Ναι, η Άνοιξη στην Αθήνα είναι… ποίημα!
Η Άνοιξη ήρθε και εμείς... αρχίσαμε τις βόλτες στην πόλη! Αναμνήσεις, μυρωδιές, χρώματα: Όλα τα βρίσκεις μες στο "χάος" της Αθήνας
Κάθε χρόνο το ίδιο σκηνικό. Κρύο, βροχή, μουντάδα, Χειμώνας και ξαφνικά… Άνοιξη. Ναι, όπως κάθε χρόνο η Άνοιξη ήρθε ξαφνικά και μας αιφνιδίασε. Οι μυρωδιές, τα λουλούδια, η μέρα που μεγάλωσε. Ξεσηκώθηκε. Θέλουμε να βγούμε έξω, να περπατήσουμε στην Αθήνα και να θαυμάσουμε τις όμορφες γωνιές της. Διότι όλοι υποκύπτουν στη γοητεία της Αθήνας την Άνοιξη, ακόμη και όσοι δεν αγάπησαν ποτέ αυτή την -ομολογουμένως- χαοτική πόλη.
Αναμνήσεις, μυρωδιές, έρωτας, ζωή, χρώματα και αισθήσεις σε εγρήγορση. Αυτά και άλλα πολλά αισθανόμαστε κάθε χρόνο αυτή την εποχή. Η καρδιά "ζεσταίνεται" και "διώχνει" μακριά τη μελαγχολία του Χειμώνα.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου) που πέρασε και φυσικά, τον επίσημο ερχομό της Άνοιξης (αστρονομικά ξεκινά με την εαρινή ισημερία στις 21 Μαρτίου στο Βόρειο ημισφαίριο), σκεφτήκαμε ότι θα ήταν όμορφο να βρούμε μερικούς στίχους από τα πιο όμορφα ποιήματα που έχουν γραφτεί για αυτή τη "μαγευτική" εποχή του χρόνου και να τα συνοδεύσουμε με μερικές φωτογραφίες από την αγαπημένη μας Αθήνα. "Τροφή" για τα μάτια και την ψυχή.
Άλλωστε, η Άνοιξη τελειώνει με το θερινό ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε πολύ καιρό ακόμη μπροστά μας για να την απολαύσουμε στην αγαπημένη μας πόλη, την Αθήνα, έχοντας τα τους στίχους των σπουδαίων μας ποιητών να μας συντροφεύουν. Πώς ένιωθαν άραγε εκείνοι την Άνοιξη;
"Φούντωσε η Άνοιξη και δω σε κάθε δέντρου κλώνο…"
Η Μαρία Πολυδούρη, η ρομαντική ποιήτρια του 20ού αιώνα, η οποία γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1902 και άφησε την τελευταία της πνοή το 1930 στην Αθήνα, στην ηλικία των 28 ετών, είχε γράψει αρκετές φορές για την Άνοιξη στα ποιήματά της. Σε ένα από αυτά, στο "Όλα θα σβήσουν" -το οποίο ίσως το έγραψε για τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη- η Πολυδούρη αναφέρεται στον έρωτα, ενώ στο ποίημά της "Άνοιξη", το οποίο το έγραψε από το Παρίσι, μιλά για το πόσο πολύ της λείπει η Αθήνα.
Όλα θα σβήσουν
"Άνοιξη! Ο ήλιος χρυσαφιού πλημμύρα. Μάγια, μύρα παντού και σ’ αγαπώ, σε καρτερώ. Βραδύνεις κ' υποψιάζομαι, ζηλεύω, δεν σου πήρα όλης σου της ψυχής το θησαυρό [...]"
Άνοιξη
"Φούντωσε η Άνοιξη και δω σε κάθε δέντρου κλώνο. Τα πάρκα λουλουδίσανε και κείνα. Μα δε μου λέει η γιορτερή χαρά τους, παρά μόνο πως λείπω μακριά ’πο σέν’ Αθήνα. Έρχεται ακάλεστη, βουβή, μέσ’ στου ηλίου το θάμπος βροχούλα που κανείς δεν υποπτέφτη και νοιώθω, η νοσταλγία σου καθώς μ’ ανάφτει, σάμπως ξεχωριστά για μένανε να πέφτη [...]"
