Μήπως ήρθε ή ώρα να καταρρίψουμε τον μύθο που ισχυρίζεται πως οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν

Κάπως έτσι, σώζει τη ζωή της συναδέλφου του, βρίσκει τον έρωτα της ζωής του, αποκτά μία καλύτερη σχέση με την κόρη του και συνειδητοποιεί πόσο λάθος έχει υπάρξει στο παρελθόν.

Παρότι έχω δει την ταινία αρκετές φορές , υπάρχει κάτι που θα με ενοχλεί πάντα σε αυτή: Το γεγονός πως βασίζεται στον διαδεδομένο μύθο που ισχυρίζεται πως εμείς οι γυναίκες είμαστε αψυχολόγητες και δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Φυσικά, η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι η μόνη περίπτωση, στην οποία η κυρίαρχη κουλτούρα προσπάθησε να διαδώσει το στερεότυπο πως δεν ξέρουμε τι θέλουμε ως φύλο εν γένει. Το ίδιο είχε κάνει και ο Στράτος Διονυσίου το 1983 με το λαϊκό άσμα, «Της γυναίκας η καρδιά είναι μία άβυσσος».

Από την άλλη πλευρά, βέβαια, μου έρχονται αναρίθμητα παραδείγματα στο μυαλό, στα οποία ένας άνδρας εξάντλησε τα όρια της υπομονής κάποιου άλλου, επειδή δεν είχε ιδέα τι ήθελε, με αποτέλεσμα να μην πάρει μία απόφαση. Δεν ήξερε τι ήθελε να παραγγείλει για να φάει, δεν ήξερε αν ήθελε να παντρευτεί, δεν ήξερε αν ήθελε κάτι casual ή μία σχέση με αποκλειστικότητα, δεν ήξερε αν ήθελε τη Φιόνα ή την Πέγκι, δεν ήξερε αν ήθελε ένα μπουφάν μοντγκόμερι ή πάρκα. Συνεπώς, μήπως είναι λίγο άδικο και εντελώς παράλογο να κατηγορούμαστε από καταβολής κόσμου για μία υποτιθέμενη αναποφασιστικότητα, η οποία μας διακατέχει ως φύλο, ειδικότερα σε μία σύγχρονη εποχή που όλοι έχουμε εκατομμύρια επιλογές στη διάθεσή μας;

Ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουμε απλά δεν μας επιτρέπεται να το εκφράσουμε

Ας είμαστε ειλικρινείς. Όλοι έχουμε βρεθεί στην άβολη θέση να μην είμαστε απόλυτα σίγουροι αν θέλουμε να φάμε πίτσα ή μπέργκερ, αν θα παραγγείλουμε μπύρα ή καφέ στην after work βόλτα μας, αν θα παραιτηθούμε από την απασχόλησή μας ή θα περιμένουμε υπομονετικά μέχρι να βρεθεί κάτι που θα μας ικανοποιεί περισσότερο. Διότι η αναποφασιστικότητα ή καλύτερα στον αντίποδα, η άμεση λήψη αποφάσεων, δεν είναι ένα έμφυτο χάρισμα, το οποίο οφείλεται ή σχετίζεται με το βιολογικό φύλο μας, αλλά ένα επίκτητο χαρακτηριστικό, μία ικανότητα που μπορούμε να εξασκήσουμε και να κατακτήσουμε σε βάθος χρόνου. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται περισσότερο χρόνο και δυσκολεύονται να πάρουν μία απόφαση, αλλά δεν υπάρχει καμία μελέτη να επιβεβαιώνει πως οι γυναίκες είναι περισσότερο αναποφάσιστες από τους άντρες. Ωστόσο, αν υπάρχει κάτι που μας βάζει στη διαδικασία να χρονοτριβούμε επειδή αναλύουμε διεξοδικά μία κατάσταση και τις πιθανές συνέπειές της, πριν καταλήξουμε σε κάποια απόφαση, είναι το γεγονός πως γνωρίζουμε καλά ότι δεν θα πέσουμε στα «μαλακά», αλλά θα κριθούμε πολύ πιο αυστηρά από έναν άντρα, για την τελική επιλογή μας.

