Ο πανικός της πρώτης γκρίζας τρίχας και πώς τον ξεπέρασα
Ανανεώθηκε:
Στις μέρες της Covid-19 εποχής ήρθα αντιμέτωπη με την πρώτη γκρίζα τρίχα στα μαλλιά μου. Ευτυχώς, έλαβα μέτρα εγκαίρως.
Από εκείνη την πρώτη ημέρα του (κάποιου) Μάη που έβαψα για πρώτη φορά τα μαλλιά μου, δεν βρέθηκε ποτέ μήνας με άβαφη ρίζα και ξεθωριασμένο χρώμα. Όση τρέλα κι αν επικρατούσε στην καθημερινότητά μου έβρισκα πάντα χρόνο να αλλάξω χρώμα στα μαλλιά.
Ήταν το αγχολυτικό μου. Αυτό το μαγικό ραβδάκι που μου έφτιαχνε το κέφι, τόνωνε την αυτοπεποίθηση και με χαλάρωνε. Ήταν σαν να υποχρέωνα τον εαυτό μου μία φορά τον μήνα να περνάει ένα δίωρο χωρίς να αγχώνεται για την δουλειά, χωρίς τηλεφωνήματα, ραντεβού και deadlines. Ήμουν κομμωτήριο!
Καφές, ανταλλαγή πληροφοριών όσα είχαν αλλάξει στη γειτονιά από την προηγούμενη επίσκεψη, περιοδικά με ειδήσεις της show biz (πολλές φορές μάλιστα ήταν περσινής χρονιάς αλλά τα διάβαζα σαν «φρέσκα» νέα, κανονικότατα), λούσιμο με ελαφρύ μασάζ, μπούκλες (που μετά ίσιωνα βεβαια), χρώματα και αρώματα! Η μικρή μου ένοχη πολυτέλεια.
Μέχρι που ο ανακοινώθηκε πως τα κομμωτήρια θα κλείσουν (πάλι) στο πλαίσιο των μέτρων για τον περιορισμό μετάδοσης του Covid-19. Μπροστά στον φόβο της άβαφης ρίζας αποφάσισα να θυσιάσω για πρώτη φορά σε μια δεκαετία τις ξανθές/ ροζ βαφές και ανταύγειες και να επιλέξω σκούρο καστανό.
15 μέρες μετά η φωνή μιας φίλης στο γραφείο με έφερε αντιμέτωπη με την σκληρή αλήθεια. «Μην κουνιέσαι! Κάτι έχεις στα μαλλιά σου. Α! Δεν είναι κάτι. Μια άσπρη τρίχα!»… Θα προτιμούσα να περπατούσε ένα μεγάλο μυρμήγκι.
Αυτό ήταν, λοιπόν. Τόσο καιρό με τις ανοιχτόχρωμες βαφές η γκρίζα τρίχα κρυβόταν. Τώρα λαμπύριζε ανάμεσα στο σκούρο καστανό θυμίζοντάς μου πανηγυρικά ότι… μεγαλώνω.
Αρχικά ένιωσα τύψεις που στεναχωριόμουν. Και τι έγινε δηλαδή που μεγαλώνω; Γιατί δεν μπορώ να αποδεχτώ μια γκρίζα τρίχα; Δεν με ενδιέφερε αν ήταν θέμα γονιδίων, αν ήταν απλά «τρίχες» ή αν δεν ταίριαζε η... κρίση πανικού στον χαρακτήρα μου. Με ενοχλούσε.
Την επόμενη μέρα ήμουν και πάλι ξανθιά.
Ναι, είναι ωραίο να μεγαλώνουμε. Ναι μια χαρά έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου στα 20, στα 30, στα 40 και βλέπουμε. Δεν είναι ανάγκη, όμως, κάθε μέρα να κάνω διαχείριση κρίσης για να ξαναβρώ την χαρά μου.
Έχω δικαίωμα να μην θέλω να βλέπω κάθε μέρα κάτι γκρίζο στα μαλλιά μου.
Αν μπορώ να κάνω κάτι για να νιώθω πιο νέα, πιο όμορφη, πιο λαμπερή θα το κάνω. Χωρίς φόβο και ενοχές. Κι εσύ το ίδιο!
Bloggers
