Πρωταπριλιά... το νου σας!

Γράφει η Μίκα Χατζηδάκη

Απρίλης. Λουλουδάκια, ζουζουνάκια, όλα ροζ και πανέμορφα (και καλά).Η πρώτη του ημέρα όμως έχει μία φήμη, μία ιστορία, μία παράδοση όχι και τόσο… ροζ.Η Πρωταπριλιά είναι η μέρα που συνηθίζουμε να λέμε αθώα ψέματα και να κάνουμε χωρατά σε φίλους και γνωστούς με στόχο να χάψουν το «ψέμα» και να γελάσουμε (σε καλό μας).

Ποιος γελάει; (1-0)

Στο Δημοτικό είχε πλάκα, δεν λέω... Κάπως γελούσαμε, κάπως ήταν χαριτωμένο. Τώρα 40 χρονών μαντράχαλοι να κάνετε αστεία και να λέτε επί τούτου ψέματα, δεν ξέρω, κάπως μου κάνει. Η αλήθεια είναι ότι πλέον είμαστε ψιλιασμένοι και δεν πέφτουμε εύκολα σε πρωταπριλιάτικες φάρσες, αλλά παιδιά, δεν είναι αστείο 8 η ώρα το πρωί να ξυπνάς τον άλλον με κλάματα γιατί κάτι έπαθες!Να στραβώνει σιγά σιγά το στόμα, να έρχεται το μίνι εγκεφαλικό και εσύ να χασκογελάς στην άλλη γραμμή τ ρ ο μ ε ρ ά ικανοποιημένος με αυτή την πλάκα!

Γιατί υπάρχει αυτή η ημέρα;

Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη (όλα τα καλά από εκεί έρχονται). Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Δύο από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες.

Από τους Κέλτες:
Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο «κώδικας δεοντολογίας» των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει (μη χειρότερα).

Από τη Γαλλία:
Μέχρι το 1564 η Πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η «1η Απριλίου». Τη χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούνταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί (ξεκάθαρα φίλοι μου) συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο (μη χειρότερα δις).

Ψεύτες όλο το χρόνο

Ποια Πρωταπριλιά; Εδώ το ψέμα έχει γίνει… επιστήμη και ψάχνουμε με το μικροσκόπιο την ειλικρίνεια. Μικρά, μεγάλα, αθώα ή μη, τα ψέματα είναι ένας τρόπος να αποφύγεις την αλήθεια και τις επιπτώσεις της.To θέμα με τα ψέματα είναι ότι πρέπει να τα θυμάσαι. Τι είπες σε ποιον; Με ποιον είπες ότι ήσουν; Πότε; Τι ώρα; Μία τρέλα! Ένας μόνιμος πονοκέφαλος.
-Βαριέμαι να βγω μαζί σας -αλλά θα σας πω ότι έχω κανονίσει κάτι άλλο.
-Δεν σου πάει αυτό το φόρεμα -αλλά θα πω ότι είσαι θεά! -Δεν σε γουστάρω -αλλά θα μείνω μαζί σου γιατί δεν μπορώ να στο πω.
-Δεν σε συμπαθώ -αλλά θα γελάω με ό,τι λες γιατί μάλλον έτσι θα με συμπαθείς εσύ!
ΤΙ ΚΟΥΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;

Κανένας ψεύτης δεν γλιτώνει. Κάποια στιγμή αποκαλύπτεται ακόμα και για το πιο μικρό και αθώο ψέμα του και μετά δεν τον πιστεύει κανείς. Η μαύρη τρύπα της εμπιστοσύνης ανοίγει και καταπίνει την κάθε του λέξη σαν σκουπάκι. Ακόμα και αν δεν ξαναπεί ποτέ ψέματα, δεν τον πιστεύει κανείς, γιατί αν μπήκε στη διαδικασία να πει ψέματα για κάτι τόσο μικρό, τότε φαντάσου τι έχει πει για άλλα μεγάλης σημασίας θέματα… (ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΣΑΣ ΛΕΩ)!

Όλοι έχουμε έναν Πινόκιο μέσα μας...

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πει κάποια στιγμή της ζωής του ψέματα. Είτε σε άλλους, είτε στον ίδιο του τον εαυτό (μία ποιήτρια είμαι…). Σαν άλλοι… Πινόκιο ανοίγουμε το στόμα μας και πετάμε το ψεματάκι σαν ροδοπέταλο, με χαμόγελο στα χείλη ή με τρεμάμενο δάκρυ στο ματάκι α λα Κάντι Κάντι (and the Oscar goes to…), προσπαθώντας να αποφύγουμε την αλήθεια που είτε πονάει, είτε δεν μας βολεύει, είτε μας στεναχωρεί. Οι λόγοι που λέμε ψέματα είναι άπειροι αλλά εμείς εδώ δικαστές δεν είμαστε να πούμε ποιος θα φάει ισόβια και ποιος θα κάτσει απλά… τιμωρία να ακούει Μαράια Κάρεϊ για 10 ώρες σερί. Ο καθένας κρίνει πόσα ψέματα ανέχεται και από ποιον. Κρίνει τον τρόπο, κρίνει τον λόγο και αποφασίζει.

Ηαλήθεια που λάμπει

Ημέρα αλήθειας δεν υπάρχει. Δεν την γιορτάζουμε ποτέ. Εμείς οι Έλληνες εννοώ. Του πεταματού οι ειλικρινείς άνθρωποι, οι «ήρωες» αυτοί που σου λένε κατάμουτρα: «Πώς είσαι έτσι σήμερα»; Ξέρετε πόσο θάρρος θέλει αυτό; Τους λέμε και αγενείς. Εκείνοι κάνουν το άλμα της αλήθειας και εμείς τους κοιτάμε με μίσος ενώ θα έπρεπε να τους χειροκροτάμε όρθιοι!

Τελικά τι θέτε;

Θέτε αλήθειες που πονάνε ή ψέματα που επίσης πονάνε; Γενικά καλό είναι να μην πονάμε. Η ζυγαριά ισορροπεί κάπου στη μέση και καλό είναι και η ειλικρίνεια και το ψεματάκι να πέφτουν στο τραπέζι ομαλά, με σκέψη και τρόπο. Δεν σκίζουμε τα συναισθήματα και τη γαλήνη των άλλων σαν αρπακτικά. Λιμάρουμε νύχια και με ρέγουλα και ηρεμία, αλλά προπαντός με λίγο σκέψη πριν ξεστομίσουμε οτιδήποτε, λέμε τις αλήθειες /ψέματά μας και πορευόμαστε σ΄ αυτό το ανηφόρι που λέμε ζωή (κλεμμένο).

Καλό μήνα και καλά κρασιά!