«Τάδε έφη Κατερίνα»: Οι μικρές αλήθειες της Κατερίνας Μουστάκα είναι μεγάλες αλήθειες για όλους μας

«Πάντα μου άρεσε η συγγραφή. Να χάνομαι στις λέξεις. Να βρίσκομαι στις έννοιες. Να με ταξιδεύει η γλώσσα», με αυτές τις λέξεις κάνει την εισαγωγή της στο πρώτο της βιβλίο μία δυναμική γυναίκα που γνωρίζει από χρόνιο πόνο και που έχει βοηθήσει εκατοντάδες ανθρώπους να τον αγκαλιάσουν με αποτέλεσμα να τον αντιμετωπίσουν.

Η Κατερίνα Μουστάκα είναι Ιατρός και Δρ Χειροπρακτικής και η διπλή της ιδιότητα εμπνέει έτσι κι αλλιώς εμπιστοσύνη. Το μεγαλύτερο κεκτημένο, όμως, της ειδικού ή μάλλον της Κατερίνας είναι η word-of-mouth φήμη της η οποία και είναι το μεγαλύτερο παράσημο που έχει σε αυτή τη συναναστροφή με τον κόσμο. Μία φήμη που εξαπλώνεται και υπενθυμίζει πάνω από όλα το μεγαλύτερο στοίχημα που δεν είναι άλλο από το «αγάπα τον εαυτό σου».

Απόφοιτη της Ιατρικής και έχοντας βάσεις φιλοσοφικές, τάσεις καλλιτεχνικές και επιδόσεις αθλητικές, τής φάνηκε εξαιρετική -όπως αναφέρει στο βιογραφικό της- η προοπτική του να ακολουθήσει, σαν θεόσταλτο μονόδρομο της περαιτέρω εκπαίδευσής της, ένα επάγγελμα που διέπεται από το τρίπτυχο «επιστήμη, τέχνη και φιλοσοφία»: τη Χειροπρακτική.

Με αφορμή τον Μάιο στο βιβλίο της και το αγαπημένο μου κεφάλαιο 19 όπου φέρει τον τίτλο «Σώμα που αγαπιέται επουλώνεται πιο γρήγορα» συνομιλήσαμε με την Κατερίνα Μουστάκα για κομβικά ζητήματα περί πόνου και αγάπης:

Κυρία Μουστάκα, γιατί επιλέξατε να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο τώρα;

Το βιβλίο αποφασίζει πότε θα «κατέβει» στη γη και πότε ακριβώς θα «γεννηθεί». Το ίδιο το βιβλίο αποφασίζει και τί χαρακτήρα θα έχει. Εγώ είμαι απλά ένα μέσον. Αυτό αποφάσισε πότε θα «γεννηθεί» και πώς θα είναι ακριβώς. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αποτελείται από κείμενα που έγραφα χρόνια. Κείμενα που έγραφα από το 2016 μέχρι το 2022 και που φέτος κατάφερα να τα συγκεντρώσω.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος στόχος στις «μικρές αλήθειες σας»; Πιστεύετε ότι έχει επιτευχθεί;

Το βιβλίο το εξέδωσα αρχικά για εμένα, γιατί εξακολουθώ και είμαι ιδεαλίστρια. Εφόσον είχα μια πληροφορία, έπρεπε να τη μοιραστώ, να τη μεταδώσω και στους άλλους. Για εμένα ήταν βασικό να μοιραστώ το μέσα μου. Δεν ξέρω αν ο στόχος έχει επιτευχθεί, γιατί ο στόχος ο δικός μου ήταν να συνδεθώ με περισσότερο κόσμο από αυτόν που θέλει απλώς να διαβάζει τις αναρτήσεις μου στα social media. Η μόνη πρόθεσή μου λοιπόν, και όχι προσδοκία, είναι να μοιραστώ την πληροφορία με τους άλλους.

Στις 228 σελίδες που γράψατε, πείτε μας ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνατε σε αυτό το βιβλίο.

Ας συμφωνήσουμε ότι από όλα τα πράγματα στη ζωή μαθαίνεις και τα λάθη είναι ένας τρόπος να εξελίσσεσαι. Εγώ αν έμαθα κάτι από αυτό το βιβλίο, είναι ότι αποτελεί μια οντότητα από μόνο του και δεν μπορείς να το παρουσιάσεις σαν αυτό που νομίζεις εσύ ότι είναι.

