Το κουτί των αναμνήσεων: Γιατί πρέπει να φυλάς όλα όσα αγαπάς

Λένε ότι δεν καταλαβαίνεις την αξία της στιγμής μέχρι να γίνει ανάμνηση και η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές, ξεχνάς ή δεν έχεις χρόνο να φροντίζεις και να φυλάς αυτά που αγαπάς. Όταν, λοιπόν, συνειδητοποιείς τη μεγάλη σημασία που έχουν για τη ζωή σου, είναι αργά.

Κάποιες φορές, δεν θέλεις να θυμάσαι και αποφεύγεις να ανοίγεις το κουτί των αναμνήσεων, όχι επειδή δεν αγάπησες τα όσα έζησες, αλλά γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάποια πράγματα θα σε κάνουν πάντα δακρύζεις. Οι φωτογραφίες του πρώτου σου έρωτα, τα ραβασάκια που αντάλλαξες με την καλύτερή σου φίλη στο Δημοτικό, το δώρο που σου πήραν οι γονείς σου όταν τελείωσες το Λύκειο, το εισιτήριο από την πρώτη σου συναυλία, το πρώτο άρθρο που έγραψες σε εκείνο το φύλλο που έχει πια κιτρινίσει.

Τα είχαμε κρατήσει όλα. Ήταν καταχωνιασμένα μέσα σε μικρά, και σκονισμένα κουτιά, φυλαγμένα στην ντουλάπα ή τη βιβλιοθήκη μας. Αυτά τα κουτιά, λοιπόν, αποφασίσαμε να τα ανοίξουμε την περασμένη εβδομάδα. Αρκούσε ένα βίντεο στο Διαδίκτυο για να μας δώσει το έναυσμα και το θάρρος (σε κάποιες περιπτώσεις) να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν και να θυμηθούμε ξανά τη σημασία που έχει να φυλάς όλα όσα αγαπάς.

Ήταν λίγο μετά τις 9 το πρωί της περασμένης Πέμπτης. Τα μέιλ που έφταναν το ένα μετά το άλλο, μας προϊδέαζαν για τη δύσκολη ημέρα που θα είχαμε στο γραφείο. Προσπαθούσαμε να συγκεντρωθούμε. Βάλαμε τα ακουστικά μας και ξεκινήσαμε να πληκτρολογούμε. Τη ροή μας διέκοψαν, όμως, δύο βουρκωμένα μάτια και το συγκινητικό βίντεο της Generali που μας έβαλε σε σκέψεις. Τι κάναμε εμείς για όλα όσα αγαπήσαμε; Τι έχουμε κρατήσει καλά φυλαγμένο και προστατευμένο; Τι επίδραση είχαν τελικά στο μέλλον μας οι αποφάσεις που πήραμε στο παρελθόν; Και τέλος, τι συνέβη στα παιδικά και τα εφηβικά μας όνειρα; Υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη ότι θα ανοίγαμε εκείνα τα κουτιά μες στα οποία φυλούσαμε όσα είχαν αξία για εμάς. Οι αναμνήσεις μας διέφεραν, αλλά η ουσία ήταν ίδια.

Μια μηχανή του χρόνου για την Ειρήνη

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μάζευα ό,τι μπορούσε να διηγηθεί μια ιστορία για εμένα και τους ανθρώπους που με αγαπούσαν και τους αγαπούσα. Υπήρχε πάντα μια μελαγχολία πίσω από αυτή τη συνήθεια, μια μελαγχολία την οποία μπορούσε εύκολα να διακρίνει κανείς αν κοιτούσε απλά μες στο μικρό χάος που είχα «βαπτίσει» θησαυρό και το οποίο φύλασσα μέσα σε ένα παλιό, κουτί, κάπου μες στην παλιά μου βιβλιοθήκη.

Θυμάμαι πως μια μέρα αποφάσισα ξαφνικά ότι μέσα σε αυτό το κουτί θα έκρυβα όλα όσα είχαν σημασία για εμένα. Δεν ήθελα να τα δει κανείς. Ήταν μόνο δικά μου. Αν κάποιος τα έβλεπε ίσως γελούσε. Δεν θα καταλάβαινε γιατί είχα αγαπήσει όλα τα ραβασάκια με τα στιχάκια από το σχολείο, το τετραδιάκι πάνω στο οποίο ο παππούς μου έγραφε τα ψώνια της ημέρας, ένα κομμάτι ξύλο που πριν από πολλά χρόνια κοσμούσε το θρανίο μου, λίγη άμμο, ένα πλαστικό αλογάκι, μια παλιά κασέτα και μια μικροσκοπική δαχτυλήθρα. Τη δαχτυλήθρα αυτή την είχα φυλάξει μέσα σε ένα μικρό μοβ κουτάκι το οποίο είχα επιμελώς τοποθετήσει μέσα στο μεγαλύτερο κουτί. Θυμάμαι ακόμη την ημέρα που την πήρα από τη γιαγιά μου. Την ήθελα πολύ γιατί μου θύμιζε εκείνη. Τώρα που «έφυγε», αυτό το μικρό αντικείμενο εξακολουθεί να είναι εδώ και να μου φέρνει στο νου όμορφες στιγμές. Σαν μια μικρή μηχανή του χρόνου. «Αν δεν την είχα φυλάξει τότε, μπορεί σήμερα να είχε χαθεί», σκέπτομαι και χαίρομαι με την απόφασή μου.

