Eyelash beading: Πριν τις false eyelashes οι γυναίκες έβαζαν «χάντρες» στις βλεφαρίδες τους
Ανανεώθηκε:
Ναι, στόλιζαν μία μια τις βλεφαρίδες τους με «χάντρες», όχι όμως σαν αυτές που θα έβλεπες σε ένα κολιέ. Διάβασε την ενδιαφέρουσα ιστορία του Eyelash Beading, του πρώτου trend στο μακιγιάζ που δεν ήταν καθόλου ασφαλές.
«Μα πώς μπορεί η αδύναμη τρίχα μίας βλεφαρίδας να στηρίξει μία ολόκληρη χάντρα;» θα αναρωτιέσαι. Είναι πολύ εύλογη αυτή η απορία, γι’ αυτό στο lead αυτού του κειμένου μίλησα για «χάντρες» (σε εισαγωγικά) που δεν μοιάζουν με τις χάντρες που θα έβλεπες σε ένα κολιέ. Αυτές οι χάντρες ήταν φτιαγμένες από το υλικό με το οποίο έβαφαν οι γυναίκες τις βλεφαρίδες τους, το οποίο –επίσης- δεν θυμίζει σε τίποτα τη μάσκαρα που χρησιμοποιούμε σήμερα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και θα τα καταλάβεις όλα.
Από τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα, το θεατρικό μακιγιάζ είχε αρχίσει να ανθίζει. Παράλληλα με αυτή την άνθιση, ξεκίνησαν να εμφανίζονται και τα trends της εποχής. Η μόδα, ήθελε τις βλεφαρίδες κατάμαυρες, το βλέμμα μελαγχολικό και γεμάτο νόημα, και αν είχες φυσικές, μεγάλες βλεφαρίδες, το μόνο που έπρεπε να κάνεις ήταν να τις τονίσεις με ένα από τα ειδικά προϊόντα του θεατρικού μακιγιάζ. Αυτά τα προϊόντα λέγονταν greasepaints και ήταν πούδρες με χρωστικές, αναμειγμένες με κάποια λιπαρή ουσία.
Διαφήμηση για Greasepaints της εταιρίας Bourjois από το 1898. Ναι, της ίδιας εταιράις bourjois που αγαπάς και σήμερα.
Αν δεν είχες μακριές, πυκνές βλεφαρίδες, υπήρχε η –αμφιλεγόμενη ακόμα- option των ψεύτικων βλεφαρίδων αλλά ήταν πολύ ακριβή. Η τρίτη option ήταν το eyelash beading. Για το eyelash beading, είχε δημιουργηθεί ένα ειδικό προϊόν γιατί, όπως ανέφερα και νωρίτερα, δεν είχε να κάνει με πραγματικές χάντρες, όμως οι γυναίκες μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν απλά greasepaints.
Τι είναι το eyelash beading;
Το eyelash beading ωστόσο δεν ήταν μία απλή διαδικασία, απαιτούσε πολύ σταθερό χέρι και πολλή εξάσκηση για να αποφέρει ένα καλό αποτέλεσμα. Οι γυναίκες έλιωναν το προϊόν μακιγιάζ, και στη συνέχεια έβαφαν κάθε βλεφαρίδα ξεχωριστά με ένα ειδικό εργαλείο, αφήνοντας μία χάντρα από προϊόν στην άκρη της. Φυσικά υπήρχαν ολόκληρα σετ που μπορούσαν να αγοράσουν οι γυναίκες, ωστόσο δεν ήταν απαραίτητο. Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ένα κερί, ένα κουτάλι και ένα σπιρτόξυλο.
Ειδικό προϊόν για eyelash beading του Max Factor. Ναι, του γνωστού.
Το eyelash beading λοιπόν, ήταν μία πιο οικονομική εναλλακτική, ιδιαίτερα δημοφιλής στις χορεύτριες και τις performers, οι οποίες, γενικά, δεν αμείβονταν καλά. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν το έκαναν και οι κυρίες της καλής κοινωνίας ή και οι μεγάλες σταρ. Η πρακτική βλέπεις, παρέμεινε δημοφιλής ακόμα και μετά τις ψεύτικες βλεφαρίδες, και έφτασε στην κορύφωσή της με την έλευση του κινηματογράφου.
