Βιώνοντας το quarter-life crisis μαζί με την κολλητή μου

Με την Χρύσα κάνουμε παρέα από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι ο άνθρωπος που από όταν πηγαίναμε μαζί μπαλέτο στην 1η Δημοτικού, μέχρι και σήμερα, γνωρίζει τα πάντα για τα μελλοντικά μου σχέδια, τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας, τις εσωτερικές αναζητήσεις που με πιάνουν ανά περιόδους. Είναι με λίγα λόγια το έτερόν μου ήμισυ, μιας και κάθε συμβουλή της, λειτουργεί σαν ένα λιθαράκι στο πώς να δημιουργήσω μία ευτυχισμένη ζωή. Αυτή η ικανότητα της Χρύσας, να βλέπει πάντοτε τη θετική πλευρά των πραγμάτων, με έχει βοηθήσει να αντιμετωπίζω με υπομονή και κατανόηση πολλά απρόοπτα, τα οποία βρέθηκαν στον δρόμο μου κατά καιρούς.

Τη «φύσει» αισιόδοξη πλευρά της Χρύσας, ήρθε να επιβεβαιώσει και ο φετινός Οκτώβρης, ο οποίος είναι από εκείνους τους μήνες, όπου τα ευτράπελα και οι αλλαγές, δεν λείπουν από το πρόγραμμα. Αιτία στάθηκαν κάποιες αλλαγές στην επαγγελματική μου ζωή, η μετακόμιση από το πατρικό μου σπίτι, καθώς και τα επερχόμενα γενέθλιά μου, στα τέλη του μήνα, τα οποία συνδυαστικά με όλα τα υπόλοιπα, άλλαξαν τις μέχρι τώρα ισορροπίες της ζωής μου.

Και μπορεί να είναι αλήθεια ότι κάθε νέα αρχή, «κρύβει» πολλές εκπλήξεις και νέες εμπειρίες, οι οποίες είναι αναμφισβήτητα το «αλατοπίπερο» και το κίνητρό μας να συνεχίζουμε, ωστόσο, αυτή τη φορά τα συναισθήματα και οι σκέψεις μου διέφεραν… και ο λόγος ίσως βρισκόταν στα 28 κεράκια που αναμένεται να σβήσω από μέρα σε μέρα και στο λεγόμενο quarter-life crisis.

Ήταν εκεί στα«εύκολα» και τα «δύσκολα» για να με στηρίξει

Το θετικό είναι πως την ηλικιακή κρίση των 28, που μου «χτύπησε» φέτος την πόρτα για πρώτη φορά, τη βίωσα έχοντας στο πλάι μου εκείνον τον άνθρωπο, την αδερφή ψυχή μου, που με κάνει μέσα από σωστές και στοχευμένες συμβουλές, να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, για πάνω από 20 χρόνια. Έτσι έγινε και πριν λίγες ημέρες, εκείνο το Σαββατόβραδο που πήγα σχεδόν κλαίγοντας στην πόρτα της, μετά από μία γεμάτη και στρεσογόνα εβδομάδα, με αρκετή ένταση στην προσωπική μου ζωή, ψάχνοντας να βρω μία ζεστή αγκαλιά, η οποία δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από εκείνη της καλύτερής μου φίλης. Εκείνη ήταν εκεί για να μου θυμίσει με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο πως η ζωή μας, είναι δικό μας δημιούργημα, στο οποίο οφείλουμε να κρατάμε μόνο εκείνα τα «κομμάτια» που μας οδηγούν στην ευτυχία. Για εμένα, η Χρύσα αποτελούσε πάντα ένα από τα πολύτιμα «κομμάτια» της ζωής μου, οπότε εκείνη η βραδιά με ατελείωτη κουβέντα και κρασί, λειτούργησε σαν βάλσαμο μέσα μου.

Άκουγε όλουςτους προβληματισμούς μου με αγάπη

Το πρώτο βήμα, λοιπόν, για να καταφέρω να ξεπεράσω την ηλικιακή κρίση που ξέσπασε λίγο πριν τα 30, ήταν να εκτιμήσω αυτό ακριβώς που είχα απέναντί μου εκείνο το βράδυ, δηλαδή την κολλητή μου φίλη, έναν συνομιλητή ο οποίος ήταν έτοιμος να αφουγκραστεί και να κατανοήσει όλα όσα του έλεγα, έχοντας το μυαλό και την καρδιά του ανοιχτά. Λένε πως όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, μοιράζεσαι και το βάρος που μπορεί να φέρουν αυτές. Αυτό ακριβώς αισθάνθηκα όταν ξεκίνησα να εξιστορούμαι στη Χρύσα το «σφίξιμο» που νιώθω κάθε φορά που σκέφτομαι τι έχω κάνει στο παρελθόν μου και τι οφείλω να πετύχω στο μέλλον, τόσο στην προσωπική, όσο και την επαγγελματική μου ζωή. Ήταν εκείνες οι στιγμές που το βλέμμα της, γεμάτο ενσυναίσθηση και αγάπη, μου έδινε τις πιο σωστές απαντήσεις, χωρίς να χρειάζεται να αρθρώσει λέξη, δείχνοντάς μου μόνο ότι τα καλύτερα είναι όλα όσα δεν έχουν έρθει ακόμα.

