Η λεκτική βία δεν είναι ποτέ δικαιολογημένη…
Για τις γυναίκες, ο δρόμος μπορεί να μην είναι το πιο φιλόξενο μέρος. Σίγουρα, καταλαβαίνεις καλύτερα τη παραπάνω φράση αν έχει χρειαστεί να γυρίσεις μόνη στο σπίτι το βράδυ. Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι σε κεντρικό ή έρημο δρόμο ή αν διασχίζεις απόσταση λίγων ή περισσότερων λεπτών. Η διαδρομή για ένα κορίτσι που προχωρά μόνο στο σκοτάδι μπορεί να μοιάζει ατελείωτη…
Λέξεις που μπορεί να μοιάζουν με «κομπλιμέντα» μετατρέπονται σε δευτερόλεπτα σε προσβολές και βρισιές, όταν ο θύτης δεν παίρνει καμία απάντηση από το θύμα, που συνεχίζει να προχωρά στον δρόμο σαν να μην τρέχει τίποτα. Τι πραγματικά όμως συμβαίνει στο μυαλό μίας γυναίκας την ώρα που προχωράει πανικόβλητη ενώ κάποιος την ακολουθεί;
Όταν ήμουν 17 χρονών συνήθιζα να γυρίζω από το φροντιστήριο στο σπίτι κάθε βράδυ στις 21:00. Η διαδρομή που δε θα ξεχάσω ήταν εκείνη που ένας άγνωστος άρχισε να με ακολουθεί, επιμένοντας να μάθει το όνομά μου. Όταν δεν έπαιρνε απάντηση, οι προσβολές δεν άργησαν να ακολουθήσουν. Στο επόμενο στενό είχε εξαφανιστεί και εγώ προχωρούσα σχεδόν τρέχοντας προς το σπίτι, μέχρι να κλείσω την πόρτα πίσω μου.
Μπορεί το παραπάνω για κάποιους να μοιάζει ένα ασήμαντο περιστατικό, μία ιστορία χωρίς ιδιαίτερη δράση ή μία «υπερβολική» ανάμνηση μίας υπερευαίσθητης έφηβης. Για μένα πάντως ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως οι λέξεις μπορούν να είναι εξίσου βίαιες με τις πράξεις. Δεν χρειάζεται να έχεις γρατζουνιές, σημάδια ή μώλωπες… Κάθε είδους υποτιμητικό σχόλιο, οι φωνές, οι απειλές από οποιοδήποτε πρόσωπο -άγνωστο ή οικείο- αποτελούν μία μορφή βίας.
Ο φόβος και ο πανικός εκφράζονται μοναδικά μέσα από το παρακάτω βίντεο του Maxime Gaudet που θεωρώ πως αποτυπώνει όλα όσα μπορεί να νιώθει μία γυναίκα όταν δέχεται σιωπηλά λεκτική βία από έναν άγνωστο στο δρόμο.
Κάποιοι προσπερνούν αντίστοιχα γεγονότα, λέγοντας «δεν πειράζει, δεν έγινε κάτι». Το ίδιο έκανα και εγώ διαγράφοντας το γεγονός από τη μνήμη μου. Μετά από χρόνια ένιωθα ακόμη ανασφάλεια καθώς περπατούσα στο δρόμο, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως η λεκτική κακοποίηση δεν είναι ποτέ δικαιολογημένη.
Για αυτό μη διστάζεις να μιλήσεις και να βρεις τρόπους να αντιμετωπίσεις κάθε είδους βία. Ένας ειδικός, η οικογένειά σου ή κάποιος οργανισμός μπορούν να σε βοηθήσουν. Μίλα!
