Τι γιορτάζει ένας άντρας την Ημέρα της Γυναίκας;
Η παγίδα του mansplaining είναι ακόμα μεγαλύτερη σήμερα και ο γράφων θα προσπαθήσει να την αποφύγει πάση θυσία. Από τον Βασίλη Κουρουμιχάκης
Πόσο χρήσιμο είναι ένα ποδήλατο για ένα ψάρι; Όσο χρήσιμος θα ήταν ένας άντρας σήμερα θα μιλούσε για την Ημέρα της Γυναίκας. Σε μια εποχή που οι Παγκόσμιες Ημέρες έχουν χάσει το νόημά τους και έχουν καταντήσει απλές επέτειοι στο ημερολόγιο και αφορμές για κάποιο inspirational post στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ωστε να βγει η υποχρέωση, ας δούμε τη σημερινή μέρα από μια διαφορετική σκοπιά, δηλαδή όχι αυτή της γυναίκας.
Το έχει η σημερινή μέρα να ακούμε από πάρα πολλούς άνδρες, ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ, πόσο αλληλέγγυοι είμαστε στον αγώνα των γυναικών για πραγματική ισότητα, ότι δεν είμαστε όλοι άνδρες σεξιστές και τελοσπάντων είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα οπότε ας ξεχυθούμε ανέμελοι στα λιβάδια της κοινωνικής ισότητας και ας επιστρέψουμε στους φυσιολογικούς μας ρυθμούς από αύριο κρεμώντας την μπέρτα του social justice warrior μέχρι την επόμενη θεματική παγκόσμια ημέρα, ή κάποια θλιβερή συγκυρία της επικαιρότητας που θα διαταράξει τη σοσιαλμιντιακή μας ατζέντα, αλλά τελικά είναι αυτό το νόημα;
Η απάντηση είναι μάλλον εύκολη και όχι, για έναν άντρα το νόημα της Ημέρας της Γυναίκας δεν είναι για να δείξει το πόσο αψεγάδιαστος είναι, ούτε για να αυτοδιαφημιστεί με μία σαφέστατη υπονόηση του πόσο υποδειγματικός σύντροφος μπορεί να γίνει δια πάσα ενδιαφερόμενη. Ας είναι η σημερινή μέρα μια υπενθύμιση της μάχης ακομα και για τα αυτονόητα, γιατί κάποτε δεν ήταν αυτονόητα, και για όλα αυτά που πρόκειται και πρέπει να γίνουν στο άμεσο μέλλον.
Με αφορμή τη σημερινή μέρα και την ιστορία της είναι μια καλή ευκαιρία να αναστοχαστούμε κάθε φορά που ακούμε κάποια γυναίκα να διεκδικεί κάτι και εμείς να κάνουμε ότι δεν ακούμε, ότι είναι υπερβολική και ότι όλα αυτά έχουν λυθεί εδώ και χρόνια. Εξίσου ή και παραπάνω παράλογες ακούγονταν οι σουφραζέτες πριν από 100 χρόνια που ζητούσαν δικαίωμα ψήφου, το ίδιο παράλογη ήταν η κατάργηση της προίκας, η διατήρηση του επωνύμου, το άνοιγμα τραπεζικού λογαριασμού και ένα σωρό άλλα αυτονόητα για σήμερα πράγματα. Η επίτευξη των βασικών στόχων του γυναικείου κινήματος ήταν αυτή που μετέτρεψε και την Ημέρα της Γυναίκας σε μια γιορτή μνήμης και όχι διεκδίκησης, μέχρι που ήρθε η σύγκρουση με την ωμή πραγματικότητα.
Το ξέσπασμα του #metoo τρύπησε το social bubble μας και γκρέμισε τις αυταπάτες μας ότι κακά πράγματα συμβαίνουν μόνο πολύ μακριά από εμάς. Ξαφνικά μάθαμε, γιατί πάντα έτσι ήταν, ότι η βία και η κακοποίηση είναι κάτι που αφορά όλες τις γυναίκες, ανεξάρτητα από το που ζουν, την οικονομική τους επιφάνεια, την κοινωνική τους θέση και φυσικά ανεξάρτητα από το τι φοράνε. Όσα περισσότερα έβγαιναν στη φόρα έγιναν αντικείμενο έστω και σχολιασμού στον δημόσιο λόγο, τόσο περισσότερο καταλαβαίναμε ότι έχουν να γίνουν πολλά ακόμα για την πραγματική ισότητα των γυναικών. Το ότι ήμασταν εμείς οι cool και οι ωραίοι, τελικά μικρή σημασία είχε.
Σημασία δεν έχει να ακουστούμε για ακόμα μια φορά όσοι άνδρες δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, έχουμε άλλες 364 μέρες μπροστά μας για να το κάνουμε, η Ημέρα της Γυναίκας είναι η μέρα που αρκεί να ανοίξουμε τα αυτιά μας, ίσως και να απλώσουμε το χέρι μας.
Ο σπόρος της βίας και τη αδικίας δεν θα μπορούσε να ανθίσει χωρίς το γόνιμο έδαφος της αδιαφορίας. Τα όσα συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες για να μαθευτούν όταν πια θα είναι πολύ αργά, θα κάνουν πολλούς να πέσουν από τα σύννεφα. «Πτώσεις» οι οποίες θα μπορούσαν να αποφευχθούν, μαζί με τις ίδιες τις τραγωδίες αν δεν υπήρχε τόση αδιαφορία.
Εμείς οι άντρες έχουμε πολλά ακόμα να κάνουμε στην πορεία για την πραγματική ισότητα και δεν έχουν να κάνουν όλα με δικαιώματα και νομοθετικές πρωτοβουλίες. Εκτός από την αδιαφορία έχουμε να εξαλείψουμε κι άλλες παγιωμένες πρακτικές. Κάποιες είναι τόσο υποσυνείδητες που δεν τις συνειδητοποιούμε στον λόγο μας. Από το locker room talk μέχρι το mansplaining έχουμε πολλά πράγματα να βελτιώσουμε στη συμπεριφορά μας, πράγματα που δεν χρειάζεται να μας επιβάλει κανένας νομοθέτης και καμία φεμινίστρια. Συμπεριφορές που αν τις εξαλείψουμε δεν θα έχουμε βοηθήσει μόνο προς την κατεύθυνση της ισότητας και του σεβασμού απέναντι στις γυναίκες, αλλά θα έχουμε προσφέρει μια πολύτιμη βοήθεια στους εαυτούς μας.
Σεβόμενοι περισσότερο τις γυναίκες δεν γινόμαστε μόνο καλύτεροι άνθρωποι, αλλά και καλύτεροι άνδρες. Όσο περισσότερο απογυμνώνεται η αρρενωπότητα από τοξικές κι εσωστρεφείς συμπεριφορές, τόσο πιο ανθεκτική και σεβαστή γίνεται.
Ας είναι η φετινή Ημέρα της Γυναίκας η μέρα που θα μιλήσουμε λιγότερο και θα ακούσουμε περισσότερο. Ας είναι η μέρα που θα προτιμήσουμε τις πράξεις και όχι τα λόγια. Ας είναι η μέρα που θα βοηθήσουμε τις γυναίκες με το να γίνουμε καλύτεροι άνδρες. Πάνω από όλα ας μην είναι μια μέρα που θα τη θυμηθούμε ξανά του χρόνου.
