Κατρίνα Τσάνταλη: Οι πιο «δυνατές» εμπειρίες της ζωής της μέσα από τα ταξίδια της στην Αφρική

Γράφει η Ερμιόνη Σαρρή

Πολλές φορές «κατηγορούμε» τους εαυτούς μας για τις ώρες που περνάμε χαζεύοντας στα social media. «Χάνεις το παρόν», «χάνεις τις στιγμές». Είναι όμως και αυτές οι στιγμές που μπορείς να τις ζήσεις μέσα από το κινητό σου, να σε «ταρακουνήσουν», να σε κάνουν να αναθεωρήσεις μερικά πράγματα στη ζωή σου, να σε παρακινήσουν και κάποια στιγμή να καταφέρεις να τις ζήσεις και εσύ. Να τις βιώσεις και να μπορέσεις να «αφυπνίσεις» τους επόμενους.

Τι εννοώ;

Αισθάνθηκα κάπως stalker κατά τη διάρκεια του πρόσφατου ταξιδιού της Κατρίνας Τσάνταλη στην Αφρική. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες της με κράτησαν για πολλά λεπτά της ώρας επί καθημερινής βάσεως στο κινητό μου προσπαθώντας να ζήσω και εγώ έστω και μέσω μίας οθόνης όλα αυτά που βίωνε. Που έκανε. Που αντιμετώπιζε. Έκλεισα τα μάτια μου και αποφάσισα πως ένας από τους στόχους μου για το 2020 είναι να βρεθώ και εγώ εκεί. Να συναντήσω αυτούς τους ανθρώπους, να τους βοηθήσω και να γνωρίσω μέσα από όλα αυτό το έργο της ActionAid. Να γίνω ανάδοχος.

Η Κατρίνα επέστρεψε στην Αθήνα πριν από μερικές ημέρες και μέσα από τις περιγραφές της η επιθυμία μου το να βρεθώ εκεί έγινε ακόμα πιο έντονη. Το να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν ούτε καν τα απαραίτητα αλλά εμείς μπορούμε να τους βοηθήσουμε να τα αποκτήσουν. Αυτούς που χαμογελούν την ίδια στιγμή που δεν έχουν τα βασικά πράγματα για να επιβιώσουν. Εμείς τα θεωρούμε δεδομένα. Εκείνοι πρέπει να «παλέψουν» για να τα αποκτήσουν.

Αποφασίζεις να κάνεις τοπρώτο σου ταξίδι στην Ρουάντα το 2018. Τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε ναγνωρίσεις μία τέτοια νέα εμπειρία.

Είχα επισκεφτεί τον Άγιο Διονύσιο στο Λιτόχωρο. Εκεί πάνω στην κουβέντα μας με τον πάτερ Πορφύριο, μου έδειξε ένα βίντεο από την δράση του σε Αφρικανικές χώρες. Κάθε χρόνο πάει για 3 μήνες και κάνει σπουδαίο έργο. Φεύγοντας, ήξερα πως έπρεπε να πάω. Ήθελα να βρεθώ κοντά σε παιδιά που η ζωή τους απέχει πολύ από την δική μας και να προσφέρω όσο μπορώ. Κάλεσα την ActionΑid και ρώτησα πότε είναι το επόμενο εθελοντικό τους ταξίδι.

Και φτάνει η μέρα πουανοίγεις την πόρτα του λεωφορείου και έρχεσαι αντιμέτωπη με τα παιδιά, τιςγυναίκες και τους κατοίκους του χωριού όπου επισκέφτηκες. Θυμάσαι ποια ήταν ηπρώτη σου σκέψη; Πώς ακριβώς ένιωσες;

Πιστεύω πως ποτέ στην ζωή μου δεν θα ξεχάσω αυτό το συναίσθημα. Φτάσαμε στο σχολείο, το δημοτικό στην κοινότητα όπου θα εργαζόμασταν για να φτιάξουμε τουαλέτες για τα παιδιά και ένα safe room για τα κορίτσια για να μένουν εκεί όταν αδιαθετούν. Τα παιδιά περπατούν πολλά χιλιόμετρα για να πάνε καθημερινά στο σχολείο. Όταν δεν υπάρχουν σερβιέτες και παυσίπονα για τα κορίτσια, η περίοδος είναι ο βασικότερος λόγος που εγκαταλείπουν το σχολείο. Πράγμα που τις καταδικάζει σε πολύ συγκεκριμένο επίπεδο ζωής. Φτάνουμε λοιπόν και είμαστε μπροστά στα παιδιά που χορεύουν και τραγουδούν, ξυπόλητα, χωρίς μαλλάκια λόγω περιορισμένης διατροφής και έλλειψη βιταμινών, όλα πολύ πολύ αδύνατα με απεριόριστη χαρά και ζωντάνια που μας υποδέχονται. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που βλέπω και ταυτόχρονα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Σκέφτηκα πως η τύχη, η ζωή, ο Θεός, όπως θέλεις πες το, σου κληρώνει να γεννηθείς σε ένα χωριό στην Αφρική και τα δεδομένα που χαρίζει απλόχερα σε εμάς είναι για αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους μια καθημερινή μάχη επιβίωσης.

