Οι λόγοι που κάθε στέκι είναι το place to be για όλη την παρέα

Ναι, υπάρχει ένα μέρος, πέρα από το σπίτι μας, που μας έχει ζήσει σε κάθε φάση της ζωής μας. Είναι το μέρος που έχει ακούσει κάθε συζήτηση με την κολλητή μας, κάθε τσακωμό με το «άλλο μας μισό», κάθε προβληματισμό ή ανησυχία μας. Και αυτό, διότι στις χαρές, στις λύπες, στις εντάσεις, σε επιτυχίες και αποτυχίες, στα αμέτρητα χαμόγελα αλλά και στα δάκρυά μας, είναι πάντα εκεί ή μάλλον... εμείς είμαστε εκεί.

Και αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει, το σημερινό topic έχει να κάνει με τα στέκια μας: Μπορεί να είναι μία μπυραρία στη γωνία του δρόμου μας, μπορεί να είναι το καφέ της γειτονιάς ή μπορεί να είναι το μπαρ στο κέντρο της πόλης. Ίσως να είναι ένα μεζεδοπωλείο ή το place to be για όλη την παρέα.

Όπως και να έχει, δεν σηκώνουμε κουβέντα για την τοποθεσία του, διότι είναι το στέκι μας, η αγαπημένη μας επιλογή, το δεύτερο «σπίτι» μας και η κουβέντα τελειώνει εδώ ή μάλλον, λίγο παρακάτω!

Οι χαρακτηριστικές συνήθειες που βιώνουμε στο στέκι μας

Πώς καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι ένα μαγαζί πρόκειται να μετατραπεί στο στέκι μας; Αυτά τα πράγματα, συνήθως, τα αισθάνεσαι αλλά ας αναφερθούμε στις χαρακτηριστικές συνήθειες όλων μας σε αυτά τα μέρη, σε περίπτωση που δεν τις έχεις αντιληφθεί.

Η διαδικασία είναι απλή! Αφού το επισκεφτούμε μερικές φορές, το συνδέσουμε με όμορφες στιγμές και αισθανθούμε αυτό το «παρεΐστικο» vibe, το μέρος αυτό αποκτά απευθείας μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Και κάπως έτσι, πηγαίνουμε για τον πρωινό μας καφέ, το after work drink μας, το girls night out το σαββατοκύριακο. Α! Kαι στις άδειές μας φυσικά. Με δυο λόγια, πηγαίνουμε, σε κάθε περίσταση.

Και προτού καν το καταλάβουμε, γίνεται το μέρος που ξεκινάμε να κάνουμε τις εμφανίσεις μας με τις φαρδιές μας φόρμες, το natural make-up ή το no make-up μας και τον αγαπημένο ατημέλητο κότσο μας. Λανσάρουμε με λίγα λόγια, το πιο συνηθισμένο dress code στα στέκια μας, το επιμελώς ατημέλητο.

Εκεί που μας ξέρουν με το μικρό μας όνομα

Στο αγαπημένο μας μαγαζάκι, υπάρχει τραπέζι με το όνομα μας. Δηλαδή, δεν το βλέπουν οι άλλοι, αλλά είναι σαν να το έχουμε συμφωνήσει με τους φίλους μας στο προσωπικό του μαγαζιού.

Αν είναι πρωί, λοιπόν, θα πιούμε το γνωστό καφεδάκι μας, το οποίο δεν χρειάζεται καν να παραγγείλουμε και έτσι θα αισθανόμαστε σαν να είμαστε στον καναπέ του σπιτιού μας και οι κολλητές να ετοιμάζουν τον καφέ στην κουζίνα. Μόνη ή με τις κολλητές, βέβαια, δεν έχει και πολλή σημασία, αφού στο αγαπημένο μας μέρος νιώθουμε πάντα οικεία.

