Θα 'ρθείτε;

Βαρέθηκα.

Στην πραγματικότητα μάλιστα, βαρέθηκα εμένα. Με βαρέθηκα. Το γράφω να το δω, να το παραδεχτώ, να με ταρακουνήσει κάπως και να σταματήσω τις δικαιολογίες και τις υπεκφυγές. Βαρέθηκα τη γκρίνια, τη μαυρίλα, την απαισιοδοξία, την μεμψιμοιρία. Βαρέθηκα τις αναβολές μου, τις κρυψώνες, τα υποκατάστατα και τις ονειροπολήσεις. Τα «σε λίγο», «από αύριο», «όταν θα», «τότε που».

Bαρέθηκα την ανοχή μου σε ελαττώματά μου που από περιστασιακά έγιναν μόνιμα, χαλί για κάθε κίνηση και απεξάρτηση. Που στο πλαίσιο αυτής της απίθανης τάσης της pop ψυχολογίας, που μας έχει περικυκλώσει τα τελευταία χρόνια, για αυτοαποδοχή άνευ όρων, βολεύτηκα και προχώρησα, αφήνοντάς με την ουσία πίσω. Πόσος χαμένος καιρός, πόσες στιγμές που θα μπορούσαν να έχουν άλλη κατάληξη. Ενδεχομένως και ευκαιρίες.

Πολύ θυμώνω. Που διατήρησα -διατηρώ- σχέσεις από ανασφάλεια. Τις περισσότερες. Που διαιώνισα -διαιωνίζω- μοτίβα εμφανώς κυκλικά και αδιέξοδα. Που ανέχτηκα -ανέχομαι- ανθρώπους τριγύρω, φίλους ακόμα, που υπό άλλες συνθήκες, δεν θα τους έβλεπα καν. Και μαζεύτηκαν. Με υποδείξεις, απόψεις, μεθόδους «διαπαιδαγώγησής» μου σε μία περίοδο που έκριναν δεν αποδίδω.

Θυμώνω με την αναποφασιστικότητα. Με την διστακτικότητα, την απάθεια που όμως δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια. Που δεν είπα αυτά που έπρεπε, σε όσους πέρασαν τα όρια. Τα δικά μου όρια, που ομολογώ είναι λίγο στενά και αποστειρωμένα. Λυπάμαι αλλά αυτά είναι. Ποιος ο λόγος να τα πιστεύω και να τα βάζω, απλώς για να βλέπω με βαθιά, αυτοκαταστροφική ενόχληση, να τα ξεπερνούν; Φτάνει.

Βαρέθηκα τα ημίμετρα. Αυτά που εγώ επέλεξα. Για να συγκρίνομαι... καλύτερη ακόμα και τις φορές που δεν είμαι.

Και δεν είναι η πανδημία, η αγορά, οι συνθήκες, οι περιορισμοί, οι απώλειες, το πένθος. Δεν είναι τίποτε εξωγενές, μαγικά ανασταλτικό και ανεξάρτητο. Είναι ...εγώ.

Κι είναι η ώρα να αλλάξει. Βίαια, όχι σταδιακά. Απότομα, όχι μαλακά. Σκληρά, όχι βελούδινα. Το μπροστά θέλει ρήξεις, κούραση πολλή, απορρίψεις, αβεβαιότητα και μάτωμα. Τρέφεται απ’ την επιμονή, θεριεύει με τα λάθη, αλλά σιχαίνεται το κιότεμα, την ανάπαυλα, το δισταγμό.

Το μπροστά φαντάζει γκρεμός σε όσους, κατά καιρούς, το φοβηθήκαμε. Βουτιά στο κενό.

Είναι όμως ελευθερία, ανάσα, διέξοδος. Είναι εισιτήριο και ξεκίνημα. Επιβεβαίωση και επιβράβευση. Ιθάκη και δρόμος.

Στόχος και προορισμός.

Είναι τώρα μονόδρομος.

Βαρέθηκα.

Θα προχωρήσω. Θα ρθείτε;