Βλέποντας τις φωτογραφίεςσου και τα βίντεο παρατηρώ πως οι γυναίκες εκεί και τα παιδιά έχουν ένα φυσικόχαμόγελο ενώ όλοι μας ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες επιβιώνουν.

Όλοι ξέρουμε, αλλά ειλικρινά είναι πολύ διαφορετικό να το βλέπεις από κοντά. Είναι εντελώς διαφορετικό να ακούς «τα παιδιά στην Αφρική δεν έχουν να φάνε ή περπατούν 10 χλμ κάθε μέρα για να εξασφαλίσουν ένα μπιτόνι νερό μες τα μικρόβια» και εντελώς διαφορετικό να βιώνεις, να βλέπεις αυτή την πραγματικότητα, έστω για λίγες μέρες. Και φυσικά η δύναμη που έχουν αυτοί οι άνθρωποι είναι άλλου επιπέδου. Το χαμόγελο, το τραγούδι, η απόλυτη ομαδικότητα είναι απαραίτητα για να «βγει η μέρα»!

Όλο αυτό σε τι βαθμόσε έκανε να αναθεωρήσεις καταστάσεις και πρόσωπα στην ζωή σου;

Πίστεψέ με ήδη είχα αναθεωρήσει καταστάσεις και πρόσωπα στη ζωή μου, όταν πριν πολλά χρόνια ζήτησα βοήθεια για ένα ίδρυμα στην Αθήνα με παιδιά που δεν είχαν ζεστό νερό. Τα έκαναν μπάνιο και τα έτριβαν με πετσέτες για να ζεσταθούν. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν ήθελαν να συμμετέχουν στο έργο αυτό. Και ζήτησα βοήθεια από ανθρώπους που με μεγάλη άνεση ξοδεύουν αρκετά χρήματα σε γαρύφαλλα τα Σαββατοκύριακά τους. Τότε άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να μην βλέπουν τι γίνεται πέρα από τον δικό τους κόσμο. Έτσι και εγώ επιλέγω να έχω άλλους ανθρώπους στη ζωή μου. Η υπενθύμιση ότι πρέπει να έχουμε ευγνωμοσύνη για την καθημερινότητά μας, όσο δύσκολη και να είναι αυτή καμιά φορά, έρχεται και από μία επίσκεψη σε ένα ίδρυμα της περιοχής μας. Σαφώς αν πας στο χωριό στην Αφρική, κάνεις τον σταυρό σου και για τον αέρα που αναπνέεις στην Ελλάδα και λες ΟΚ μπορεί να είχα μια δύσκολη μέρα αλλά έχω μια καλή ζωή. Και η καλή ζωή εξαρτάται από την ύπαρξη πόσιμου νερού για παράδειγμα. Λεπτομέρεια; Δεδομένο; Για εμάς ναι. Για άλλους όχι.

Ποιες ήταν οι πιο ‘’δυνατές’’ σου στιγμές εκεί. Αυτή που σε έκανε ναχαμογελάσεις και τα μάτια σου να λάμψουν και αυτή που σε έκανε να δακρύσεις;