Τα μικρά αποκόμματα των πιο όμορφων στιγμών της Κατερίνας

Το δικό μου κουτί αναμνήσεων είναι γεμάτο εισιτήρια…. Μικρά αποκόμματα που μου θυμίζουν τις πιο χαρούμενες διαδρομές της ζωής μου, ζωντανεύουν εικόνες από τα πιο όμορφα ταξίδια και «ξυπνούν» τον ενθουσιασμό που σε κάνει να μην κοιμάσαι τα βράδια όταν περιμένεις με ανυπομονησία κάθε «μεγάλη» στιγμή. Εισιτήρια γεμάτα κηλίδες καφέ από τις ατελείωτες ώρες στο καράβι για να φτάσεις στην Αστυπάλαια και τσαλακωμένα χαρτάκια από πουλμανάκια που σε μετέφεραν στις πιο απομονωμένες, δυσπρόσιτες, άγριες παραλίες που θα θυμάσαι για πάντα. Αλλά και boarding passes από low cost εταιρείες για Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο, εισιτήρια από τα πιο σημαντικά μουσεία της Ευρώπης που σου φέρνουν στο μυαλό «κουρασμένες» βόλτες με τις φίλες σου και νευρικά γέλια στους διαδρόμους των μουσείων, κάρτες απεριορίστων διαδρομών, που σε κάνουν να νιώθεις τη μυρωδιά του μετρό του Παρισιού…

Εκτυπωμένα barcodes που σου άνοιξαν τις πόρτες για τις πιο συναρπαστικές συναυλίες αλλά… και για τις πιο απογοητευτικές, όπως εκείνη των White Stripes, που σταμάτησε αναπάντεχα ενώ εσύ ως απογοητευμένη έφηβη άκουγες το soundrtrack στο αυτοκίνητο του μπαμπά σου στον δρόμο για την επιστροφή… Το εισιτήριο του «Je t'aime… moi non plus», της πρώτης ταινίας που παρακολούθησες σε θερινό με την παρέα σου και χαχανίζατε με το χαρακτηριστικό soundtrack… Εισιτήρια με συναισθηματική αξία, που σου θυμίζουν όλες εκείνες τις στιγμές που απολάμβανες πραγματικά με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, και δεν σκέφτηκες καν να βγάλεις φωτογραφίες για να δείξεις πόσο καλά περνάς στους διαδικτυακούς σου φίλους…

Τα δώρα δενείχαν σημασία για τη Μίκα

Μεγάλωσα με τον παππού και τη γιαγιά δίπλα μου. Διττά, πάντα κοντά μου και συναισθηματικά και χιλιομετρικά, μιας και τα σπίτια μας ήταν μισό λεπτό το ένα από το άλλο. Μας γέμιζαν πάντα αγάπη και φροντίδα. Τίποτα άλλο. Μόνο αγάπη. Ήταν πάντοτε εκεί για μένα και τον αδελφό μου και έχω άπειρες αναμνήσεις μαζί τους από την παιδική μου ηλικία.

Σε κάθε γιορτή και γενέθλια μου έκαναν δώρα. Δεν μπορώ όμως να θυμηθώ τι. Θυμάμαι μόνο τις κάρτες... Πάντα μέσα στο δώρο ότι κι αν ήταν αυτό, υπήρχε και μια χειρόγραφη κάρτα που πάντα έγραφε ο παππούς και υπογράφανε μαζί. Ημερομηνία, ευχή, υπογραφή. Πάντα με τον ίδιο τρόπο αλλά με διαφορετική ευχή.

