Οκτώ μικροπράγματα για τα οποία θα ευχαριστώ τον μπαμπά μου για πάντα
Πράγματι, από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, η σχέση μου με τον πατέρα μου ήταν πολύ ιδιαίτερη.
Διότι, ήταν εκείνος ο άνθρωπος, που γνώριζα πως θα είναι δίπλα μου ό,τι και εάν συμβεί, όχι με πολλά λόγια αλλά με ξεχωριστές πράξεις αγάπης: Από εκείνη την ημέρα που έγραψα κάτω από τη βάση στο διαγώνισμα Χημείας και με πήρε μία σφιχτή αγκαλιά λέγοντάς μου ότι την επόμενη φορά θα διαπρέψω, μέχρι το βράδυ που γύρισα κλαίγοντας στο σπίτι και κάθισε δίπλα μου, διηγούμενος ιστορίες από το δικό του παρελθόν, χωρίς να με ρωτήσει τίποτα, σαν να ήξερε φυσικά τα πάντα.
Δεν ξέρω ποια είναι αυτή η μαγική ικανότητα που είχε και συνεχίζει να έχει ο μπαμπάς μου, όμως εκείνο που γνωρίζω είναι ότι κατάφερνε σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου -από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα- να είναι εκεί, «παρών», λέγοντάς μου ακριβώς αυτό που είχα περισσότερη ανάγκη να ακούσω. Και μπορεί όσο ήμουν το μικρό του «μπισκοτάκι» -όπως συνήθιζε να με αποκαλεί- να μην συνειδητοποιούσα πόσο ιδιαίτερος ήταν ο δεσμός μας, όμως πλέον, μετά από 29 ολόκληρα χρόνια αφοσίωσης και προσφοράς, γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα, πως όλα όσα μου χάρισε τόσο απλόχερα αυτά τα χρόνια, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη συναισθηματική μου ωριμότητα.
Κακά τα ψέματα όμως, όσο τέλεια και εάν είναι η επαφή που έχω με τον μπαμπά μου, υπάρχει κάτι που θα ήθελα να αλλάξω στη σχέση μας. Αναρωτιέσαι τι είναι αυτό; Να βρίσκω πιο συχνά αφορμές, για να εκφράζω όλα όσα αισθάνομαι για εκείνον. Αφού, όσο «πλημμυρισμένη» κι αν είμαι με συναισθήματα, συχνά δεν βρίσκω τα λόγια, ούτως ώστε να τον ευχαριστήσω για όλα όσα έχει κάνει για εμένα. Φέτος, λοιπόν, με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα, αποφάσισα να αδράξω την ευκαιρία και στις 18 Ιουνίου, να του γράψω μία λίστα με οκτώ μικροπράγματα, για τα οποία θα τον ευγνωμονώ για πάντα, που είμαι κόρη του.
#1 Μου έμαθε να φροντίζω τις φίλες μου
Εάν υπάρχει ένα «συστατικό» στοιχείο στη σχέση με τον μπαμπά μου, είναι εκείνο της ατελείωτης φροντίδας. Βλέπεις, ο μπαμπάς μου -όπως και κάθε μπαμπάς του κόσμου, όπως θέλω να πιστεύω- όχι μόνο φρόντιζε να γυρίσω εγώ ασφαλής στο σπίτι, αλλά ήθελε το ίδιο και για τις φίλες μου. Ναι καλά κατάλαβες, δεν έβαζε τη μηχανή του αυτοκινήτου μπροστά εάν δεν βεβαιωνόταν πως η φίλη μου έχει μπει μέσα στο σπίτι της σώα και αβλαβής. Φυσικά, κάνω ακριβώς το ίδιο με τις φίλες μου ακόμη και σήμερα!
#2 Έπαιζε μαζί μου ό,τι του ζητούσα
Μπορεί να υπάρχει η φήμη πως οι μπαμπάδες δεν κάνουν «κοριτσίστικα» πράγματα, όμως πίστεψέ με, μία κόρη είναι αρκετή για να σπάσει τα στερεότυπα. Διότι, ο μπαμπάς μου και τα μαλλιά μου χτένιζε, και τα ρούχα μου για το μπαλέτο μου ετοίμαζε, και για ψώνια ερχόταν μαζί μου, και βλέπαμε παρέα την αγαπημένη μου παιδική σειρά ξανά και ξανά. Και όλα αυτά, μόνο και μόνο για να μην «χάσει» ούτε μία στιγμή από το μεγάλωμά μου.
