Εσύ τι ακριβώς νιώθεις το Πάσχα;

Η μελαγχολία των γιορτών ή η χαρά της Άνοιξης σε κυριεύει περισσότερο καθώς το Πάσχα για ακόμη μια χρονιά γιορτάζεται σε κάθε έκταση της χώρας; Τέσσερις συντάκτριες της Native Team αφήνουν μια χαραμάδα ανοιχτή στα όσα σκέφτονται και βιώνουν αυτές τις μέρες και τα μοιράζονται μαζί σου. Με ποια συμφωνείς;

Ειρήνη, ευχαριστούμε για αυτό το κείμενο - ΕΠΟΣ

Αγαπώ Πάσχα στο χωριό. Ακόμη κι αν τρέμω στη σκέψη ότι θα λαμπαδιάσουν τα μαλλιά μου στον Επιτάφιο (ναι, το έχω δει να συμβαίνει μπροστά μου), πηγαίνω κάθε χρόνο για να βιώσω την κατάνυξη. Λίγο η Άνοιξη, λίγο οι «μεθυστικές» μυρωδιές των λουλουδιών, λίγο η θάλασσα, λίγο οι φίλοι που ξαναβλέπεις και φυσικά η Ανάσταση… Όλα αυτά κάνουν το Πάσχα μια γιορτή που μου προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα. Τι κι αν δεν είμαι «φαν» του αρνιού; Θα το φάω κι εγώ «για το καλό» και θα… «τσιμπήσω» και μια τραγανή πετσούλα, αλλά μην μου μιλήσεις για κοκορέτσι. Όχι, δεν θα με πείσεις να το δοκιμάσω.

Νηστεία; Όταν το θυμηθώ θα κάνω, ναι.

Η συμβουλή μου; Μην πιεις πολύ φέτος. Μεγαλώνεις και χρειάζεσαι ξεκούραση. Μπορεί τώρα να… μου τα «ψάλλεις» αλλά την Τρίτη του Πάσχα, όταν θα γυρίσεις ξεκούραστη και ανανεωμένη στο γραφείο θα με θυμηθείς. Αξιοποίησε τις μέρες που έχεις με τον καλύτερο τρόπο, όπως κάνω κι εγώ που… ΔΕΝ ΣΤΕΡΟΥΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.

Η πιο άκυρη πασχαλινή ανάμνηση; Πριν από πέντε χρόνια όταν κάποιος με είχε εκνευρίσει και από αντίδραση εγώ πήγα για τρέξιμο. Την Κυριακή του Πάσχα. Το μεσημέρι. Μες στη ζέστη. Την ώρα του αρνιού. Εισπνέοντας την τσίκνα από τη σούβλα. Υπό τη «συνοδεία» των κλαρίνων (άλλο σπίτι και άλλο κομμάτι). Μοναδική εμπειρία, αλλά δεν σε συμβουλεύω να ακολουθήσεις τα βήματά μου.

Σοφία: ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ

Το Πάσχα βασικά το σιχαίνομαι. Μισό, παιδιά, μην παρεξηγηθούμε, θα σας τα πω αναλυτικά: Δεν μπορώ την απότομη αλλαγή στην ψυχολογία μας, που όλα είναι ανθισμένα και έχει ξαφνικά τόσο ήλιο, αλλά παράλληλα αρκετό κρύο για να είσαι έξω όλη μέρα, και που όλοι πρέπει να βρεθούμε με όλους και να είμαστε χαρούμενοι και να φιλιόμαστε και να λέμε τα νεάκια μας και που σώνει και ντε πρέπει να πάω στο χωριό για να με δει η γιαγιά μου και να ακούσω για ακόμη μία φορά γιατί δεν έχω παντρευτεί και γενικότερα, δεν μπορώ τόσες ώρες ανάμεσα στα «σόγια», διότι ως γνωστό το σόι δεν το επιλέγεις και όλο αυτό εμένα με κουράζει και μου προκαλεί τρελή σύγχυση.

Τώρα που φανέρωσα όλο τον «ξινό» μου εαυτό, θα γίνω γλυκούλα και θα προσθέσω τα εξής: Αγαπώ τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ», ξέρω όλα τα επεισόδια απέξω και ανακατωτά, πηγαίνω στην εκκλησία και ανυπομονώ για το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης με τη Σταύρωση, που με πιάνουν τα κλάματα και νιώθω την κάθαρση σε κάθε εκατοστό του είναι μου, γενικώς το Πάσχα νιώθω την κατάνυξη και πολύ μου αρέσει αυτή η σύνδεση με τα «θεία».