Τι αισθανθήκατε όταν το διαβάσατε;

Το έχω διαβάσει πάρα πολλές φορές και σίγουρα δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική -όπως κάποιος άγνωστος που θα το διαβάσει. Ωστόσο, μπορώ να πω με σιγουριά ότι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Γράφτηκε σταδιακά σε χαρτί και δεν είναι απλά αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και για εμένα αυτό έχει σημασία. Είναι πάντα δίπλα στον αναγνώστη και εκείνος το ανοίγει και το κλείνει όποτε θέλει. Επίσης, αυτό το βιβλίο αποτελεί και μία δέσμευση στον εαυτό μου: γράφω κάτι δημόσια και αυτό φέρει την υπογραφή μου. Οπότε, δεν θα «τολμήσω» να παραβώ όσα γράφω.

Ως Ιατρός και Δρ Χειροπρακτικής πείτε μας δύο λόγια για τον πόνο με τον οποίο έρχεστε άμεσα και έμμεσα σε επαφή καθημερινά.

Ο πόνος είναι προστατευτικός μηχανισμός. Οποιαδήποτε μορφή πόνου ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι είμαστε σε κίνδυνο, ότι πρέπει δηλαδή να δώσουμε προσοχή και αν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι. Τα κύτταρα μεταφέρουν αυτή την πληροφορία και εφόσον ο εγκέφαλος επεξεργαστεί την πληροφορία αυτή, ανατρέχει στη βάση δεδομένων και στη συνέχεια βγάζει ένα πόρισμα το οποίο είναι είτε ότι κινδυνεύεις είτε ότι δεν κινδυνεύεις.

Αυτό που πρέπει να ξέρουμε και να κρατήσουμε, είναι ότι οποιαδήποτε ζημιά υποστεί κάποιος ιστός -ακόμη και κάταγμα, θα έχει επουλωθεί στο τρίμηνο. Αν ξεπεράσει το τρίμηνο και δεν έχει επουλωθεί, σημαίνει ότι υπάρχει κάποιου είδους στρες, που δεν επιτρέπει την επούλωση.

Όπως αναφέρετε και στο βιβλίο σας, το 2016 «εμφανίστηκε ο Μνηστήρας. Ο Αγαπημένος. Ο Μοναδικός Κος Π» ή αλλιώς περάσατε κι εσείς στην κατάσταση του χρόνιου πόνου.

Το 2016 ήταν μια χρονιά που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου και που με ανάγκασε αφενός να επαναπροσδιορίσω την επαγγελματική μου ταυτότητα, τις προτεραιότητές μου και τα μεγαπήβολα πλάνα μου σχετικά με την ιδιότητά μου της Γιατρού και της Χειροπράκτη και, αφετέρου, μου έκανε το μεγαλύτερο Δώρο.

Αν δεν είχα περάσει μέσα από αυτό, δεν θα είχα κάνει τέτοια έρευνα για να μάθω τόσο πολλά για τον χρόνιο πόνο. Αναγκάστηκα να διαπραγματευτώ την πιθανότητα να χρειαστεί να πάρω σύνταξη και να αφήσω ένα επάγγελμα το οποίο λατρεύω, γιατί δεν ήξερα αν θα μπορούσα να δουλεύω πονώντας τόσο πολύ κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Ήταν σαν να παίζει το σύμπαν ένα περίεργο παιχνίδι. Δηλαδή «εσύ που είσαι αυτή που όλους τους κάνεις καλά, δεν μπορείς να κάνεις καλά τον εαυτό σου;».

Πώς ακριβώς βιώσατε αυτή την περίοδο;

Μπόρεσα να βρω τον τρόπο να περνάω καλά, γιατί το ζητούμενο είναι να περνάς καλά και να έχεις ωραίες εμπειρίες, όχι να είσαι συνέχεια με ένα πρόβλημα. Αν είσαι συνέχεια με ένα πρόβλημα, η ποιότητα της ζωή σου δεν μπορεί να είναι καλή και σαφώς επηρεάζεται η ψυχολογία σου. Εγώ με τον χρόνιο πόνο που είχα δεν μπορούσα να κάνω απλά πράγματα.

Η αλήθεια είναι πως κάθε άνθρωπος δίνει μία ταυτότητα στον εαυτό του βάσει των πραγμάτων που του αρέσουν και τον χαροποιούν και τον καθορίζουν. Εγώ δεν μπορούσα να βάλω ταυτότητες στον εαυτό μου και δεν υπήρχε τίποτα που να με χαροποιεί. Αναγκάστηκα λοιπόν, εκ των πραγμάτων, να ανακαλύψω πράγματα που μου αρέσουν, που να μην επηρεάζονται από το πώς είναι το σώμα μου και αναγκάστηκα επίσης να βρω άλλα χόμπι που μπορούν να μου προσφέρουν χαρά.

Με απλά λόγια, αναγκάζεσαι να περάσεις σε ένα άλλο επίπεδο. Εγώ πέρασα σε ένα άλλο επίπεδο όπου πονάω μεν συχνά- πυκνά, αλλά το αντιμετωπίζω.

