Trauma bangs: Μία ωδή στο κούρεμα που μας βοήθα να επανακτήσουμε τον εαυτό μας

Στο πρώτο επεισόδιο της 3^ης σεζόν της σειράς «Emily in Paris», η πρωταγωνίστρια την οποία υποδύεται η χαριτωμένη Lilly Collins, στέκεται εν μέσω ενός ήπιου breakdown μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου, κρατά ένα ψαλίδι και δίχως δεύτερη σκέψη, κόβει τα μαλλιά της αφέλειες -και ξαφνικά γίνεται πολύ φίλη μου.

Ήταν καλοκαίρι του 1998, εγώ είμαι μόλις επτά χρονών, αλλά έτοιμη για όλα. Ανεβασμένη στη λεκάνη του μπάνιου, με το ψαλιδάκι νυχιών στο δεξί χέρι και δύο λεπτές, ξανθές τούφες μαλλιών στο αριστερό, προσπαθούσα να ισορροπήσω ξυπόλητη στο χείλος της λεκάνης. Με απόλυτη ψυχραιμία, αδιαμφισβήτητη σιγουριά και κοιτώντας το είδωλό μου κατάματα, έδωσα μία και άκουσα το αμετάκλητο «χρακ». Χρόνια μετά, καθισμένη αναπαυτικά στην καρέκλα ενός συνοικιακού κομμωτηρίου και έτοιμη να φρεσκάρω το κούρεμά μου, θα συνειδητοποιούσα πως εκείνη η στιγμή στο μπάνιο του πατρικού μου, ήταν η πρώτη φορά στη μέχρι τότε ζωή μου, που είχα αποφασίσει συνειδητά να πάρω τον έλεγχο της εικόνας μου.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μία πανωλεθρία που δεν περιγράφεται με λέξεις και η μητέρα μου χρειάστηκε να καλέσει τα επείγοντα, δηλαδή την Έλενα που είναι φίλη, γειτόνισσα και εξαιρετική κομμώτρια για να... συνεφέρει το κεφάλι μου. Ωστόσο, εγώ κάθε φορά που έβλεπα την αντανάκλασή μου, με δύο κουρτινάκια να «αγκαλιάζουν» με στυλ το κούτελο μου, ένιωθα πως είχα αποκτήσει κάτι από τον δυναμισμό και το πηγαίο coolness της Vada από την ταινία «My girl» ή έστω, είχα βρει το θάρρος να τα διεκδικήσω με τα ίδια μου τα χέρια.

Θέλεις πράγματι αφέλειες ή απλώς να διορθώσεις κάτι εντελώς λάθος με μία ψαλιδιά;

Έχω αφέλειες σχεδόν από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου και αν οι υπολογισμοί μου είναι σωστοί, έχω περάσει λίγο περισσότερο από τα 2/3 της ζωής μου προσπαθώντας να συμφιλιωθώ με το γεγονός πως έχω αφέλειες. Αν είχες στο παρελθόν αφέλειες και έχεις περιμένει στωικά να μακρύνουν, για να φτάνουν πίσω από τα αυτιά σου, καταλαβαίνεις πολύ καλά τι εννοώ. Το μεγαλύτερο διάστημα που είχα χωρίστρα στη μέση, ήταν η περίοδος μεταξύ 2019 και 2022 κατά τη διάρκεια της οποίας μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό. Μπήκα στον πειρασμό παρακολουθώντας τις αφέλειες να μετατρέπονται από outsider σε hot trend, περνώντας τυχαία έξω από κομμωτήρια που πετύχαινα ενώ περπατούσα στην πόλη, αφού για εμένα κάθε κομμωτήριο ήταν μία ευκαιρία να βρω τον εαυτό μου σε 10 λεπτά με λιγότερο από 10 ευρώ.

Ενέδωσα στην παρόρμηση την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2022 και δεν το μετανιώνω. Ήταν αναμφίβολα το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να χαρίσω στον εαυτό μου, λίγο πριν την αλλαγή της χρονιάς. Διότι όπως είχε τουιτάρει και το 2018 η χρήστης jugs bunny, «προσωπικά πιστεύω πως το να θέλεις να έχεις αφέλειες δεν έχει να κάνει με το ότι θέλεις να έχεις αφέλειες, αλλά ακόμη και αν θέλεις να αποκτήσεις αφέλειες, μάλλον χρειάζεται πρώτα να ξεκινήσεις θεραπεία». Το συγκεκριμένο tweet μετράει περισσότερα από 15.000 retweets, όχι επειδή είναι αστείο και εύστοχο, αλλά επειδή «κρύβει» μία αλήθεια, την οποία μόνο όποια έχει τολμήσει να κουρευτεί με ψαλιδάκι νυχιών, μπορεί να γνωρίζει: Μερικές φορές το να κόψεις το μπροστινό μέρος των μαλλιών σου, είναι μία γενναία προσπάθεια να διορθώσεις κάτι που είναι εντελώς λάθος, με μία ψαλιδιά.

