Πώς είναι να κάνεις στροφή 360° στην καριέρα σου στα τριάντα
Τη Δανάη την ξέρω σχεδόν από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Και αν υπάρχει κάτι που έχει αποτυπωθεί έντονα στο μυαλό μου από εκείνα τα πρώτα χρόνια της φιλίας μας, τότε μου ήμασταν ακόμη μαθήτριες του Δημοτικού, φορούσαμε Δευτέρα με Παρασκευή την ίδια σχολική φόρμα και καθόμασταν στο ίδιο θρανίο, είναι πως η Δανάη μεγαλώνοντας ήθελε να φτιάχνει σπίτια. Παρότι τότε ήμουν πολύ μικρή για να είμαι απόλυτα σίγουρη τι εννοούσε με τη φράση «θέλω να φτιάχνω σπίτια», μου είχε φανεί αρκετά μεγαλεπήβολη και φιλόδοξη για να την ξεχάσω ή να την προσπεράσω. Βέβαια, αρκετά χρόνια μετά συνειδητοποίησα πως η Δανάη ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας και μπορώ να πω με σιγουριά πως μέχρι ένα σημείο έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να το καταφέρει.
Διότι το παράδοξο είναι πως ακόμη και αν η ίδια δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει στη Γ’ Δημοτικού ποια είναι η διαδρομή που θα χρειαζόταν να ακολουθήσει για να καταλήξει να φτιάχνει σπίτια, είχε αρχίσει ήδη από τότε να κάνει τα πρώτα δειλά βήματα για να κατακτήσει το όνειρό της. Συγκεκριμένα, κάθε Σάββατο παρακολουθούσε πολύωρα μαθήματα ζωγραφικής και σχεδίου, ενώ αφιέρωνε ατελείωτες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο της προσπαθώντας να σχεδιάσει στο χαρτί το περιβάλλον με το οποίο αλληλοεπιδρούσε, είτε ήταν το σαλόνι του σπιτιού της, είτε ο δρόμος μπροστά από το σχολείο.
Με τη Δανάη να μεγαλώνει ζωγραφίζοντας και εμένα να μεγαλώνω στο πλάι της, τα χρόνια πέρασαν και πριν το καταλάβουμε, είχε φτάσει η ώρα της κρίσης, δηλαδή των Πανελληνίων.
Η αλλαγή σχεδίου που σου επιτρέπει να συνεχίσεις το «ταξίδι» προς το όνειρο
Ειλικρινά και μόνο στη σκέψη εκείνης της περιόδου με «λούζει» κρύος ιδρώτας, ενώ η πρώτη φράση που μου έρχεται αυτόματα στο μυαλό είναι, «Οι ραγδαίες εξελίξεις που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος στον οικονομικό τομέα άσκησαν σοβαρές πιέσεις στον αγροτικό χώρο». Όπως είναι λογικό, μετά παθαίνω ολικό μπλακάουτ, βγαίνουν πράσινοι καπνοί από τα αυτιά μου.
Πιθανότητα σε μία παρόμοια φάση βρίσκεται και η Δανάη σήμερα, η οποία τότε ξεστραβώθηκε στο διάβασμα, δεν ξεμυτούσε από το σπίτι και έβγαινε μόνο για να πάει στο φροντιστήριο σχεδίου και να επιστρέψει πάλι στο σπίτι για να πέσει με τα μούτρα το διάβασμα. Τελικά, εξαιτίας μίας μικρής βαθμολογικής απόκλισης δεν κατάφερε να κερδίσει την πολυπόθητη θέση στο αμφιθέατρο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, οπότε κατέληξε στην αμέσως επόμενη επιλογή της, δηλαδή στο Τμήμα Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής.
Όχι, δεν το πήρε κατάκαρδα, δεν έκλαψε, ούτε στεναχωρήθηκε, αφού μέσα της ήξερε πως είχε δώσει το 100%, ίσως και κάτι παραπάνω. Αυτή η ανακουφιστική σκέψη ήταν που τη βοήθησε να δει τα πράγματα διαφορετικά, να «ξεκολλήσει» και να ανοίξει το μυαλό της, να πραγματοποιήσει μία αλλαγή στα σχέδιά της και να συνεχίσει ακλόνητη, πιο σίγουρη και πιο δυνατή, το μακρύ και δύσβατο «ταξίδι» της προς το όνειρο.
Ότανξυπνάς και η dream job έχει μεταμορφωθεί στον χειρότεροεφιάλτη
Από αυτό το σημείο και έπειτα, δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα για το πώς κύλησαν τα φοιτητικά χρόνια της Δανάης, καθώς δεν βρισκόμουν στην Αθήνα. Αυτό που μπορώ να πω όμως, είναι πως όταν κολλήσαμε ξανά, η Δανάη είχε πλέον ένα πτυχίο στις αποσκευές της, πηγαίνοντας φορτωμένη με σχέδια από το ένα αρχιτεκτονικό γραφείο στο άλλο, ζητώντας την ευκαιρία να κάνει μία αρχή, να αποδείξει την αξία της, να διοχετεύσει τη δημιουργικότητα, την εμπειρία και όλα όσα διδάχθηκε τα τελευταία χρόνια στο Πανεπιστήμιο.
