Είστε κι εσείς που ασχολείστε με τις ρίγες μας και κρύβεστε στις τουαλέτες...

Μικρό κοριτσάκι με θυμάμαι να επιστρέφω από το σχολείο με τα κοτσιδάκια στραπατσαρισμένα από κάποιον καυγά και τη μαμά μου να λέει -καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να μην γελάσει με το θέαμα- να μη μπλέκω σε τσακωμούς που δεν με αφορούν και να μη δίνω πια τόση σημασία στο τι λένε και το τι κάνουν οι άλλοι. Η αλήθεια είναι ότι πάντα σκεφτόμουν τη συμβουλή της μαμάς, αφού είχα καλά καλά πιαστεί στα χέρια με τους νταήδες του σχολείου που παρενοχλούσαν μια συμμαθήτρια επειδή φορούσε γυαλιά με πολύ μεγάλους φακούς, ένα αγοράκι επειδή ήταν στρουμπουλό και πάντα έχανε στο κυνηγητό ή μια δασκάλα που δεν ήταν νέα κι όμορφη σαν τη μαμά μας αλλά είχε ένα περίεργο -εξωπραγματικό μας φαινόταν- τικ όταν εκνευριζόταν.

Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω, δεν είχα ποτέ τσακωθεί με κάποιον επειδή είχε κοροϊδέψει εμένα. Ούτε με ενδιέφερε ποτέ, ούτε και με ενοχλούσε. Όταν στην τετάρτη δημοτικού φόρεσα για πρώτη φορά γυαλιά μυωπίας ένιωθα η ωραία του σχολείου, όταν -για κάποιο μυστήριο λόγο- έκοψα τα πολύ μακριά μαλλιά μου εντελώς κοντά και ήμουν σαν αγοράκι επίσης καμάρωνα που ήμουν μοντέρνα (!), όταν κάποιος έλεγε κάτι για μένα μάζευα τις φίλες μου κάναμε πως δείχνουμε προς το μέρος του και σκάγαμε στα γέλια. Αυτός, όμως, ήταν ο δικός μου χαρακτήρας. Δίπλα μου είχα φίλες και φίλους που σπάραζαν στο κλάμα, που μίσησαν τα καλύτερά μας χρόνια γιατί κάποιος στην αυλή του σχολείου είχε βρει την πληγή τους ανοιχτή και γύριζε το μαχαίρι.

Από τότε πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια για να φτάσουμε στην εποχή του cyber bulling και την επόμενη μέρα της fashion police (η οποία πέθανε μαζί με τη Joan Rivers) που είναι πολύ πιο σκληρή και εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα.

Το ριγέ μου μπλουζάκι το αγαπώ γιατί σε εκείνες τις μέρες που ο χρόνος δεν φτάνει να τελειώσω τις δουλειές και τα νεύρα μου χορεύουν στο ταβάνι, με κάνει να νιώθω άνετα σαν... να βρίσκομαι σπίτι με τις πιζάμες να πανηγυρίζω για τη πίστα που πέρασαν στη κονσόλα... Είναι το αγχολυτικό μου μπλουζάκι και σήμερα το αγαπώ λίγο παραπάνω από χτες

Σε αυτή τη νέα εποχή, λοιπόν, τα βλέπουμε τα πράγματα όλα αλλιώς. Και όπως ακριβώς μάθαμε ότι πίσω από το μαμαδίστικο «ζακέτα να πάρεις» δεν κρύβεται κάποιο αντίδοτο για τις ιώσεις (όπως λέει κι ο γιατρός μου... δεν κρυώνεις από το κρύο) έτσι μάθαμε -the hard way σε κάποιες περιπτώσεις- ότι το να κρατάς το στόμα σου κλειστό και να δείχνεις ανωτερότητα δεν είναι η λύση στο πρόβλημα.

Κορίτσια, αν κάποιος σας ενοχλεί να του ζητήσετε τον λόγο. Αν κάποιος σας κάνει να αισθάνεσθε άσχημα, να το λέτε σε κάποιον που μπορεί να τον βάλει στη θέση του. Αν σας τρολάρει στα social να τον τρολάρετε κι εσείς.

Αν κάποιος Ξιαρχό ανεβάζει τη φωτογραφία σου στο Insta Story του χλευάζοντας το αγαπημένο σου ριγέ μπλουζάκι που διαγράφει την beyond 0 σιλουέτα σου, γίνε η Μαίρη που του απάντησε («Ευχαριστώ για το σχόλιο ότι είμαι χοντρή και δεν θα έπρεπε να φοράω ρίγες. Την επόμενη φορά να με κάνεις και ταγκ μην είσαι μόνο εσύ ο σχολιαστής. Σε συγχωρώ γιατί ήσουν μεθυσμένος μαζί με την άλλη κοπέλα και προφανώς δεν έχεις όριο. Αν θες μπορώ να σου δώσω την μπλούζα που φορούσα σαν αδύνατος που είσαι να την φορέσεις και να την αναδείξεις καλύτερα από το χοντρό κορμί μου (...) Να 'σαι καλά και μίλα λίγο στον καθρέφτη») και στείλε τον asap στις τουαλέτες να κρυφτεί μέχρι να φύγεις από το μαγαζί (και να κάνει τον μάγκα ξανά).

Καθότι, όπως κι εσύ πολύ καλά γνωρίζεις ήδη, ο άνθρωπος που θα σε χλευάσει για την εξωτερική σου εμφάνιση, που θα κάνει ένα στόρι για να κοροϊδέψει τον διπλανό του, που δεν μπορεί να διακρίνει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον χαβαλέ και το bulling, αυτός ο άνθρωπος είναι ο πρώτος που θα τρέξει να κρυφτεί όταν σταθείς μπροστά του να τον αντιμετωπίσεις.

Κι αν κάτι κρατάμε από όλη αυτή την ιστορία που έγινε μέγα trend στα social media τις τελευταίες ώρες είναι ακριβώς αυτό: Δεν είναι εκείνος ο δυνατός κι ο μάγκας της υπόθεσης. Εσύ είσαι!

Chin up, girl!