Ζευγάρια για το θεαθήναι

Από τότε που ήμουνα μικρή, πολύ μικρή, θυμάμαι γονείς που ενώ δεν ταίριαζαν, δε χώριζαν. Θυμάμαι γονείς συμμαθητριών μου να είναι τόσο διαφορετικοί, τόσο καταπιεσμένοι και να μην τολμούν να πουν την αλήθεια στον εαυτό τους για το τέλος της σχέσης τους. Γονείς που δεν έδιναν μία δεύτερη ευκαιρία, όχι στη σχέση τους αλλά στη ζωή τους από φόβο και ανασφάλεια για το τι θα πει ο κόσμος.

Και όμως συμβαίνει και σήμερα. Ζευγάρια που κοιμούνται σε χωριστές κρεβατοκάμαρες, που κάνουν χωριστές ζωές, αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και να προχωρήσουν μπροστά. Δεν είναι μόνο η "κοινωνική κατακραυγή" αλλά ο εγωισμός. Η προσωπική απόρριψη και αν έχει μπει και τρίτο πρόσωπο στη μέση, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω (γιατί όλα μπορεί να συμβούν σε αυτή τη ζωή) είναι γιατί οι ίδιοι κραυγάζουν για τις σχέσεις τους. Γιατί μιλάνε τόσο πολύ για την ευτυχισμένη ζωή που έχουν. Γιατί παίζουν αυτή την τραγωδία; Γιατί κοροιδεύουν τον εαυτό τους και κυρίως, γιατί δε σέβονται τα παιδιά τους, τη σχέση που κάποτε είχαν, τους γύρω τους και κυρίως τον ίδιο τους τον εαυτό;

Αναρωτιέμαι ειλικρινά, πως γίνεται κάποιος να θανατώνει τη ζωή του και την ψυχή του για έναν εγωισμό, μόνο και μόνο για να μην τον πιάσει στο στόμα του η κοινωνία. Πολύ φθηνα την πούλησες την ψυχή σου και είναι κρίμα...

Γεια σου μάνα και πατέρα, γιατί μπορεί το ότι χωρίσατε να μην ήταν και το καλύτερο, αλλά σας βγάζω το καπέλο που μας σκεφτήκατε και προχωρήσατε με πόνο μπροστά και δε μας αφήσατε να ζούμε σε ένα ψέμα!!

Θα μου πείτε τώρα, εσύ θα κρίνεις τη ζωή των άλλων; ΌΧΙ. Απλά, αυτό που καμιά φορά με ενοχλεί (ακούω και Μαρινέλλα τώρα), με κάνει να προβληματίζομαι και να στεναχωριέμαι είναι όταν βλέπω ανθρώπους να έχουν φορέσει τη μάσκα ευτυχίας και με το ζόρι να προσπαθούν να πείσουν πως το ψέμα τους είναι ταυτόχρονα και η αλήθεια τους.

Ας μην το ζήσω ποτέ...

Καλή μας ημέρα