Αφού κόντεψε να χάσει κάθε ελπίδα, έλιωσε σόλες και σόλες πηγαίνοντας σε συνεντεύξεις, εργάστηκε αμισθί για κάποια δοκιμαστικά project για τα οποία δεν προσλήφθηκε και δεν αμείφθηκε ποτέ, τελικά στάθηκε τυχερή και βρήκε μία θέση σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο. Όπως συμβαίνει συνήθως, ο μισθός ήταν αδικαιολόγητα δυσανάλογος με τις απαιτήσεις, τα ωράρια που έπρεπε να εργάζεται, τις αρμοδιότητες που είχε αναλάβει.
Κάπως έτσι, ένα απόγευμα που τη συνάντησα μετά το γραφείο, κουρασμένη, θλιμμένη και φανερά απογοητευμένη, μου είπε πως «εγώ ονειρευόμουν να φτιάχνω σπίτια, δεν θέλω να κάνω αυτό». Ακόμη και αν ήθελα να την πείσω για το αντίθετο, να της δώσω boost να συνεχίσει το κυνήγι, δεν είχα κανένα καλό επιχείρημα να προβάλω.
Γυρίζοντας σελίδα στη ζωή και ξεκινώντας πάλι από την αρχή
Βλέποντας τη φίλη μου να μηδενίζει μέσα σε πέντε μόνο λέξεις το όνειρο της ζωής της, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως παραλογίζεται, πως έχει κουραστεί, πως αργά ή γρήγορα θα βρει τον χαμένο ρυθμό της, το κουράγιο να συνεχίσει να προσπαθεί, γιατί στο φινάλε το οφείλει στον εαυτό της. Πόσο άδικο είχα; Ευτυχώς, η Δανάη είχε άλλη γνώμη και τίποτα από αυτά δεν έγινε. Αφού παραιτήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από το αρχιτεκτονικό γραφείο, επένδυσε τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει εκείνο το διάστημα, βολτάροντας για μερικούς μήνες στην Αγγλία και τη Βόρεια Ισπανία, πραγματοποιώντας επισκέψεις σε ξενιτεμένους φίλους, αλλάζοντας παραστάσεις, ιδέες και μυαλά.
Όταν επέστρεψε από την Ευρώπη έδειχνε πιο ζωντανή, πιο γεμάτη από ποτέ και είχε φέρει μαζί της πίσω την κολλητή μου, το κορίτσι που όλο αυτό το διάστημα είχε χαθεί βγαίνοντας στον πηγαιμό για το μεγάλο της όνειρο. Μάλιστα, είχε ήδη αποφασίσει ποια θα είναι τα επόμενα σχέδιά της, καθώς δεν σκόπευε να περάσει όλη τη ζωή της κυνηγώντας μία απασχόληση που δεν της επέτρεπε να ανεξαρτιτοποιηθεί και διαρκώς την οδηγούσε σε αδιέξοδο. Κάπως έτσι, αποφάσισε να γυρίσει «σελίδα» και να ξεκινήσει την καριέρα της από την αρχή, αυτή τη φορά στον τομέα των Τουριστικών Επιχειρήσεων. Μα πώς δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα; Μία κοσμοπολίτισσα με λεπτούς τρόπους, αισθητική και ξένες γλώσσες, θα μπορούσε πραγματικά να «κουμπώσει» στην εξυπηρέτηση κάποιου ξενοδοχείου.
Έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από εκείνο το νέο ξεκίνημα και σήμερα η Δανάη εργάζεται σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο πολυτελή ξενοδοχεία της Ελλάδας, ενώ σε κάθε σχόλασμα μετράει αντίστροφα για τη στιγμή που θα φορέσει πάλι τη στολή της και θα βρεθεί πίσω από το front desk. Φυσικά, ο δρόμος για αυτή τη θέση δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, ειδικότερα εν μέσω μίας παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, όμως κατάφερε να βρει μία καλή θέση στο αντικείμενό της, σε ένα εργασιακό περιβάλλον που εκείνη θα χαρακτηρίζει ως το... φυσικό της περιβάλλον. Σίγουρα υπάρχουν πολλές ιστορίες παρόμοιες με τη δική της, αλλά αυτή ήταν που με βοήθησε να καταλάβω πως η φράση του Τσε Γκεβάρα, «αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει», ίσως δεν ισχύει για όλους τους ανθρώπους ή όλες τις περιστάσεις. Ακριβώς για αυτό, δεν χρειάζεται να εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας στην εικόνα του αρχιτέκτονα, του γιατρού, της PR agent κλπ., αλλά να ελισσόμαστε σύμφωνα με τις δεξιότητες, τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Και στην τελική, ποτέ δεν είναι αργά να κάνουμε ένα βήμα πίσω και μία στροφή 360 μοιρών, ώστε να ακολουθήσουμε ένα διαφορετικό μονοπάτι, ένα μονοπάτι που δεν πιστεύαμε ποτέ πως θα πάρουμε και το οποίο πιστεύουμε πως θα μας οδηγήσει στη δική μας προσωπική ευτυχία.
