως σαν το τρέξιμο στη γειτονιά… δεν έχει: απλώς, βγαίνεις από το σπίτι και τρέχεις, ξαναμπαίνεις και απολαμβάνεις μια παγωμένη ΑΜΣΤΕΛ FREE!

Πάμε για τρέξιμο… πιάσε μια μπίρα!

Τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως το τρέξιμο είχε μπει για τα καλά στη ζωή μου, δεν θα την ξεχάσω ποτέ: «Πάμε για μια μπίρα;», μου είχε πει η Κατερίνα μετά το τρέξιμο και πραγματικά απόρησα. Όταν είδα το γαλάζιο χρώμα, κατάλαβα: ήταν ΑΜΣΤΕΛ FREE, χωρίς αλκοόλ και μόλις 25 θερμίδες ανά 100 ml. Ήπιαμε «στην υγειά μας» και «στους δρόμους μας» και τότε συνειδητοποίησα πως αυτή η μπίρα ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν: άκρως δροσιστική, πλούσια σε βιταμίνη Β και αντιοξειδωτικές ιδιότητες που βοηθούν το σώμα μου να επανέλθει μετά από κάθε προπόνηση, χάρη στις φυσικές της βύνες και το κριθάρι.

«Ανοίγω βήμα», βάζω στόχο και πετυχαίνω

Μπορώ να πω με βεβαιότητα, πως λίγους μήνες μετά, χάρη στο τρέξιμο έχει αλλάξει όχι μόνο η φυσική μου κατάσταση, αλλά όλη μου η ζωή. «Γιατί τρέχεις;», θα μου πείτε. Θα μπορούσα να σκεφτώ δεκάδες διαφορετικούς λόγους, έναν για κάθε μέρα που βγήκα εκεί έξω, αλλά νομίζω ότι θα το καταλάβετε καλύτερα δια στόματος του παραολυμπιονίκη Μιχάλη Σεΐτη στη νέα καμπάνια της ΑΜΣΤΕΛ FREE. «Τρέχω γιατί δε θα ήμουν εγώ, αν δεν το έκανα», λέει αποφασιστικά ο ίδιος. Και μετά από αυτό, εγώ τι παραπάνω να πω. Στο βίντεο ακούμε κι άλλους δρομείς να μοιράζονται τη δική τους αλήθεια: «γιατί με γεμίζει», «γιατί με αδειάζει», «γιατί νιώθω ελεύθερος». Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι ο καθένας μας αντλεί δύναμη από κάπου αλλού μέσα του για να ξεπεράσει τις δυσκολίες της ζωής. Η ιστορία, όμως, του Μιχάλη Σεΐτη, με καθήλωσε. Τον ήξερα από τη συμμετοχή του στην τηλεόραση, αλλά δεν είχα διαβάσει την ιστορία του. Είναι ένας άνθρωπος – παράδειγμα για όλους, που πήρε την άτυχη στιγμή που ήρθε στη ζωή του και την έκανε δύναμη για τη συνέχεια. Κατέκτησε τους στίβους κερδίζοντας μετάλλια και καταρρίπτοντας τα παγκόσμια ρεκόρ, το ένα μετά το άλλο. Με μεγαλείο ψυχής, μοιράζεται την αλήθεια του με όλους, βάζει τον πιο μεγάλο στόχο και «ανοίγει βήμα» για να τον πετύχει, ενώ γίνεται κάθε μέρα πιο δυνατός. Ένας άνθρωπος που δεν σταματά να τρέχει - πολύ απλά, ένας άνθρωπος που εμπνέει.

Πλέον η αγαπημένη μου συνήθεια είναι το τρέξιμο και η ΑΜΣΤΕΛ FREE που το ακολουθεί, σαν μια μικρή επιβράβευση που έμεινα πιστή στο ραντεβού μου με το δρόμο και πάνω απ’ όλα με τον εαυτό μου. Κάποιες φορές είναι η ΑΜΣΤΕΛ FREE Lemon, όταν η προπόνηση τελειώνει και θέλω να ξεδιψάσω απολαμβάνοντας την έξτρα δροσιά, κάποιες άλλες είναι η κλασική, που η γνώριμή της γεύση συνοδεύει το φαγητό μου – ειδικά τα καλοκαιρινά βράδια μετά το τρέξιμο, το δείπνο στο μπαλκόνι με ΑΜΣΤΕΛ FREE είναι… θεσμός!

Το τρέξιμο έφερε στη ζωή μου μια νέα πνοή που είχα ανάγκη για να πιστέψω σ’ εμένα και σε όσα μπορώ να καταφέρω, με επιμονή και προσπάθεια. «Άνοιξα βήμα» και πλέον δεν μπορεί να με σταματήσει τίποτα και κανείς. Μήπως ήρθε η ώρα να το δοκιμάσεις κι εσύ;