Και στα δυο ταξίδια υπήρχε αφθονία τέτοιων στιγμών. Ακόμη και η σύνδεσή σου με μια ομάδα εθελοντών με κοινό τρόπο σκέψης είναι πολύ συγκινητικό. Αξέχαστα θα μου μείνουν πολλά! Μια μάνα που είχε το μωρό στην πλάτη, τα τρία πιτσιρίκια γύρω της να δουλεύουν μαζί της στο χωράφι και να φυλάνε τις δύο κατσίκες τους. Δεν έχω αγγίξει πιο σκληρά χέρια γυναίκας ποτέ. Με την βοήθεια της συνοδού που μιλούσε την τοπική διάλεκτο κάναμε μια μικρή κουβέντα. Ρώτησα για τα παιδιά της. Μου είπε πως έχει άλλα τρία στο σχολείο, ένα στο σπίτι που κάνει δουλειές και αυτά μαζί της να την βοηθούν στο χωράφι. Μου εξήγησαν πως δεν υπάρχει εκπαίδευση στην αντισύλληψη, ο αναλφαβιτισμός παίζει τεράστιο ρόλο αλλά σε τελική ανάλυση «περισσότερα χέρια, περισσότερη δουλειά, άρα περισσότερο φαγητό στο σπίτι», πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μην περάσουν όλα τα παιδιά την ηλικία των 10 ετών λόγω ασθενειών όμως «μην πιστέψεις ούτε στιγμή πως θα πονέσω λιγότερο από μια μάνα που χάνει το μοναχοπαίδι της στον δικό σου κόσμο». Μπορώ να γράψω πάρα πολλές σελίδες με δυνατές, συγκλονιστικές ιστορίες από τα ταξίδια μου με την ΑctionΑid...

Μέσα από το Instagramπροσπάθησες να μας «μεταδώσεις» όσα vibes γίνεται περισσότερα από την εμπειρίασου εκεί. Θεωρείς πως η τεχνολογία στο επίπεδο αυτό βοήθησε ώστε η ActionAidνα δεχθεί περισσότερες προτάσεις για «Aναδοχή»;

Ναι φυσικά και αυτός ήταν ο σκοπός μου! Να μεταδώσω αμοντάριστο αφιλτράριστο υλικό. Να μπορεί ο καθένας να «ζήσει» έστω μέσα από την οθόνη του κινητού του λίγο από αυτό που ζω εκεί. Να του αγγίξει την ψυχή και να καταλάβει το πραγματικά τεράστιο έργο που γίνεται εκεί από την ActionΑid. Σχολεία, Ενδυνάμωση γυναικών, Εργασία για όλους. Τους μαθαίνουν να στηρίζονται στα πόδια τους και σιγά σιγά να έχουν μια καλύτερη ζωή! Είχα πολλά μηνύματα από ανθρώπους που μου έστελναν τις αιτήσεις αναδοχής τους. Αυτό μου γέμιζε την ψυχή μου πάρα πολύ.

Πόσο εύκολο είναι να γίνουμεανάδοχοι ενός παιδιού μέσω της ActionAid και κάποια στιγμή να τα γνωρίσουμε απόκοντά;

Το να γίνεις ανάδοχος είναι μια πανεύκολη διαδικασία που μέσα από το site της ΑctionΑid πολύ γρήγορα μπορεί ο οποιοσδήποτε θέλει να δώσει 0.82€ την ημέρα, να ακολουθήσει τις απλές οδηγίες και να το κάνει! Επικοινωνώντας με την ActionΑid, σε ενημερώνουν αρχικά πως μπορείς να του στείλεις γράμμα, φωτογραφία σου (χωρίς να φαίνεται το περιβάλλον στο οποίο ζεις φυσικά), και κάποια δώρα με την καθοδήγηση των ανθρώπων της ActionΑid. Μπορείς να γνωρίσεις το παιδί σου, είτε σε κάποιο εθελοντικό ταξίδι είτε και μόνος πάλι με τις οδηγίες όμως τις ActionΑid. Πιστέψτε με, επειδή ήμουν μπροστά φέτος στη συνάντηση των Aναδόχων με τα παιδιά τους, είναι ανατριχιαστικά δυνατή εμπειρία.

Μπορείς να μοιραστείς μαζίμας κάποιο γράμμα, μία φωτογραφία ή γενικώς κάτι που σου έχει στείλει το δικόσου ανάδοχο παιδί ή έχεις στείλει εσύ;

Φυσικά! το είχα ανεβάσει και στα stories μου! Μια εικόνα, χίλιες λέξεις:

Διανύουμε μία περίοδο χαράςκαι προσφοράς. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε το έργο της ActionAid ενόψειΧριστουγέννων;

Να γίνετε Ανάδοχοι. Είναι 25€ τον μήνα. Δυο ποτά σε ένα μπαρ. Και αντί για δυο ποτά, αλλάζεις τη ζωή όχι μόνο του παιδιού σου αλλά ολόκληρης της κοινότητάς του. Εάν δεν θέλετε να έχετε την μηνιαία υποστήριξη, μπορείτε να μπείτε στο site και να κάνετε μια δωρεά σε έργο που εσείς θα επιλέξετε. Πιστέψτε με, είναι πέρα για πέρα βέβαιο ότι θα πιάσουν τόπο τα χρήματά σας. Πήγα, το είδα, το έζησα και ξέρω!