Τελικά μπορεί ένα κούρεμα να επαναπροσδιορίσει τη σχέση με τον εαυτό μας;

Σύμφωνα με το δημοφιλές περιοδικό Repeller, το ερώτημα «να κάνω αφέλειες;» είναι ένα από τα κορυφαία υπαρξιακά ερωτήματα που ταλανίζουν την ανθρώπινη ψυχή. Και μπορεί αυτή η παραδοχή να έχει μία τεράστια δόση υπερβολής, ωστόσο, αρκεί να σκεφτούμε πόσες φορές έχουμε νιώσει την επιτακτική ανάγκη να σηματοδοτήσουμε μία νέα εποχή στη ζωή μας, διαβαίνοντας το κατώφλι ενός κομμωτηρίου, για να καταλάβουμε πως ισχύει στην πραγματική ζωή. Οι ειδικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως μία αλλαγή στην εικόνα μας είναι μία δήλωση που εκφράζει την επιθυμία να προχωρήσουμε, να επισημάνουμε ξανά ποιοι είμαστε, να πάρουμε τον έλεγχο μίας κατάστασης στα χέρια μας, καλλιεργώντας μέσα μας ένα αίσθημα ενδυνάμωσης και σιγουριάς.

Βέβαια, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιες πως πρόκειται για μία επιθυμία που γεννήθηκε οργανικά ή προέκυψε από τα στερεότυπα που έχει εδραιώσει η ποπ κουλτούρα. Από τη Margot Robbie, που ως Harley Quinn κόβει μόνη τις χρωματιστές κοτσίδες της, στην Carrie Bradshaw που γίνεται καστανή έπειτα από τον χωρισμό της με τον Mr. Big και από τη Maggie του «Τhe Newsroom» στην iconic Britney του ένδοξου 2008: Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο, αλλά και την πραγματική ζωή, τα οποία ενισχύουν την πεποίθηση πως μία αλλαγή στην εξωτερική μας εμφάνιση, ακόμη και ένα trauma haircut, αποτελεί έναν δραστικό, άμεσο και οικονομικό τρόπο, για να νιώσουμε πως διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά μία δυσάρεστη εμπειρία.

Η ακαταμάχητη αδρεναλίνη που σε κυριεύει όταν θες να επανακτήσεις τον εαυτό σου

Με μία πρόχειρη αναζήτηση στο Google, εμφανίζονται αρκετά αστεία memes σχετικά με τα trauma bangs, αποτελέσματα όπως, «έπαθα breakdown και έκανα αφέλειες, ΒΟΗΘΕΙΑ», ενώ αξιοσημείωτο είναι το άρθρο του The New Yorker, το οποίο φέρει τον τίτλο, «Είσαι αρκετά συναισθηματικά σταθερή για να αποκτήσεις αφέλειες;», το οποίο παραθέτει μία σειρά ερωτήσεων, ώστε να διαπιστώσουν οι αναγνώστριες αν θέλουν πράγματι αφέλειες ή θέλουν απλώς να αποκτήσουν ένα κούρεμα-παράσημο. Ωστόσο, όλοι εκείνοι που κρίνουν και μας αποθαρρύνουν από το να αποκτήσουμε αφέλειες, διότι θεωρούν πως είμαστε εν βρασμώ ψυχής, παραβλέπουν πως το κίνητρο πίσω από τα trauma bangs δεν είναι το οποιοδήποτε trauma ή η αβεβαιότητα που αυτό επιφέρει.

Το βασικό κίνητρο μίας 18χρονης, 23χρονης, 30χρονης που στέκεται μπροστά από τον καθρέφτη με ένα ψαλίδι, δεν είναι η ανάγκη να επανακαθορίσει τη ζωή ή την ταυτότητά της με ένα τολμηρό κούρεμα, ανεξάρτητα αν αυτό πιστεύουν οι ειδικοί και οι σεναριογράφοι. Ο βασικός λόγος που μία γυναίκα φτάνει στα πρόθυρα να κάνει DIY αφέλειες και τελικά το τολμάει, είναι η ακαταμάχητη αδρεναλίνη που την κυριεύει τη στιγμή που κρατά το ψαλίδι και αισθάνεται πιο έτοιμη από ποτέ να δεχθεί τις συνέπειες. Είναι το yolo της υπόθεσης που την παρακινεί να σπάσει την πλήξη και να φωνάξει (ή να πει από μέσα της), «bring it on». Είναι αυτό που είχε επισημάνει και η συντάκτρια Amanda Nottage σε ένα άρθρο του περιοδικού «Creative ΗEAD», «the drive to take scissors and do it yourself to yourself», δηλαδή σε μία πολύ ελεύθερη μετάφραση, η θέληση να πάρεις το ρίσκο και να αλλάξεις τον εαυτό σου, με κάθε κόστος.

Δεν ξέρω αν ένα κούρεμα μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή, υποθέτω πως όχι. Ωστόσο, η εμπειρία με έχει διδάξει πως η γενναία κίνηση να αποκτήσεις αφέλειες με τα ίδια σου τα χέρια, να σε κοιτάς -περίπου- στα μάτια, ενώ κόβεις τις μπροστινές τούφες των μαλλιών σου, μπορεί να είναι περισσότερο θεραπευτική και απελευθερωτική, παρά τραυματική. Διότι όταν τολμήσεις να πάρεις αυτό το -κατά τα άλλα ασήμαντο- ρίσκο και να ακούσεις το αμετάκλητο «χρακ» του ψαλιδιού, πάει να πει πως είσαι αρκετά σίγουρη για τον εαυτό σου, ώστε να υποστηρίξεις με τιμή και δόξα το αποτέλεσμα, όποιο ή όπως και να είναι αυτό.