Mental load: Γιατί ήρθε η ώρα να απαλλαγείς από αυτό το ασήκωτο, αόρατο βάρος

Από τη Νατάσσα Σιδηροκαστρίτου

Γιατί πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο ο άντρας σου;

Γιατί μαγειρεύει;

Γιατί ετοιμάζει πρωινό κάθε πρωί;

Γιατί ψωνίζει στο σουπερ μάρκετ;

Γιατί κάνει τις δουλειές του σπιτιού;

Πώς το επιτρέπεις να σε βλέπει με τη βαφή στο κεφάλι;

Γιατί δεν σε ζηλεύει;

Γιατί σου επιτρέπει να «βγαίνεις μπροστά» σε συζητήσεις που είναι αποκλειστικά για άντρες;

Γιατί; Γιατί; γιατί....

Δεν είναι ουτοπικά, είναι ερωτήσεις-κρίσεις που έχω δεχτεί αμέτρητες φορές (όπως και πολλές άλλες γυναίκες) από άντρες αλλά και γυναίκες.

Ένα ατέλειωτο «γιατί» είναι η ζωή μας. Και δεν είναι όλα τα γιατί δικά σου. Είναι αυτά που σου φορτώνουν και οι άλλοι, με τα στερεότυπα και τις ενοχές τους, και φέρνουν τα πάνω κάτω στην ψυχή σου. Τι είναι σωστό, τι αποδεκτό και τι απορριπτέο; Από την πρώτη στιγμή που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και τι μπορούμε να κάνουμε, ένα μεγάλο «γιατί» συνοδεύει κάθε μας στιγμή. Ενοχικό, φοβικό, απορριπτικό, στεναχωρητικό, αμαρτωλό, τιμωρητικό ... Από την αρχή μέχρι το τέλος μας...

«Γιατί εγώ δεν μπορώ να πάρω την κούκλα που έχει η Κικίτσα, γιατί οι φίλες μου θυμώνουν μαζί μου, γιατί ο Γιάννης δεν μου τηλεφωνεί, γιατί ο διευθυντής δεν μου δίνει την αύξηση που αξίζω, γιατί τα παιδιά μου δεν ήρθαν να με δουν, γιατί να μην ήταν τα νιάτα 2 φορές.....;».

Κάθε «αχ» μοιάζει να συνοδεύεται μ' ένα «γιατί». Ξέρεις πόσα από δαύτα έχουν σταθεί εμπόδιο στα θέλω σου; Ξέρεις πόσες φορές ένα γιατί ήταν η εύκολη λύση από ένα απλό «διότι»; Και μετά φταίνε οι άλλοι που μας έχουν τοποθετήσει σε κουτάκια, σε πρέπει και σε κανόνες. Αν ψάχνεις το γιατί, η απάντηση βρίσκεται ...στον καθρέφτη σου!

Το εγώ μπορεί να γίνει καταστροφικό αν δεν μάθουμε να το αγαπάμε

Κάντο εικόνα: Κλεισμένη στο δωμάτιό σου, χωρίς να θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν, να μη δεις κανέναν και να μη θες να δώσεις λόγο σε κανέναν. Να κλαίνε τα μέσα σου, να γεμίζεις ενοχές και γι΄ ακόμα μια φορά να ρίχνεις το φταίξιμο σε σένα. Γνώριμη εικόνα, συνηθισμένη θα έλεγα! Στο τέλος της ημέρας δεν θυμάσαι καν την αιτία που σε έφερε σε αυτή τη θέση. Αυτό που μένει τελικά είναι η πονεμένη ψυχή σου, η ενοχή που φορτώθηκε για ακόμα μια φορά για κάτι που δεν μπορείς ούτε εσύ καλά καλά να συνειδητοποιήσεις. Μετά τα πολλά γιατί, μένει μόνο η ενοχή, το βάρος αυτό που σε κάνει να μη νιώθεις αρκετή για τίποτα. Μοιάζει σαν μια μεγάλη μαύρη τρύπα ν΄ ανοίγει μέσα μας που όλα τα ρουφάει. Και όχι, δεν τα εξαφανίζει. Αυτή μαύρη τρύπα στροβιλίζει μέσα μας και εγκλωβίζει βαθιά κάθε πόνο. Πώς να τη σταματήσεις; Πώς να βάλεις τέλος στις αρνητικές σκέψεις σου όταν όλα εκεί έξω σου ζητούν ακόμη περισσότερα; Ένα κλικ είναι όλα, εκεί που το μαύρο συναντά το λευκό, εκεί που η λύπη γίνεται χαρά κι εκεί που το κλάμα γίνεται χαμόγελο. Σε όλα αυτά προτίμησε να σταθείς στην θετική πλευρά των πραγμάτων.

Μια θετική σκέψη μπορεί να αναδείξει το φως που κρύβεται μέσα σου

Άσε τα «γιατί» στην άκρη... Σε κάθε «γιατί» απάντα «γιατί έτσι», αυτό κάνω πια κι εγώ. Δεν χρειάζεται κάθε ερώτηση να έχει εξήγηση, απάντηση, ας έχει παραδοχή, ας έχει ένα «πάμε παρακάτω» και να πηγαίνεις. Συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε «γιατί» επειδή πολύ απλά... δεν υπάρχει αιτία. Απλώς συμβαίνει. Και να σου πω και κάτι; Είναι ανώφελο να σπαταλάμε πάντα τον χρόνο μας για να ψάχνουμε ένα άσκοπο «γιατί».

Πολλές φορές δεν έχει σημασία η αιτία, αλλά η αφορμή, αυτό που πυροδότησε μια ενέργεια, ένα συναίσθημα. Εκεί να στέκεσαι και να προσπαθείς να το αλλάξεις, να επανορθώνεις (ακόμη και στον εαυτό σου!). Μη στέκεσαι στα αρνητικά. Δες τη θετική πλευρά της ζωής. Σε παράτησε; Προφανώς γλύτωσες από έναν άνθρωπο που δεν σ΄ αγαπούσε. Μίλησες άσχημα; Ίσως τελικά έβγαλες από μέσα σου τον θυμό που έπνιγε τα σωθικά σου όλο αυτό το διάστημα. Έχασες τη δουλειά σου; Μη στέκεσαι στο «γιατί», αν το καλοσκεφτείς δεν ήταν αυτό που πάντα αναζητούσες... Σε κάθε δύσκολη στιγμή απάντα με χαμόγελο. Πάντα θα γυρίσει σε σένα!