Μεφρόντιζε χωρίς να χρειαστεί να της το ζητήσω

Εκείνο το βράδυ, κοιμήθηκα στον καναπέ του σπιτιού της, με έναν «πύργο» από χαρτομάντηλα στο πάτωμα του σαλονιού. Η Χρύσα, ήταν κουλουριασμένη ακριβώς δίπλα μου, χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου. Μπορεί τα μάτια μου να ήταν πρησμένα και κόκκινα από το κλάμα, αλλά το πρόσωπο μου ήταν γαλήνιο και ήρεμο, γιατί ένιωθα ότι βρισκόμουν σε ένα ασφαλές μέρος γεμάτο αγάπη. Το επόμενο πρωί, ξύπνησα κάπως βιαστικά, μιας και θυμήθηκα την τελευταία στιγμή, πως είχα ένα ραντεβού στις 11. Προσπαθώντας να μην την ξυπνήσω, της έδωσα μια μεγάλη αγκαλιά για όλη την υπομονή που έδειχνε μαζί μου αυτή την περίοδο και για όλα τα αντίστοιχα βράδια που έχουμε περάσει γκρινιάζοντας η μία στην άλλη. Εκείνη, μου είπε ότι το βράδυ με περιμένει για ταινία και παγωτό -όπως κάναμε όταν ήμασταν μικρές- και κάπως έτσι χωριστήκαμε γελώντας.

Έκανε τα πάνταγια να μου φτιάξει τη διάθεση

Η Κυριακή πέρασε σχετικά γρήγορα, με αρκετό τρέξιμο, υποχρεώσεις και -ευτυχώς- λιγότερες χαώδεις σκέψεις. Και κάπως έτσι, το ρολόι έδειξε 8 το βράδυ και εγώ ήμουν ακριβώς στην ίδια πόρτα -στην οποία το προηγούμενο βράδυ είχα βρεθεί κλαίγοντας- με το πιο ζεστό μου χαμόγελο και τα αγαπημένα μας παγωτά στο χέρι. Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα υπομονετικά, ώσπου ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και αντίκρισα μπροστά μου κάτι που ούτε το είχα φανταστεί. Ένα σπίτι γεμάτο μπαλόνια, χρώματα, αγαπημένους φίλους και τη Χρύσα να κρατάει μία τεράστια τούρτα στα χέρια της. Σοκαρισμένη από το πρόωρο πάρτι–έκπληξη που είχε ετοιμάσει για εμένα, έτρεξα στην αγκαλιά της και ήταν σαν όλο εκείνο το σύννεφο του «quarter-life crisis» να εξαφανίστηκε με το που έσβησα τα κεράκια μου.

Μου έδειξε ότι οι στιγμές και οι άνθρωποι είναι όλα όσα μετράνε

Πλέον δεν με ενδιέφεραν ούτε τα ηλικιακά όρια, ούτε οι εκπληρωμένοι και ανεκπλήρωτοι στόχοι της μέχρι τώρα ζωής μου, παρά μόνο εκείνη ακριβώς η στιγμή που ήμουν τόσο ευτυχισμένη και «γεμάτη», έχοντας δίπλα μου τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Μέσα από αυτή την πανέμορφη εικόνα που είχα απέναντί μου, όταν άνοιξε εκείνη η πόρτα, είδα ότι μπορούσα να πετύχω οτιδήποτε θελήσω στη ζωή μου, αισθάνθηκα πως κάθε αλλαγή –μικρή ή μεγάλη– είναι στα δικά μου χέρια.

Και όλα αυτά, χάρη στη Χρύσα, η οποία εκείνη την αδιάφορη Κυριακή, μου είχε «αποκαλύψει» -μέσα από ένα πάρτι για τα 28α γενέθλιά μου- τη «συνταγή» της ευτυχίας, η οποία τελικά δεν βρίσκεται μόνο στα παραμύθια. Κατάφερε, δηλαδή, να μου υπενθυμίσει αυτό για το οποίο ήμουν βέβαιη όλα τα χρόνια της φιλίας μας, αλλά μάλλον είχα ξεχάσει πόσο σημαντικό είναι στη ζωή μου: Ότι ο «θησαυρός» μας σε οποιαδήποτε κρίση μας πιάνει –ηλικιακή, επαγγελματική, προσωπική- είναι οι άνθρωποί μας, καθώς μόνο εκείνοι γνωρίζουν πώς να διώχνουν κάθε αρνητική σκέψη που μπορεί να προκύψει, μέσα από τη δημιουργία στιγμών, οι οποίες θα μείνουν ανεξίτηλες στο χρόνο.