Τις κρατούσα όλες. Από μικρή. Τις έβαλα ανάμεσα στα βιβλία μου, στα συρτάρια μου. Πριν από λίγα χρόνια, και αφού τους είχα χάσει πια, σε κάποια μετακόμιση βρήκα σε διάφορα σημεία του σπιτιού τις κάρτες... Δεν έχω κρατήσει πολλά υλικά δικά τους πράγματα. Το πιο πολύτιμο είναι αυτές οι ευχές και η αγάπη τους που θα ζει μέσα μου. Για πάντα.

Το «κρυφό» κουτί της Σοφίας

«Φύλαξε όσα αγαπάς». Το παραδέχομαι, έκλαψα κι εγώ με αυτό το βίντεο, πριν καν φτάσει στο τέλος του. Πιο πολύ γιατί ταυτίστηκα σε τέτοιο βαθμό με το μικρό, κοκκινομάλλικο αγόρι, με τις φακίδες, που δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κρατούσα χαρτάκια, αντικείμενα, δωράκια, κάρτες. Μάλιστα, όταν ήμουν πιο μικρή, τα έκρυβα τόσο καλά, που μετά ξεχνούσα πού τα έχω κρύψει. Ήθελα να τα φυλάξω, να μην μπορεί κανένας άλλος να τα βρει και να νιώσει όπως εγώ. Ούτε στο ένα εκατοστό.

Το πιο αγαπημένο μου όμως ήταν ένα κουτί «κρυφό». Ένα κουτί με όλα όσα μου χάρισαν τα «αγόρια» στο Δημοτικό. Μικρά δωράκια, που τότε σήμαιναν τα πάντα. Ένα κουτί καλά φυλαγμένο στην ντουλάπα με τα ρούχα μου, στο πίσω μέρος, να μην μπορεί κανείς να το εντοπίσει. Τα χρόνια πέρασαν, έφυγα φοιτήτρια σε άλλη πόλη. Μια μέρα, πριν από μερικά χρόνια, και ενώ έψαχνα κάτι άλλο, το εντόπισα στην αποθήκη. Το έπιασα στα χέρια μου, το κράτησα σαν κόρη οφθαλμού. Θύμωσα. Θύμωσα για αυτή την παραβίαση της ζωής μου, σαν κάποιος να κοιτούσε από την κλειδαρότρυπα τα παιδικά μου χρόνια.

Το αγκάλιασα, το άνοιξα, έπιασα ξανά τα αντικείμενα, άνοιξα και πάλι τα «ραβασάκια». Τα άγγιξα. Όλα τόσο παιδικά, μα τόσο σημαντικά. Και έπειτα σκέφτηκα: Πόση αξία έχει να κρατάς όλα όσα αγαπάς; Μηνύματα αγάπης σε μία ηλικία τόσο τρυφερή, τόσο σημαντική για το πώς αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις μας ως ενήλικες.

Να θυμάσαι να φυλάς όλα όσα αγαπάς

Θυμηθήκαμε τη σκηνή από την «Amelie» στην οποία η πρωταγωνίστρια της ταινίας ανακάλυψε στο μπάνιο του σπιτιού της ένα κρυμμένο κουτί γεμάτο παιδικούς θησαυρούς. Το είχε βάλει κάποτε εκεί ένα παιδί. Το είχε κρύψει καλά γιατί μέσα σε αυτό κρατούσε όσα αγαπούσε. Αυτοκόλλητα, φωτογραφίες και ένα αυτοκινητάκι… Τα χρόνια πέρασαν και το πρόσωπό του παιδιού γέμισε με μεγάλες, βαθιές ρυτίδες, αλλά οι μικροί του θησαυροί ήταν ακόμη εκεί. Αρκούσε να φυσήξεις τη σκόνη και θα τους έβλεπες ξανά να ζωντανεύουν. Όπως εκείνο το αγοράκι από το βίντεο της Generali που είδαμε στο γραφείο. Δεν είχε κουτί αναμνήσεων, αλλά ένα μεγάλο κουμπαρά που πήρε δώρο στα γενέθλιά του. Όταν τον έσπασε, όμως, αποκαλύφθηκε ότι μέσα σε αυτόν φυλούσε όλα όσα αγαπούσε…

Τα κουτιά μας άνοιξαν, οι αναμνήσεις «ξύπνησαν» και όλα όσα είχαμε αγαπήσει ήταν -ευτυχώς- ακόμη εκεί και με έναν παράξενο αλλά όμορφο τρόπο, μας βοήθησαν να γίνουμε οι γυναίκες που είμαστε σήμερα. Για αυτό έχει σημασία να προστατεύεις όσα αγαπάς και ονειρεύεσαι! Άλλωστε η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στις απλές καθημερινές αναμνήσεις τις οποίες πρέπει να απολαμβάνεις στο έπακρο με την αγνότητα της παιδικής ψυχής.