Πρώτη φορά Escape Room: Μια μπομπίνα, τέσσερα κορίτσια και ένα μυστήριο!

Escape rooms. Ολόκληρη η πόλη μιλά για αυτά και όλοι οι φίλοι σου «κλείνουν» ραντεβού στα μυστηριώδη αυτά δωμάτια για να διασκεδάσουν. «Λυπάμαι, σήμερα έχουμε κανονίσει με την παρέα να λύσουμε έναν γρίφο», είναι μια από τις συνήθεις απαντήσεις που παίρνεις το τελευταίο διάστημα, όταν ζητάς από φίλες και γνωστές να βγείτε μετά τη δουλειά για να χαλαρώσετε. Αυτό τουλάχιστον συμβαίνει σε εμάς. Η περιέργειά μας, λοιπόν, ολοένα αυξανόταν και την περασμένη Τρίτη, μας δόθηκε επιτέλους η ευκαιρία να το δοκιμάσουμε. Δώσαμε ραντεβού στο Κολωνάκι για να βρεθούμε στο πιο σινεφίλ δωμάτιο. Εκεί, στην οδό Αμερικής 20, θα γνωρίζαμε το «The Lost Film» που ετοίμασε η Cosmote TV για τους σινεφίλ και θα λύναμε ένα από τα πιο σπουδαία μυστήρια του Χόλιγουντ, ανακαλύπτοντας το μεγαλύτερο θησαυρό στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου (ναι, εμείς)! Τι καλύτερο υπάρχει μετά τις Νύχτες Πρεμιέρας;

Πόσο σίγουρες ήμασταν ότι θα τα καταφέρναμε; Καθόλου! Ωστόσο, πήραμε μια βαθιά ανάσα και ξαφνικά, βρεθήκαμε στο σπίτι του διάσημου κινηματογραφικού παραγωγού Jack R. Miller στο Λος Άντζελες. Στόχος μας ήταν να ανακαλύψουμε μια χρυσή μπομπίνα, ένα κινηματογραφικό διαμάντι που δεν «έλαμψε» ποτέ και βρισκόταν κάπου κρυμμένο στην οικία του Miller. Με μόνο μια «πιστή» σινεφίλ στην παρέα, φοβόμασταν ότι δεν θα καταφέρναμε να βγούμε ποτέ από το πρώτο δωμάτιο. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε, είχαμε τις βασικές κινηματογραφικές γνώσεις αλλά και την… «σπιρτάδα» που απαιτούνταν (σε αυτό επιμένουμε).

Μια Κατερίνα... χαμένη στο Λος Άντζελες

Δεν είχα δοκιμάσει ποτέ την εμπειρία των escape rooms, για αυτό και μάλλον ενθουσιάστηκα λίγο περισσότερο όταν μπήκα στο πρώτο δωμάτιο του «The Lost Film». Ήταν τέλεια διαμορφωμένο ώστε να σε μεταφέρει με έναν μαγικό τρόπο στο Λος Άντζελες, στο σπίτι του Jack R. Miller, που υποτίθεται πως είχε πλέον μετατραπεί σε μουσείο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να χαζεύω τις αφίσες εμβληματικών ταινιών στους τοίχους, τα χρυσά αγαλματίδια στις βιβλιοθήκες, τα αντικείμενα που βρίσκονταν παντού στο ατμοσφαιρικό σκηνικό και σε μετέφεραν αυτόματα στον κόσμο του. Αυτό, βέβαια,σημαίνει ότι δεν βοηθούσα καθόλου στη λύση του μυστηρίου και στην αποστολή της ομάδας μας, που ήταν να ανακαλύψουμε μία καλά κρυμμένη μπομπίνα και να αποδράσουμε. Όλα έπρεπε να γίνουν μέσα σε 60 λεπτά της ώρας…

Μου πήρε αρκετό χρόνο να μπω στη λογική και να κάνω focus στον στόχο, αλλά όταν η Σοφία και η Μίκα άρχισαν να λύνουν τους γρίφους και να ανοίγουν τα πρώτα λουκέτα, αποφάσισα -με μία μικρή καθυστέρηση- να συμβάλλω στην προσπάθειά τους. Στο δεύτερο δωμάτιο, το παιχνίδι γινόταν ακόμη πιο δύσκολο, με περισσότερα αντικείμενα προς εξερεύνηση και ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές ερωτήσεις και είχα πλέον αποφασίσει ότι είμαι «σοβαρή» παίχτρια. Τα λεπτά περνούσαν και ήμασταν πεπεισμένες πως θα τα καταφέρουμε. Περήφανες για τις κινηματογραφικές μας γνώσεις, στο τρίτο πλέον δωμάτιο, βρήκαμε την μπομπίνα και αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε! Είχαμε ξεχάσει ότι έπρεπε να αποδράσουμε.

