Ο αγώνας έχει ξεκινήσει...

Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας. Όλα γίνονται με γρήγορους ρυθμούς για να προλάβουμε να τα κάνουμε όλα.

Ζούμε στην εποχή όπου όλα γίνονται για το χρήμα. Παιχνίδια παίζονται, χώρες χρεωκοπούν και κάποιους το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πως θα κάνουν τα πάρα πολλά αμέτρητα. Όλοι προγραμματίζουμε,τρέχουμε,κυνηγάμε τις ευκαιρίες, κυνηγάμε τις δουλειές μας και βάζουμε στόχους για μια καλύτερη ζωή.

Προγραμματισμός!!! Για ποιο λόγο και τι ακριβώς να προγραμματίσουμε; Πόσες μικρές φράσεις τελικά έχουν τεράστια σημασία! : "Εμείς κάνουμε σχέδια και ο θεός γελάει", "Ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο", "Όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή"

Άκουσα τον κ. Σμαραγδή να λέει πως αν ήθελε η φύση να μας εκδικηθεί, θα το είχε κάνει. Η φύση μας προειδοποιεί. Η φύση μας προειδοποιεί πως δεν αντέχει άλλο αυτή την εκμετάλλευση και την ασυδοσία. Η φύση προειδοποιεί πως οι αντοχές της τελειώνουν, όπως άλλωστε και η ανθρώπινη αντοχή σε όλα αυτά που συμβαίνουν.

Όλοι συγκλονιστήκαμε από τις εικόνες στην Ιαπωνία και ακόμα δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως δεν είναι κάποιο μοντάζ σε κάποια ταινία, αλλά σκηνές αληθινές. Πόσο αδύναμοι και μικροί μπορούμε να γίνουμε απέναντι στα φυσικά φαινόμενα και σε μία Θεομηνία; Εκεί όπου οι άνθρωποι δυστυχώς, ούτε προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε αλλά ούτε και μπορούμε.. Και όλα σε μία στιγμή χάνονται. Όλα εκείνα που αγωνιστήκαμε να κάνουμε και για τον καθένα έχουν "τεράστια" σημασία αφού θυσίασαμε την προσωπική -πραγματική ευτυχία, έρχεται ένας σεισμός και τα διαλύει όλα, για να μας δείξει για πόσο μικρά και ανούσια πράγματα αγχωνόμαστε. Να φτιάξουμε σπίτια, μαγαζιά, περιουσίες, να πάρουμε αυτοκίνητα για να καταξιωθούμε και να έχουμε κάποιο κοινωνικό status.

Πόσο αδύναμοι, όταν ένα τεράστιο τσουνάμι παίρνει χιλιάδες ζωές ανθρώπων με το έτσι θέλω και άλλες τόσες ζωές να αγνοούνται. Πόσο μικροί είμαστε, όταν οι άνθρωποι βλέπουν σε μερικά λεπτά να χάνονται όλα και τόσο εύκολα.

Δυστυχώς, πάντα, για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε ποια είναι τα σημαντικά στη ζωή, πρέπει να συμβούν τα χειρότερα. Ο ανθρώπινος νους έχει απορροφηθεί τόσο πολύ από τα καθημερινά προβλήματα, που έχει ξεχάσει πως αυτό που μετράει είναι η κάθε στιγμή. Αυτό που μετράει είναι όλα αυτά που έχουμε χάσει και μέσα σε αυτά είναι η φύση και το οξυγόνο της.

Κάθε φορά που κάτι άσχημο συμβαίνει, ερχόμαστε όλοι κοντά, έχουμε διάθεση να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας και μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε πως τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία, από το να είμαστε καλά. Αυτό όμως δυστυχώς συμβαίνει για λίγο γιατί πάντα πιστεύουμε πως σε εμάς δεν θα συμβεί ποτέ κάτι κακό. Ο "βιασμός" όμως της φύσης, γίνεται σε όλο τον κόσμο από όλους εμάς και άρα όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι και όλοι θα υποστούμε τις συνέπειες.

Ο αγώνας έχει ξεκινήσει και δυστυχώς αντίπαλοι είναι η φύση με τον άνθρωπο. Και ενώ θα μπορούσαν να παίξουν στην ίδια ομάδα, φαίνεται πως τώρα πια ο ένας θέλει να εξουδετερώσει τον άλλον αφού δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Μην το παίξετε στοίχημα, γιατί απόδοση στο συγκεκριμένο παιχνίδι δεν έχει. Τον χαμένο τον ξέρουμε από πριν... Και τον ξέρουμε όλοι μας.

Και εννοείται πως όλα αυτά είναι σκέψεις δικές μου που τις λέω πρώτα στον εαυτό μου και μετά τις μοιράζομαι μαζί σας.

Καλή εβδομάδα σας εύχομαι...