Και τώρα τι;
Έτσι γίνεται πάντα. Η προσμονή έχει μεγαλύτερη διάρκεια από τις διακοπές. Πάντα έτσι ήταν και έτσι θα μείνει...
Ακόμα και σήμερα ( 3 μέρες από την επιστροφή μας ) προσπαθούμε να συντονιστούμε στους ρυθμούς της δουλειάς.
Ευτυχώς, αύριο είναι Σάββατο, μετά Κυριακή και μετά πάλι Δευτέρα.
Κάπου είχα διαβάσει πως, στη ζωή πρέπει να ζεις την κάθε στιγμή. Την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μέρα. Να μην ζεις για ένα Σαββατοκύριακο, για μία αργία, ή ένα τριήμερο που μπορεί να προκύψει.
Η θεωρία από την πράξη απέχει πολύ. Η διάθεση μπορεί να υπάρχει, αλλά μάλλον δεν είναι αρκετή.
Η καθημερινότητα έτσι και αλλιώς, έχει γίνει τόσο ίδια με την προηγούμενη και την επόμενη, που σίγουρα θα έχουν υπάρξει μέρες, που θα νιώθεις πως είσαι ένα ρομποτάκι που απλά εκτελείς τα καθήκοντά σου.
Από την άλλη και διακοπές να κάναμε κάθε μέρα, θα μας έλειπε η καθημερινή μας μονοτονία.
« Αχάριστα πλάσματα οι άνθρωποι....»
Η προσμονή του διαφορετικού είναι σίγουρα που κάνει τη διαφορά και τις διακοπές μας κάθε φορά ακόμα πιο μοναδικές.
Δεν είναι πως δεν θα μπορουσες να ξεκουράζεσαι ή να ξεφεύγεις πιο συχνά και χωρίς τόσο προγραμματισμό!
Είναι η ψυχολογία που σε προετοιμάζει να διακόψεις έστω και για λίγες μέρες τη σχέση που έχεις με οτιδήποτε κάνεις κάθε μέρα χωρίς ούτε πια να σκέφτεσαι!