Η μέρα περνάει λοιπόν, αρχίζει να νυχτώνει και εμείς βρισκόμαστε ακόμα εκεί, στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο σκαμπό της μπάρας, να συζητάμε με τους τριγύρω μας. Σκοπός άλλωστε, δεν είναι να έχουμε τόσα πολλά κοινά αλλά να περνάμε την ώρα μας ευχάριστα.

Οι άγραφες συμφωνίες με το στέκι μας

Οι συμφωνίες στο αγαπημένο μας μπαρ είναι οι ίδιες με αυτές που μπορεί να έχουμε υπογράψει στο γνωστό ταβερνάκι, το εστιατόριο ή το τιμημένο σουβλατζίδικο της γειτονιάς. Και αυτό, μιας και εκεί, ικανοποιούμε τη λιγούρα μας ή τα παρείστικα nights out μας.

Ακόμη λοιπόν, και να έχουμε φαγητό στο σπίτι, θα δηλώσουμε την παρουσία μας τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, κυρίως για να καθησυχάσουμε τον ιδιοκτήτη πως όλα είναι καλά και πως παραμένουμε πιστοί στην ελεύθερη σχέση που έχουμε αναπτύξει.

Αυτή η αίσθηση ελευθερίας και ταυτόχρονης δέσμευσης, άλλωστε, δίνει τόση ουσία στο στέκι μας και μας αφήνει να αφοσιωνόμαστε σε αυτό και σε όσους δίνουμε ραντεβού εκεί αλλά πάντα κρατάμε και κάτι για τον εαυτό μας. Και μπορεί να έρθει η στιγμή που θα αρχίσουμε να εξερευνούμε νέες γωνίες, αλλά κάτι μας λέει πως αυτό θα είναι πάντα εκεί και εμείς πάντα θα γυρνάμε.

Οι αναμνήσεις που δημιουργούνται πάνω σε μία καρέκλα

Αλήθεια, όταν επιστρέφεις στο μέρος όπου μεγάλωσες, πόσες φορές έχεις περάσει από τα εφηβικά στέκια σου, ψάχνοντας τα ονόματα της παρέας χαραγμένα σε κάποιο τραπέζι στο βάθος; Εμείς πάντως, πολλές.

Για να μην συζητήσουμε για την καφετέρια που βρισκόμασταν με το πρώτο μας boyfriend, ώστε να περπατήσουμε μετά αγκαλιά στο πάρκο που είχε από πίσω ή αργότερα, το καφέ που πηγαίναμε με τις κολλητές στα φοιτητικά μας χρόνια για να μιλήσουμε ξανά και ξανά για τους προβληματισμούς της ηλικίας.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως τα στέκια μας έχουν σηματοδοτήσει -κατά κάποιον τρόπο- τη ζωή μας, είναι αυτά που επιστρέφουμε κάθε φορά που νοσταλγούμε, αυτά που μας ξέρουν πολύ καλά, μας έχουν δει στα πάνω και στα κάτω μας. Διότι, εκεί φλερτάραμε, μαλώσαμε, γελάσαμε με την ψυχή μας, φύγαμε και επιστρέψαμε πολλές φορές και έτσι έγιναν κομμάτι μας.

Κάθε φορά λοιπόν, που μας πιάνει το άγχος ότι η καθημερινότητά μας, μπορεί να χάσει το σημείο αναφοράς της και εμείς με τη σειρά μας νιώθουμε ότι χάνουμε λίγο τον εαυτό μας και τους υπόλοιπους γύρω μας, τι θα έλεγες να κάναμε απλώς μία βόλτα από το αγαπημένο μας στέκι; Διότι με το που το αντικρίσουμε, θα μας υπενθυμίσει ποιοι ήμασταν τότε και ποιοι είμαστε σήμερα, τι κάναμε εκεί και πού έχουμε φτάσει. Και αυτά, φυσικά, είναι αρκετά για να συνεχίσουμε τη ζωή μας με χαμόγελο!