"Άνοιξηθρύψαλο μενεξεδί, Άνοιξη χνούδι περιστέρας…"
Για την Άνοιξη έγραψε πολλές φορές και ο Οδυσσέας Ελύτης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του '30. Μάλιστα, σε ένα απόσπασμα από "Τα ελεγεία της οξώπετρας" καλεί την Άνοιξη να έρθει επιτέλους. Αλλά και στο ποίημα "Ψαλμός και Ψηφιδωτό για μιαν Άνοιξη στην Αθήνα" ο Ελύτης γράφει για την πόλη του.
Έαρ έλα
"Έαρ έλα. Συνένοχος αφού είσαι. Κοίτα. Τι βαθύ πράσινο τώρα τους ώμους της καλύπτει και πώς εκείνος την κοιτάζει!
Πως ύστερα που πάλεψε να βγει μεσ’ απ’ τους ανθώνες ένα θάμβος μωβ τους αναρπάζει […]"
Ψαλμός και Ψηφιδωτό για μιαν Άνοιξη στην Αθήνα
"Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί, άνοιξη χνούδι περιστέρας, άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη [...]
Άνοιξη πίκρισμα του σκίνου, άνοιξη άζωτο της αμασχάλης, άνοιξη σουσάμι αόρατο [...]
Άνοιξη μυρμηγκιά της μέρας, άνοιξη αίμα του βολβού, άνοιξη οπλοπολυβόλο απύλωτο [...]"
"Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της, από το χρώμα του το κάθε λουλούδι…"
Ο Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005) ήταν ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Έλληνες ποιητές τιμημένος με τρία κρατικά βραβεία. Στο ποίημα του, "Αστεροσκοπείο", από τη συλλογή "ΠΑΡΑΛΟΓΑΙΣ", ο Σαχτούρης γράφει για την Άνοιξη και συγκινεί. Πώς πρέπει να κριθεί άραγε μια Άνοιξη;
Αστεροσκοπείο
"[..] Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της, από το χρώμα του το κάθε λουλούδι, από το χάδι του το κάθε χέρι απ᾿ τ᾿ ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί"
"Έφτασ’ ηώρια Άνοιξη -το λεν τα χελιδόνια- κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει"
Για την Άνοιξη δεν θα μπορούσε να μην είχε γράψει ο Κώστας Καρυωτάκης (1896 - 1928) ο οποίος θεωρείται ως ο κυριότερος εκφραστής της σύγχρονης λυρικής ποίησης. Στο παρακάτω ποίημα, ο νεαρός Καρυωτάκης αναφέρεται στη "μικρή" του και την καλεί να ξεχάσει τα περασμένα, τώρα που "επρόβαλε η Άνοιξη"!
Άνοιξη
"Έφτασ’ η ώρια Άνοιξη -το λεν τα χελιδόνια- κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει· του στέλνει κείνη λούλουδα, αυτός της ρίχνει χιόνια, και με τ’ αθώο γέλιο της τα δάκρυά του σμίγει. […] Μόνον εσύ, μικρή μου, βλέπεις τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα. Έλα να βρεις παρηγοριά στ’ ολόθερμο φιλί μου! Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα!"
"Κάθεάνθρωπος έχει ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του"
Σύμφωνα με τον Γιάννη Ρίτσο (1909-1990), "κάθε άνθρωπος έχει ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του".
Άνοιξη
"Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο. Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του, κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του […]"
"Άνοιξη σ’ αγαπώ, μοιάζεις με την ειρήνη…"
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991), ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής και δοκιμιογράφος ο οποίος είχε προταθεί τέσσερις φορές για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, αγαπούσε την Άνοιξη γιατί, όπως είχε γράψει, "μοιάζει με το χαμόγελο μέσα στη μουσική".
Άνοιξη σ’ αγαπώ
"Άνοιξη σ’ αγαπώ. Μοιάζεις με την ειρήνη. Μοιάζεις με τις μητέρες που θήλασαν τα βρέφη στις εικόνες του Ραφαήλ. Μοιάζεις με το χαμόγελο μέσα στη μουσική. Μου θυμίζεις το Θεό που γράφει για την αγάπη σε μεγάλα κατεβατά σελίδων με αστέρια στροφές ποταμών και ποιήματα"