Ποια είναι τα αίτια του χρόνιου πόνου;

Τα αίτια μπορούμε να τα διαχωρίσουμε σε σωματικά, ενεργειακά και συναισθηματικά. Είναι όλα αυτά μαζί συνδυαστικά, κανένα σύμπτωμα δε λειτουργεί μόνο σε σωματικό επίπεδο. Για τον ίδιο λόγο που πονάς όταν χωρίζεις, πονάς και σωματικά ή για μία λυπητερή ιστορία που λες.

Για κάθε άνθρωπο ο πόνος έχει τρία επίπεδα. Είναι σωματικός, είναι το συναίσθημα που δημιουργεί η σωματική αίσθηση και οι σκέψεις, ο κώδικας δηλαδή με τον οποίο ερμηνεύουμε τα γεγονότα. Νοητικά, το αν θα συνεχίσει κάποιος να πονάει ή όχι, εξαρτάται και από την ηλικία του, από τη σκέψη και το συναίσθημα που βιώνει. Επίσης, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο καθένας μας επηρεάζεται από τον πόνο διαφορετικά.

Το γεγονός πως βιώνετε κι εσείς χρόνιο πόνο σάς έκανε καλύτερη στη δουλειά σας;

Σαφέστατα. Έγινα και καλύτερος άνθρωπος αλλά και πολύ πιο σοφή. Επέτρεψα στον εαυτό μου να ζητήσει βοήθεια. Νομίζω ότι ο βασικός λόγος που είχα χρόνιο πόνο ήταν γιατί λειτουργούσα με τη λογική «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» και θεωρούσα ότι εγώ αντέχω, «βαράτε με». Συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι σούπερ Κατερίνα αλλά ένας άνθρωπος φυσιολογικός ο οποίος έχει όρια. Αυτή είναι μια εξαιρετικά σημαντική συνειδητοποίηση. Μέσα μας, ένα κομμάτι μας δεν αποδέχεται τον περιορισμό, και εγώ αναγκάστηκα να έρθω σε επαφή με το κομμάτι μου που δεν έχει όρια.

Πρέπει να έρθει κάποιος σε επαφή με τον πόνο προκειμένου να τον κατανοήσει;

Τίποτα δεν πρέπει. Παρόλο που ξέρουμε το σωστό, μπορεί να μην το κάνουμε γιατί δεν έχουμε τη σωστή καθοδήγηση και γιατί φοβόμαστε ότι θα βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας. Η ψυχή όμως είναι πάρα πολύ έξυπνη και ξέρει πώς να μας δώσει την πληροφορία. Κίνητρο θα μας δώσει συνήθως ένα γεγονός το οποίο θα μας πονέσει. Αν για παράδειγμα κάποιον τον «πονάνε» τα οικονομικά του, θα του τα «σκάσει» εκεί. Αν αυτό που κάποιον τον απασχολεί είναι το σώμα του, θα του τα «σκάσει» εκεί. Θα είναι σαν η ψυχή του να του λέει «τελείωνε, πρέπει να αλλάξουμε διαδρομή. Δεν γουστάρω από αυτήν την παράκαμψη».

Τι ρόλο παίζει η βοήθεια στη ζωή μας;

Για χρόνια, το μεγαλύτερο μου θέμα, ήταν αυτό ακριβώς: δεν ζητούσα βοήθεια. Ενώ πονούσε η μέση μου πάρα πολύ και για πάρα πολλούς μήνες, εξακολουθούσα και πήγαινα για δουλειά. Το να ζητήσω βοήθεια και να πω σε κάποιον να με βοηθήσει ήταν για εμένα κάτι μεγαλειώδες.

Θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές πως επιβάλλεται να ζητάμε βοήθεια. Επιβάλλεται να είμαστε ευάλωτοι. Για να είμαστε δυνατοί και ικανοί, χρειάζεται να έχουμε πατήσει με τα πόδια μας μέσα στην ευαλωτότητα. Και δυστυχώς, στη σημερινή εποχή και μέσα από τα social media, θέλουμε να πείσουμε τους άλλους ότι δεν έχουμε ψεγάδια.

Υπάρχουν κάποια σημάδια που αποτελούν red flags και θα μπορούσαν ενδεχομένως να οδηγήσουν σε καταστάσεις όπως ο χρόνιος πόνος;

Όταν η ψυχή σου θέλει να αποκτήσει κάποιες εμπειρίες και οι επιλογές που κάνεις εσύ στη ζωή που ζεις δε σου δίνουν αυτή την εμπειρία, υπάρχει πρόβλημα. Αλλά αν θέλω, το αλλάζω. Θα υπάρχει μια φωνή μέσα μας που θα μας λέει «μήπως κάτι κάνεις λάθος;». Αλλά είναι τόσο γενική αυτή η φωνή που δεν την ακούμε γιατί είμαστε εκπαιδευμένοι να έχουμε απομακρυνθεί από τον εαυτό μας.

