Η πιο δυνατή φωτογραφία της μητέρας μου...

Ο γάμος μου, ήταν ακριβώς έτσι. Ένα μεγάλο πάρτι, που είχε καλεσμένους όλους τους φίλους, συγγενείς και φυσικά τις οικογένειές μας.

Οι συγκινητικές στιγμές, ήταν πολλές. Όταν με έντυναν οι αδερφές μου και οι ξαδέρφες μου, όταν με πήγαιναν στην εκκλησία και μου τραγουδούσαν, όταν ο πατέρας μου με παρέδωσε στο Νίκο, όταν χόρεψα τον πρώτο χορό με τον άντρα της ζωής μου και του ψιθύρισα να μην με αφήσει ποτέ...

Kαι πόσες ακόμα...

Πίστευα πως στις φωτογραφίες, θα έβλεπα ξανά όλες τις δυνατές στιγμές. Όλες εκείνες που μου είχαν μείνει και φυσικά θα είχαν αποτυπωθεί και στον φωτογραφικό φακό.
Μου είχε όμως ξεφύγει μία. Μου είχε ξεφύγει η πιο δυνατή. Μου είχε ξεφύγει μία στιγμή, που μέσα στην χαρά, δεν είχα καταλάβει, δεν είχα νιώσει όσο θα έπρεπε.
Την αγάπη της μαμάς μου, στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Την αγάπη της μαμάς μου, που από τη μεγάλη της σιγουριά πως όλα θα ήταν μοναδικά και την πίστη της, τα είχε καταφέρει.

Όταν λοιπόν αντίκρισα τη συγκεκριμένη φωτογραφία, βούρκωσα, όπως η ίδια βούρκωνε και έκλαιγε από χαρά τη μέρα του γάμου μου.

Η πιο αληθινή φωτογραφία του γάμου μου, η πιο δυνατή, ήταν αυτή...

Η μαμά μου, να με αγκαλιάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής της και να μην θέλει να με αφήσει να φύγω.

Όμορφη, ευτυχισμένη και τόσο ζωντανή, που ακόμα και το πιο μικρό της νεύρο ήταν σε εγρήγορση.

Και τότε μου ήρθε ξανά στο μυαλό, η στιγμή και τα λόγια της. Μου ήρθε ξανά στο μυαλό, η ένταση της αγκαλιάς της και η ευχή της για μια ζωή γεμάτη γαλήνη και όμορφες στιγμές.
Όσες φορές και να δω τη συγκεκριμένη φωτογραφία, πάντα έχει τη δύναμη να με κάνει να βουρκώνω.

Ίσως γιατί κάθε μητέρα, έχει τη δύναμη να κάνει τα πάντα για το παιδί της...