Όταν προσπαθούμε να μην φανούμε δυσάρεστες, αυταρχικές ή απειλητικές

Μεγαλώνοντας σε μία κοινωνία που μας θέλει χαμογελαστές, καλοπροαίρετες, ευγενικές, πρόθυμες και λιγομίλητες, ήταν πολύ εύκολο -και σχεδόν εύλογο- για αρκετές από εμάς να περάσουμε από το ένα άκρο στο άλλο. Αν μας προσάπτουν πως είμαστε ανίκανες να πάρουμε εύκολα και γρήγορα μία απόφαση, δεν οφείλεται σε κάποια βιολογική αδυναμία, αλλά στο ότι γαλουχηθήκαμε πιστεύοντας πως όσο λιγότερο εκφραζόμαστε, όσο λιγότερο συμμετέχουμε, όσο πιο διακριτική είναι η παρουσία μας, τόσο το καλύτερο για εμάς #not. Μας έμαθαν να αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας, να υποτιμάμε οικειοθελώς τη νοημοσύνη μας, να κάνουμε πίσω για να μην αισθάνονται οι γύρω μας πως απειλούνται από εμάς. Περιοριζόμαστε και δεν ζητάμε αυτά που θέλουμε, επειδή πιστεύουμε πως μόνο έτσι θα αποφύγουμε τα χειρότερα. Διότι μία γυναίκα που έχει πείσμα, μία γυναίκα που διεκδικεί, μία γυναίκα που έχει το θάρρος της γνώμης της, ξέρει τι θέλει και πώς θα το αποκτήσει, είναι μία απαιτητική ή στη χειρότερη bossy γυναίκα. Την ίδια στιγμή, βέβαια, ενώ η ισχυρή θέληση και η άποψη είναι δύο χαρακτηριστικά που ανταμείβουν έναν άντρα, τα ίδια χαρακτηριστικά καθιστούν μία γυναίκα δυσάρεστη, αυταρχική και μερικές φορές επικίνδυνη για τους άλλους.

Όταν οι επιθυμίες των άλλων μετράνε περισσότερο από τις δικές μας

Είμαι σίγουρη πως όλες έτυχε κάποια στιγμή να γνωρίσουμε έναν τύπο, ο οποίος ισχυρίστηκε πως είμαστε τρελές, αναποφάσιστες ή ανώριμες, επειδή σύμφωνα με εκείνον, δεν ανταποκρινόμασταν ξεκάθαρα -και κυρίως θετικά- στα συναισθήματά του. Συνήθως, είναι ο ίδιος τύπος που στο τέλος κατέληξε να πιστεύει πως τον στείλαμε στο friendzone, ενώ εμείς δεν ήμασταν ποτέ διατεθειμένες να απαντήσουμε θετικά στο ερωτικό ενδιαφέρον του και δεν του αφήσαμε περιθώριο να πιστεύει το αντίθετο. Αυτό συνέβη επειδή του ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβει πως ενώ εκείνος και οι φίλοι του μπορούν να απορρίπτουν με τον χειρότερο τρόπο μία κοπέλα -κάτι που συμβαίνει κατά κόρον-, εμείς μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως οι επιθυμίες των αντρών είναι προτεραιότητα, πως δεν πρέπει να τους κακοκαρδίζουμε, να είμαστε απότομες ή κακές απέναντί τους, διότι οι αντιδράσεις τους μπορούν να γίνουν πολύ απρόβλεπτες έως επικίνδυνες. Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν είναι ότι δεν ξέραμε τι θέλαμε ή αμφιταλαντευόμασταν, απλώς δεν ήμασταν σε θέση να το θέσουμε πιο ξεκάθαρα, επειδή ποτέ δεν μας έμαθαν να εκφέρουμε με άσχημο τρόπο την αλήθεια μας, χωρίς να ανησυχούμε για τις συνέπειες.

Λαμβάνοντας υπόψη μας όλα τα παραπάνω, είναι εύκολο να καταλάβουμε πως ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώσαμε, προσπάθησε να «κόψει » από νωρίς τα φτερά στην αποφασιστικότητά μας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα κατάφερε. Όσο επιμένουμε να απορρίπτουμε τα στερεότυπα που μας φορτώσανε, ευτυχώς, θα ξέρουμε πάντα τι θέλουμε. Παρόλα αυτά, θα ξέρουμε πως ακριβώς επειδή ξέρουμε τι θέλουμε και δεν αρκούμαστε με κάτι διαφορετικό ή λιγότερο, θα πληρώσουμε και το ανάλογο τίμημα. Όχι, δεν είμαστε αναποφάσιστες, απλά χρειάζεται πάντα να υπολογίσουμε τις συνέπειες και το κόστος, για να δούμε αν αξίζει τον κόπο να το φτάσουμε μέχρι τέλους ή αν θα επιλέξουμε να τους αφήσουμε να νομίζουν πως είμαστε απλώς αναποφάσιστες και πως δεν ξέρουμε τι θέλουμε.