#3 Μου χάρισε εμπειρίες που δεν θα ζούσα ποτέ ως κορίτσι
Φυσικά, όπως εκείνος έκανε μαζί μου «κοριτσίστικα» πράγματα, έτσι και εγώ δεν έχανα ευκαιρία να πηγαίνω μαζί του όπου ήθελε: Από το γήπεδο και το ντέρμπι της αγαπημένης μας ομάδας, μέχρι τον καθιερωμένο καφέ με τους φίλους του. Μπορεί να μην με καταλαβαίνεις εάν δεν έχεις βρεθεί σε αντίστοιχη θέση, όμως πρόκειται για τις πιο όμορφες στιγμές που περνούσαμε μαζί!
#4 Έκανα μαζί του τα πρώτα μαθήματα οδήγησης
Εάν υπάρχει ένας άνθρωπος που μου έδωσε την ευκαιρία να είμαι μία δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα, αυτός ήταν ο μπαμπάς μου. Και τώρα θα αναρωτιέσαι, γιατί το λέω αυτό! Αρκεί να σου πω πως σε εκείνον και την τεράστια υπομονή που έδειξε, χρωστάω το γεγονός πως σήμερα είμαι μία από τις καλύτερες οδηγούς στην παρέα μου. Και αν κάποιος ποτέ πει το αντίθετο, είμαι βέβαιη πως θα θυμώσει περισσότερο από εμένα.
#5 Με άφηνε να μπαίνω ανάμεσα σε εκείνον και τη μαμά
Κι όμως, ήμουν από εκείνα τα παιδιά που φοβόντουσαν το σκοτάδι, τα φαντάσματα και τις σκιές στη ντουλάπα. Με δυο λόγια, όπως καταλαβαίνεις, οι γονείς μου δεν ήταν και οι πιο τυχεροί άνθρωποι στον κόσμο, αναφορικά με το θέμα «ύπνος». Ωστόσο, ακόμη και τις νύχτες που ξυπνούσα φοβισμένη και έτρεχα προς το δωμάτιό τους, ένα ήταν το σίγουρο: Πάντα θα υπήρχε μία θέση ανάμεσά τους για εμένα.
#8 Μου έφτιαχνε το πιο νόστιμο πρωινό
Η αλήθεια είναι πως όσο μεγαλώνω και η ενήλικη ζωή γίνεται όλο και πιο σκληρή μαζί μου, με μία καθημερινότητα που «τρέχει» πιο γρήγορα από εμένα, τόσο συνειδητοποιώ ότι ένα από τα μικρά πράγματα που θεωρούσα κάποτε δεδομένα, «σήμερα» θα τα ήθελα πιο πολύ από οτιδήποτε στον κόσμο. Ναι, όπως εκείνο το έτοιμο και πεντανόστιμο πρωινό που με περίμενε στο τραπέζι της κουζίνας πριν φύγω για το σχολείο. Διότι, όχι μόνο μου γλίτωνε πολύτιμο χρόνο, αλλά συγχρόνως μου έδινε τη θαλπωρή που είχα ανάγκη κάθε πρωί για να ξεκινήσει όμορφα η ημέρα μου.
Δεν ξέρω εάν ο μπαμπάς μου είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, δεν ξέρω αν έκανε και εκείνος λάθη -όπως κάθε καλός πατέρας εάν με ρωτάς- ή εάν γυρνώντας τον χρόνο πίσω θα ήθελε να αλλάξει τον τρόπο που με μεγάλωσε. Εκείνο που γνωρίζω με βεβαιότητα ωστόσο, είναι ότι δεν θα άλλαζα τη σχέση που έχουμε -με τα καλά της και τα στραβά της- με τίποτα στον κόσμο, γιατί ένα «κομμάτι» του, ίσως το πιο σημαντικό από όλα… είναι που με έκανε αυτό που είμαι σήμερα! Χρόνια πολλά μπαμπά!