Ειρήνη, τουλάχιστον σου έμεινε η χρυσή μπομπίνα

Κάθε φορά που δεχόμουν μια πρόσκληση να επισκεφτώ ένα escape room την απέρριπτα ευγενικά με πολύ καλές δικαιολογίες. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι «κόλλημα» είχαν «φάει» όλοι και έτρεχαν από το ένα escape room στο άλλο. «Για να παίζουμε είμαστε τώρα;», έλεγα και απέφευγα να κάνω την αρχή. Όταν, λοιπόν, έμαθα ότι υπήρχε ένα δωμάτιο στην πόλη για τους λάτρεις του κινηματογράφου και φυσικά του μυστηρίου, έκρινα ότι ήταν η σωστή στιγμή για να πω πρώτη φορά το «ναι».

Τα πρώτα λεπτά στο πρώτο δωμάτιο του σπιτιού του Jack R. Miller ήταν ομολογουμένως αμήχανα. Κοιτούσα δεξιά, κοιτούσα αριστερά, κοιτούσα το κάθε αντικείμενο γύρω μου και απογοητευόμουν. «Πάει, τέλος. Ήρθα για να ρεζιλευτώ, δεν θα βρω τίποτα», σκεπτόμουν, καθώς έβλεπα τη Μίκα και τη Σοφία να λύνουν το ένα μυστήριο μετά το άλλο. «Πόσο genius είναι αυτά τα κορίτσια;», διερωτώμουν την ώρα που μαζί με την Κατερίνα, κοιτούσαμε αποσβολωμένες το δυναμικό ντουέτο να μας κατατροπώνει. Μέσα σε λίγη ώρα, όμως, όλη η ομάδα πήρε «φωτιά». Ξαφνικά, μπήκαμε κι εμείς στο κλίμα και όχι μόνο λύσαμε γρίφους, αλλά ανοίξαμε λουκέτα και χρηματοκιβώτια, ανακαλύψαμε χαμένα σενάρια και κάπως έτσι, βρεθήκαμε από το πρώτο, στο δεύτερο και από εκεί στο τρίτο και το τέταρτο δωμάτιο (όλα αυτά αφού είχαμε πατήσει, βέβαια, ουκ ολίγες φορές το κουμπί για τη βοήθεια). Στο τελευταίο δωμάτιο του σπιτιού ανακαλύψαμε και τη χρυσή μπομπίνα. Τι έγινε; Χαμός. Πανηγυρισμοί, ουρλιαχτά και τα συναφή. Ωστόσο, όπως αποκάλυψε η Μίκα, το παιχνίδι δεν είχε τελειώσει, αλλά εμείς δεν είχαμε άλλο χρόνο. Διότι την μπομπίνα τη βρήκαμε, αλλά έπρεπε να ανακαλύψουμε και έναν τρόπο να ξεφύγουμε από το δωμάτιο και αυτό ήταν απλά ΑΔΥΝΑΤΟ. Γιατί; Απλούστατα επειδή όταν ο υπεύθυνος του δωματίου μας αποκάλυψε τον τελευταίο γρίφο, καταλάβαμε ότι δεν είχαμε καμία ελπίδα.

Μίκα, κρίμα τα high five!

Πήγαμε με ενθουσιασμό και έτοιμες για όλα! Δεν ξέραμε πολλά για το συγκεκριμένο escape room. Γνωρίζαμε απλά ότι έχει να κάνει με ταινίες... Οκ, ταινίες βλέπουμε, σινεφίλ είμαστε, όλα καλά θα πάνε! Έχετε 60 λεπτά της ώρας στη διάθεσή σας... Μμμ, δεν είναι λίγα, αλλά δεν είναι και πολλά, σκέφτηκα. Θα τα καταφέρουμε όμως!

