Η κόλαση του trafficking μπορεί να βρίσκεται δίπλα σου
Η Ευρωπαϊκή Ημέρα κατά της Εμπορίας Ανθρώπων είναι μια τρομακτική υπενθύμιση πως ζούμε ακόμα σε έναν κόσμο γεμάτο σκλάβους.
γράφει η Ζωή Πατσιώλη
Στον 21ο αιώνα, τον αιώνα του ίντερνετ και της χωρίς σύνορα γνώσης και πληροφορίας, στον αιώνα που τα Ανθρώπινα Δικαιώματα μοιάζουν θεμελιώδες στοιχείο κάθε κοινωνίας, ο όρος «δουλεία» ακούγεται μακρινός. Ένας εφιάλτης από τον οποίο έχουμε από καιρό ξυπνήσει. Ένα φρικτό κεφάλαιο της Ανθρώπινης Ιστορίας που έχει κλείσει. Κι όμως.
Εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως ζουν σήμερα ως σύγχρονοι δούλοι.
Η εμπορία ανθρώπων, γνωστή με τον αγγλικό όρο trafficking, έχει ως αντικείμενο την εργασιακή εκμετάλλευση, τη σεξουαλική εκμετάλλευση, το εμπόριο οργάνων και το εμπόριο παιδιών. Σύμφωνα με στοιχεία της έκθεσης (2014) της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών (ILO), τα θύματα εξαναγκαστικής εργασίας (συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής εκμετάλλευσης) ανέρχονται σε 21 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Συνολικά, τα θύματα του trafficking παγκοσμίως αγγίζουν τα 27 εκατομμύρια. Πρόκειται για μια κολοσσιαία επιχείρηση, εξίσου βρώμικη αλλά και επικερδή με αυτή του παγκόσμιου εμπορίου ναρκωτικών.
Από το 2007, η 18η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως Ευρωπαϊκή Ημέρα κατά της Εμπορίας Ανθρώπων (European Anti-Trafficking Day). Είναι μια μέρα στα χρονικά όρια της οποίας δεν μπορεί να εξαντληθεί το θέμα του trafficking, είναι όμως, όπως κάθε τέτοια μέρα, μια αφορμή. Η αφορμή για να θυμηθούμε και να υπενθυμίσουμε ότι η εμπορία ανθρώπων είναι κάτι που συμβαίνει γύρω μας, δίπλα μας, μπροστά μας.
Sex trafficking στην Ελλάδα
Η Ελλάδα αποτελεί χώρα διέλευσης αλλά και προορισμού για τα θύματα που διακινούνται με στόχο τη σεξουαλική εκμετάλλευση. Βιασμοί, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια, εγκλεισμός, απειλές και ψυχολογική βία είναι μερικοί από τους κρίκους της αλυσίδας που κρατά φυλακισμένες χιλιάδες «αόρατες» γυναίκες γύρω μας. Την κατάθεση ενός τέτοιου θύματος, που κατάφερε να ξεφύγει από την κόλαση του sex trafficking και να απευθυνθεί στην Ελληνική Αστυνομία, δημοσίευσε ο Ελεύθερος Τύπος το 2015.
Η Μαρία Μοντιάν, από τη Μολδαβία, ήρθε στην Ελλάδα με την πεποίθηση ότι θα δούλευε ως εσωτερική baby sitter σε κάποιο σπίτι. Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα της μαρτυρίας της:
«Από την πρώτη μέρα, η ζωή μου έγινε κόλαση. Ο Vasile (σ.σ.: ο άνθρωπος στο σπίτι του οποίου πίστευε ότι θα εργαζόταν) ερχόταν κάθε βράδυ και, χτυπώντας και απειλώντας με, με βίαζε στο ξενοδοχείο όπου με είχαν φυλακισμένη για 10 ημέρες».
«Μην μπορώντας να αντιδράσω καθόλου, ο Vasile με βίασε και καθ’ όλη τη διάρκεια της πράξης με απειλούσε με το μαχαίρι, μου έκλεινε το στόμα και τραβούσε τα μαλλιά μου».
«Χτυπούσε συνεχώς εμένα και τις υπόλοιπες κοπέλες με γροθιές για να δεχτούμε να δουλέψουμε ως εκδιδόμενες για λογαριασμό του. Μας έλεγε ότι θα μας σκοτώσει, ότι έχει σκοτώσει και άλλους ανθρώπους και κανείς δεν θα μάθει τι απογίναμε, καθώς κανένας δεν θα ξέρει πού είμαστε».
Η Μαρία Μοντιάν κατάφερε να δραπετεύσει από το διαμέρισμα όπου ήταν φυλακισμένη. Δεν είναι πολλές όμως οι γυναίκες – θύματα trafficking που έχουν την ίδια «τύχη». Ελάχιστες είναι αυτές που ξεφεύγουν και ακόμα λιγότερες εκείνες που βρίσκουν τελικά τη δύναμη να καταγγείλουν τους εμπόρους τους.
Μπορούμε να τις βοηθήσουμε;