Η Ethel Sands, αρθρογράφος του περιοδικού «Picture-Play» περιέγραψε σε άρθρο της πώς ακριβώς κάνει το eyelash beading η Viola Dana, μία από τις σταρ της μεγάλης οθόνης το 1922:
H Viola Dana
«Τελευταία ήρθαν τα μάτια της και παρακολούθησα προσεκτικά, γιατί τα μάτια της Viola Dana είναι πιο συναρπαστικά τόσο εντός όσο και εκτός οθόνης. Πρώτα βούρτσισε τις βλεφαρίδες της προς τα πάνω και σκούρυνε ελαφρά τα βλέφαρά της. Έπειτα, πήρε ένα σπιρτόξυλο, το άναψε και έκαψε το άκρο μέχρι να το κάνει αιχμηρό. Στη συνέχεια έλιωσε λίγο καλλυντικό στην άκρη του και το κράτησε προς τα κάτω μέχρι να γίνει μια μικρή χάντρα. Όταν κρύωσε το άπλωσε στις βλεφαρίδες της και μετά με μια φουρκέτα χώρισε κάθε βλεφαρίδα. Το τελικό έργο ήταν πιο ικανοποιητικό για τον θεατή. Τα μάτια της έμοιαζαν υπέροχα! Οι βλεφαρίδες της είναι ασυνήθιστα μακριές και σγουρές, και όταν στολίζονταν με χάντρες γύριζαν προς τα πίσω και προς τα πάνω μέχρι να αγγίξουν τα φρύδια της — ειλικρινά!» (Sands, 1922, σελ. 86)
Οι κίνδυνοι
Το αποτέλεσμα ήταν πράγματι εντυπωσιακό, όπως μπορείς να καταλάβεις και από τις φωτογραφίες του διάσημου Man Ray αλλά και από την αναβίωση του trend στις σελίδες της Vogue τη δεκαετία του 60.
Vogue 1969
Ωστόσο, κάτι που δεν λέγεται συχνά, είναι το πόσες φωτιές προκλήθηκαν εξαιτίας του eyelash beading. Τα κεριά και οι φλόγες που χρησιμοποιούσαν στα –ασφυκτικά γεμάτα από εύφλεκτα υλικά- καμαρίνια τους οι performers, ήταν η αιτία για πολλές φωτιές και παραλίγο να απαγορευτεί από το νόμο το eyelash beading.
Ειδικό δοχείο για το λιώσιμο των Greasepaints με φωτιά
Σύντομα ωστόσο, έκαναν την εμφάνισή τους τα ηλεκτρικά «ταψάκια», μέσα στα οποία θα μπορούσαν οι ηθοποιοί να λιώσουν το υλικό για τις βλεφαρίδες τους, μόνο και μόνο για να τα προλάβουν τα «κοντινά» πλάνα τα οποία δεν συγχωρούσαν τίποτα. Κάπου εκεί ήρθε η παρακμή του eyelash beading και η ακμή των ψεύτικων βλεφαρίδων.
Ένα από τα ειδικά, ηλεκτρικά ταψάκια για το λιώσιμο των greasepaints
Αν με ρωτάς, το eyelash beading θα έπρεπε να έχει απαγορευτεί πολύ καιρό νωρίτερα, μόνο και μόνο για το πόσο επικίνδυνο είναι να βάζεις ένα λιωμένο υλικό τόσο κοντά στον θύλακα της τρίχας και το μάτι σου γενικά. Σα να μην έφτανε αυτό, ακόμα και ο διαχωρισμός των βλεφαρίδων που ήταν απαραίτητος μετά το beading, γινόταν με αιχμηρά αντικείμενα ανεβάζοντας το ρίσκο και την επικινδυνότητα. Από την άλλη, πότε ένοιαξε τις γυναίκες ο κίνδυνος ή η υγεία τους μπροστά στο άψογο αποτέλεσμα που ήθελαν; Μην απαντήσεις, είναι ρητορική ερώτηση.