Μπήκαμε στο πρώτο δωμάτιο, όπου και ξεκινούσε το παιχνίδι. Μας δόθηκαν οι οδηγίες και ο χρόνος ξεκίνησε. Απλωθήκαμε ως άλλες ντετέκτιβ σε όλο το δωμάτιο και μόνο που... δεν ξεκολλήσαμε την ταπετσαρία. Τα ψάξαμε όλα! Κάπως ξεκινήσαμε καλά, κάπως ανοίξαμε την πρώτη πόρτα, κάπως και τη δεύτερη, κάπως και την τρίτη. Ξαφνικά και ενώ νομίζαμε ότι λύσαμε το γρίφο, πανηγυρίσαμε τρελά με high five και πολλά επιφωνήματα χαράς. Όμως κάτι είχε μείνει ξεκλείδωτο... Ενα λουκετάκι ακόμα μας κοιτούσε λυπημένο και κλειδωμένο... Βρε, πώς μας ξέφυγε αυτό; Κοιτάξαμε το ρολόι και είδαμε ότι έχουν μείνει μόνο 2 λεπτά. Η απογοήτευση στα πρόσωπά μας μίλησε από μόνη της. Ο υπεύθυνος του παιχνιδιού έκανε την εμφάνισή του για να μας δείξει τη λύση του γρίφου και να μας φωτογραφίσει με ανάποδα χαμόγελα, πριν φύγουμε από το χώρο...

Θα πω ότι ήταν δύσκολο αλλά θα πω ότι ήταν και φανταστικό! Μια μοναδική εμπειρία που μας χάρισε η Cosmote TV και που σίγουρα θα ήθελα να ξαναζήσω (και να βρω τη λύση)!

Σοφία, είσαι μεγάλη παίκτρια (να τα λέμε και αυτά)

Σε escape room δεν είχα ξαναπάει. Ήθελα πολύ, απλά δεν είχε τύχει. Και ξαφνικά, να η ευκαιρία. Φόρεσα τα άνετά μου ρούχα, επιστράτευσα την αυτοπεποίθησή μου (τύπου θα το λύσω, ευκολάκι, το ‘χω-το ‘χω) και φρόντισα να είμαι συνεπής στο ραντεβού μου με τα κορίτσια. Μπήκα μέσα, άκουσα με προσοχή τις οδηγίες και μόλις το σύνθημα της έναρξης δόθηκε, έβαλα τα δυνατά μου για να λύσω το μυστήριο. Στην αρχή ήμουν πολύ δυνατή. ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ ΟΜΩΣ. Έτρεχα, σκεφτόμουν, ίδρωσα σχεδόν. Παρέα με τη Μίκα. Κάπου στα μισά, οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. Και κάπου εκεί πήραν ρεβάνς η Κατερίνα με την Ειρήνη (χειροκροτήστε τις).

Λύσαμε το μυστήριο αλλά δεν καταφέραμε να δραπετεύσουμε. Μας έπιασαν στα πράσα. Κοινώς μια τρύπα στο νερό. Και κάπου εδώ θα πω: «Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι» (κλισέ). Παιδιά, αλήθεια τώρα, είναι δύσκολο. Εντάξει, είμαι ξανθιά (φυσική) αλλά τη λύση δεν θα την έβρισε ούτε η μελαχρινή Ειρήνη (#sorrynotsorry Ειρήνη).

Τελικά, μας έμειναν οι selfies, η αγωνία και η πολλή χαρά που βιώσαμε. Περάσαμε ωραία, πραγματικά ωραία. Ήμασταν πια στο δρόμο. Ενώσαμε τα χέρια: NA-TI-VE TE-AM (σε φάση σντο) και οι περαστικοί γελούσαν. Εμείς γελάσαμε περισσότερο. Να τα λέμε αυτά. Τελικά, μας έμειναν οι selfies, η αγωνία και η πολλή χαρά που βιώσαμε.

Ναι, 60 λεπτά σε ένα «σπίτι» γεμάτο μυστήριο στο Κολωνάκι ήταν αρκετά για να καταλάβουμε γιατί τα escape rooms έχουν γίνει πια ένα μεγάλο trend στο κομμάτι της διασκέδασης. Μάλλον, εμείς οι millennials τα είχαμε πολλή ανάγκη. Ίσως, βέβαια, έλειπαν απλά από την Αθήνα. Το σίγουρο είναι ότι στο επόμενο escape room θα επιστρέψουμε για να νικήσουμε. Καμιά πόρτα δεν θα μείνει κλειστή την επόμενη φορά, κυρίως αν το παιχνίδι απευθύνεται ξανά σε εμάς, τους σινεφίλ!