Γιατί για μένα δεν υπάρχουν αντρικές και γυναικείες υποθέσεις
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που δεν είδα ποτέ τον πατέρα μου να συμπεριφέρεται άσχημα στη μητέρα μου. Θυμάμαι καβγάδες και φωνές όπως γινόντουσαν και γίνονται σε όλα τα ζευγάρια, αλλά όχι σκηνικά που να βάζουν στην διαδικασία να τρομοκρατηθείς σαν παιδί. Ο πατέρας μου δεν χτύπησε ποτέ τη μάνα μου. Δεν της μίλησε άσχημα. Όταν εκείνη έκανε λάθος κινήσεις, την στήριξε και της προσέφερε την βοήθεια του. Δεν της κούνησε το δάχτυλο διδακτικά και δεν γύρισε ποτέ να της πει «στα έλεγα εγώ». Όλα αυτά έγιναν σε μία εποχή που ο μέσος άντρας θύμιζε περισσότερο τις βιντεοκασέτες της δεκαετίας του ’80 με τις -σήμερα- τραγελαφικές ατάκες για φλερτ και την δήθεν macho εμφάνιση, με αποτέλεσμα ο πατέρας μου να συγκαταλέγεται στους περίεργους. Από τον Κώστα Χρήστου
Υπήρχαν φίλοι του που δεν καταλάβαιναν γιατί ήθελε να πλύνει τα πιάτα. Γιατί προσφερόταν να κλαδέψει τα λουλούδια του κήπου. Ο πατέρας μου έκανε μασάζ στα πόδια της μητέρας μου κάποια βράδια και της έλεγε σε ευχαριστώ. Για να μην μιλάω ακατάπαυστα για όλα εκείνα τα σκηνικά που είδα μέσα στα χρόνια, θα αρκεστώ να πω αυτό: ο πατέρας μου δεν είδε ποτέ τον εαυτό του ως κάτι καλύτερο από την γυναίκα του. Δήλωνε περήφανα πως η γυναίκα του τον συμπλήρωνε και πως ακόμη και όταν δεν συμφωνούσαν, οι απόψεις της κατάφερναν να την προβληματίζουν σε τέτοιο βαθμό που, στο τέλος της κουβέντας, τον είχαν κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αυτό όμως συνέβαινε για ένα βασικό λόγο που θα τον καταλάβαινα μεγαλώνοντας. Ο πατέρας μου σεβόταν τον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Είτε ήταν άντρας είτε ήταν γυναίκα.
Ωστόσο ποτέ στη ζωή του μιλώντας για τις γυναίκες, δεν αναιρούσε όλα εκείνα που τις έκαναν ξεχωριστές. Μέσα από την διαύγεια της σκέψης τους, τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον έρωτα αλλά και πόσο βασικό είναι τα παιδιά να μεγαλώνουν με την μητέρα τους. Την ίδια στιγμή όμως, κατακεραύνωνε και όλα εκείνα τα κλισέ που συνήθιζε να λέει η κολλημένη κοινωνία και που πάντα του προκαλούσαν πονοκέφαλο. Γιατί υπάρχει η πεποίθηση πως η γυναίκα μπορεί να θηλάσει αλλά όχι να αλλάξει ένα λάστιχο; Γιατί υπάρχει η σκέψη πως μπορεί να πάει στη λαϊκή, αλλά δεν μπορεί να πάει να πιει κρασιά με τις φίλες της. Ότι μπορεί να σκουπίσει αλλά όχι να σφίξει ένα σωλήνα. Χωρίς να μου το λέει άμεσα, ο πατέρας μου φρόντιζε -όχι μόνο εγώ αλλά και οι τριγύρω του- να αντιλαμβάνονται αυτό. Αντρικές και γυναικείες υποθέσεις δεν υπάρχουν. Είναι ηλίθιες ταμπέλες που έβαλε η κοινωνία για να δικαιολογήσει την εμπάθειά της και έναν άχρηστο φόβο συνοδευόμενο από μικροαστικό σκεπτικό. Υπάρχουν μόνο ικανοί και ανίκανοι άνθρωποι. Υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν και άνθρωποι που είναι παρτάκηδες. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν και άνθρωποι που μισούν. Τα μόνα πράγματα που ο πατέρας μου κρατούσε σε κάποια πρότυπα, ήταν αυτά της φύσης. Δεν έβλεπε δηλαδή τον θηλασμό ως γυναικεία πράξη αυτή καθαυτή, αλλά και την φύση πίσω από αυτή, την κορύφωση της αγάπης για την μητρότητα και την δημιουργία μίας σχέσης σχεδόν μαγικής ανάμεσα σε μητέρα και γιο. Αλλά ακόμη και αυτό, έκανε και τον ίδιο καλύτερο. Γιατί έβλεπε την οικογένειά του σε μία ολοκληρωμένη εικόνα που μόνο αγάπη και ελπίδα μπορούσαν να δώσουν.
Και τα παρατράγουδα; Αυτό το αντρικές και γυναικείες υποθέσεις, αντρικές και γυναίκες δουλειές, αντρικά και γυναικεία σκεπτικά, ανήκει σε μία άλλη γενιά που θέλω να ελπίζω ότι χάνεται όσο περνάει ο καιρός. Όχι μόνο επειδή οι περισσότεροι άντρες έχουν σταματήσει αυτή τη λογική μπαμπουίνου, αλλά επειδή οι γυναίκες έχουν δείξει πως δεν έχουν ανάγκη κανέναν για τίποτα. Αυτό που θέλουν, αυτό που εγώ τουλάχιστον ακούω και βλέπω ότι θέλουν, είναι έναν σύντροφο που σέβεται τις επιλογές τους. Αν δεν μπορούν να το κάνουν τότε ας φύγουν σαν κύριοι. Όμως ο άνθρωπος που σέβεται τις επιλογές του άλλου, είναι εκείνος που θα καταφέρει να δείξει την ίδια υπομονή, αγάπη και αφοσίωση, για να μπορέσει αύριο να μεγαλώσει τους γιους και τις κόρες του. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η εκδήλωση του σεβασμού και της αγάπης, είναι ο συνδετικός κρίκος για να γίνουν ακόμα καλύτεροι άνθρωποι τα παιδιά μας.
Και η Ημέρα της Γυναίκας; Αν έχουμε πραγματικά τα κότσια, να δείχνουμε τον σεβασμό και την αγάπη που δικαιούνται οι γυναίκες κάθε μέρα. Μόνο έτσι θα κάνουμε το δικό μας κομμάτι και θα μπορέσουμε να σταθούμε απέναντι ως ίσοι. Διαφορετικά, όσο και ανώτερος να αισθάνεσαι με τις φωνές σου, τις βιαιοπραγίες σου και τις απειλές σου, ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να πεις, θα είσαι πάντα «ο από κάτω». Εγώ πάλι επιλέγω να είμαι ο άλλος.
Εκείνος που κοιτάζει την γυναίκα με την ίδια αγάπη και σεβασμό, που κοίταζε ο πατέρας μου τη μάνα μου λέγοντας της, «εγώ και εσύ είμαστε ένα».