Από την άλλη, πάλι, θέλω να κερδίζω στο σπάσιμο των αυγών, για αυτό και η γιαγιά μου μου αγοράζει ένα αυγό (ΟΛΟΔΙΚΟ ΜΟΥ) από φραγκόγκοτα (γιατί σπάει πολύ δύσκολα) για να σπάω των υπολοίπων. Επίσης, δεν τρώω κρέας και η γιαγιά μου λέει: «Ακόμα με αυτή τη μ***κία συνεχίζεις;» καθώς δεν καταλαβαίνει τι εστί pescetarian. Και γενικότερα η Κυριακή είναι δύσκολη μέρα για εμένα και εξαιτίας αυτού, καθώς αρνούμαι να δω το καημένο το αρνάκι να αργοψήνεται, για αυτό είμαι κλεισμένη στο σπίτι και ακούω τα κλαρίνα από την πιλοτή.

Τέλος πάντων, πόσα ακόμα να πω για να νιώσεις το δράμα μου;

Κατερίνα, θέλουμε να μπεις λίγο περισσότερο στο κλίμα…

Για μένα Πάσχα στην Αθήνα είναι σα να λέμε… Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Η πόλη ερημώνει, το κέντρο είναι άδειο και βρίσκεις αμέσως να παρκάρεις! Παρόλα αυτά, δεν έχεις και πολλές επιλογές μίας και μπαρ, καφετέριες και εστιατόρια είναι κλειστά. Η κατάσταση χειροτερεύει γιατί όλοι σου οι φίλοι λείπουν και εσύ βαριέσαι αφόρητα. Κάπως έτσι, καταλήγεις στο σπίτι να βλέπεις τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» για 3.672η φορά… Παράλληλα, σκρολάρεις ασταμάτητα στο κινητό και χαζεύεις φωτογραφίες από «εξωτικά» τοπία και οικογενειακά τραπέζια, ενώ ταυτόχρονα διαβάζεις τις άχρηστες πληροφορίες της ημέρας.

Στην Ανάσταση, τα παιδάκια κλαίνε στο προαύλιο της Εκκλησίας γιατί φοβούνται τα πυροτεχνήματα, ενώ συμπάσχεις καθώς και εσύ προσπαθείς να αποφύγεις τις φίλες της γιαγιάς σου που θέλουν απεγνωσμένα να σε φιλήσουν. Ακολουθεί η μαγειρίτσα -που ετοιμάστηκε με τόσο κόπο και υπομονή- και φυσικά είναι το κυρίως πιάτο στο γιορτινό τραπέζι με όλο το σόι. Την επόμενη μέρα θα ξυπνήσεις από τα κλαρίνα που αντηχούν στη γειτονιά, ενώ αν αποφασίσεις να βγεις μία βόλτα θα πέσεις πάνω στις σούβλες με τα αρνιά που γυρνάνε ακόμη και πάνω στα πεζοδρόμια… Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Μίκα, πόσο ρομαντική ψυχή μέσα στο Πάσχα;;;

Παιδικές αναμνήσεις με αρνιά στο χωριό δεν έχω. Το Πάσχα για μένα απέκτησε σχήμα και μορφή όταν αποκτήσαμε εξοχικό και ξεκίνησα να έχω σταθερό προορισμό σε αργίες και διακοπές. Πάσχα = Πάρος.

Πάσχα είναι το λιμάνι που περιμένει το πλοίο να με πάει στο νησί. Πάσχα είναι οι φίλοι που είναι μόνιμα εκεί και αν και έχω να τους δω από το καλοκαίρι, βρισκόμαστε και τα λέμε σαν να μην έχει περάσει μία ώρα. Πάσχα είναι το λιμανάκι της Νάουσας λουσμένο στον ήλιο, γεμάτο κόσμο σαν να είναι Αύγουστος. Πάσχα είναι οι βόλτες κοντά στο σπίτι σε δρομάκια γεμάτα λουλούδια. Πάσχα είναι τα 142 διαφορετικά κουλούρια και γλυκά της μαμάς που βρίσκω πάντα όταν φτάνω στο σπίτι. Πάσχα ήταν και θα είναι στο μυαλό μας για πάντα το Shark, καθώς εκεί δινόταν η εκκίνηση της σεζόν και των βραδινών μας εξορμήσεων (*ευγενική τοποθέτηση).

Πάσχα είναι το Agosta, το Come Back, ο Φώτης και το Karino. Είναι όλα αυτά τα σταθερά σημεία που βρίσκω πάντα φίλους και ανθρώπους που χαμογελούν. Πάσχα είναι η Παναγιά η Εκαντοπυλιανή. Πάσχα είναι τα σοκάκια και οι αμέτρητες φωτογραφίες μου στο instagram. Πάσχα είναι η θάλασσα που είναι μεν κρύα, αλλά είναι γαλάζια και πανέμορφη και υπέροχη και είναι η θάλασσα και πάντα θα την αγαπώ…

Για μένα λοιπόν, Πάσχα είναι η Πάρος (και ναι, είμαι ήδη εδώ, όσο εσείς διαβάζετε αυτές τις σειρές). Σας φιλώ αλμυρά!