Τρίτο στεφανι, το μαγικό...
Ήμουν σίγουρη πως θα έβλεπα κάτι πάρα πολύ καλό πριν καν πάω στο «Τρίτο Στεφάνι». Κάτι αξιόλογο. Γνωστό και αγαπημένο μυθιστόρημα, μοναδικοί ηθοποιοί, εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Σταμάτη Φασουλή και μία ιστορία με πολλές, πάρα πολλές εικόνες αλλά ακόμα πιο πολλά συναισθήματα.
Είχα μία ανυπομονησία... Αυτό είναι αλήθεια. Ήθελα να δω, να ξαναθυμηθώ ένα από τα πιο σημαντικά μυθιστορήματα να ξετυλίγεται μπροστά μου.
Το δύσκολο είναι πως όλοι στο μυαλό μας, έχουμε δημιουργήσει και διαφορετικές εικόνες διαβάζοντας το «Τρίτο Στεφάνι».
Θα μπορούσε λοιπόν, αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου, να μην ήταν αυτό που τελικά είδα. Θα μπορούσε να ήταν ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου ή να ήταν κάτι τελείως διαφορετικό που δεν θα μου άφηνε και τις καλύτερες εντυπώσεις... Θα μπορούσε...
Τελικά, μπορώ να πω, πως ήταν ένα μαγικό ταξίδι. Μία απόδραση από το κουραστικό σήμερα και ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο και στα βιώματα δύο γυναικών που η ζωή τους φέρθηκε σκληρά, που πληγώθηκαν, απογοητεύτηκαν, που δεν αγαπήθηκαν και δεν αγάπησαν.
Ήταν όλα τόσο μα τόσο αρμονικά και όσα και να γράψω θα είναι πολύ λίγα μπροστά στη Φιλαρέτη Κομνηνού - αυτά τα χέρια, οι κινήσεις, ο λόγος της- και στη Νένα Μεντή που ως Εκάβη μας δείχνει τις αδυναμίες μιας γυναίκας αλλά και μάνας... Και οι δύο συγκλονιστικές. Και όχι μόνο αυτές και όλοι οι άλλοι ηθοποιοί που ανάλογα την σκηνή, τον τόπο και τον χρόνο, μεταμορφώνονταν και έπαιρναν τον ρόλο που έπρεπε να πάρουν.
Τέσσερις ώρες καθηλωμένη σε ένα κάθισμα, να παρασύρομαι από αυτό που έβλεπα, να παθιάζομαι, να δακρύζω για να καταλήξω τελικά στο συμπέρασμα πως αυτή η παράσταση είναι από τις πιο ωραίες που έχω δει, μέσα σε ένα κατάμεστο "Παλλάς" με τον κόσμο να μην έχει ακουστεί ούτε ένα λεπτό.
Ευτυχώς σε αυτές τις μέρες που ζούμε, υπάρχουν και άνθρωποι, δημιουργοί, ηθοποιοί που πιστεύουν πως ο κόσμος έχει ανάγκη από ένα μαγικό ταξίδι και κάνουν τα αδύνατα δυνατά αυτό το ταξίδι, να μας μείνει αξέχαστο.
Όπως έγγραψα και χθες στο twiiter, απλά μην την χάσετε...
Καλή μας ημέρα...