Είμαστε αρχαία σώματα και ζούμε σε έναν εντελώς καινούριο κόσμο. Έχουμε χάσει την επαφή με τη φύση, δεν εμπιστευόμαστε το συναίσθημά μας. Ένας άνθρωπος που ζει στη ζούγκλα, αν δεν εμπιστεύεται το ένστικτό του, δεν θα επιβιώσει ποτέ. Εμείς, δεν ξέρουμε καν πότε είμαστε στρεσαρισμένοι και γιατί, και δημιουργούμε τρελά παιχνίδια μέσα στο μυαλό μας. Ακόμη κι αν δε μας αρέσει κάτι, μπορεί να μένουμε μέσα σε αυτό.

Πώς μπορούμε να μάθουμε να ακούμε το σώμα μας;

Πρέπει να βλέπουμε τα μηνύματα. Υπάρχουν παντού γύρω μας. Αρχικά, η πληροφορία μάς έρχεται ενεργειακά, δηλαδή σαν να είμαστε πεσμένοι, μειώνεται η διάθεσή μας. Μετά αυτό περνάει στις σκέψεις μας, υπάρχει μία νοητική σύγχυση και μετά επεμβαίνει στο συναίσθημα. Όσο πιο πολύ μας επηρεάζει κάτι, τόσο πιο σωματικά γίνονται και τα μηνύματα.

Εγώ για παράδειγμα, για μία περίοδο που δεν άκουγα, μου ήρθε αυτό το πρόβλημα υγείας. Ήταν το μόνο που θα μπορούσα να «ακούσω». Με το που έγινε αυτό, μπήκα στη διαδικασία να δω τί λέει το σώμα μου για μένα.

Το να μαθαίνεις να ακούς είναι ένα διαρκές σχολείο και αν είχαμε μάθει να ακούμε το μέσα μας, δεν θα είχαμε πολλά προβλήματα από τα οποία αντιμετωπίζουμε. Όταν μαθαίνεις να ακούς, όλο το σύστημα γίνεται πολύ αβανταδόρικο. Έχεις καλύτερη σκέψη, είσαι πιο συνεπής σε όσα λες, έχεις καλύτερη αυτογνωσία, δεν πονάς επειδή σου χάλασε τη μέρα ο άλλος.

Πείτε μας δυο λόγια για το πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι στο να ακούμε τους άλλους.

Δεν υπάρχει περίπτωση να ακούς τον άλλον, αν δε μάθεις να ακούς τον εαυτό σου. Γιατί αν ακούς για να απαντήσεις και δεν ακούς για να συνδεθείς, αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Βασικά, ούτε λάθος είναι. Είναι παράκαμψη από το φυσιολογικό μας, από αυτό που είμαστε συνδεδεμένοι να κάνουμε.

Δεν ακούμε για να συνδεθούμε, για να ανοίξουμε την αγκαλιά μας, να αγκαλιάσουμε τον άλλον, να μας πει τα προβλήματά του και να του δώσουμε χώρο να εκδηλώσει τις σκέψεις του. Ακούμε απλά για να απαντήσουμε και να αντιδράσουμε. Ακόμη, σπανίως μιλάμε για το τι αισθανόμαστε και όλο κάνουμε τους κριτές. Έχουμε χάσει το «μαζί». Είμαστε προγραμματισμένοι γενετικά για να είμαστε μαζί και παρόλα αυτά παραμένουμε χώρια.

Το στρες τι ρόλο παίζει σε όλη αυτή τη διαδικασία;

Το στρες είναι η αιτία των περισσότερων παθήσεων. Δεν παθαίνεις έμφραγμα, καρκίνο, σκλήρυνση κατά πλάκας, αυτοάνοσα αν δεν είσαι στρεσαρισμένος. Κανένας ευτυχής άνθρωπος που είναι καλά με τον εαυτό του και έχει βρει το κέντρο του δεν παθαίνει τίποτα, εκτός αν χρειάζεται την εμπειρία για να πάρει δηλαδή την πληροφορία από αυτή.

Ποιες είναι οι κομβικές συμβουλές στις οποίες θα πρέπει να δώσουμε έμφαση;

Το ανθρώπινο είδος δεν εξελίχθηκε καθήμενο σε ένα γραφείο 12 ώρες την ημέρα μπροστά σε έναν υπολογιστή. Σαν σώματα και σαν εγκέφαλοι εξελιχθήκαμε, περπατώντας πολλά χιλιόμετρα την ημέρα για την εύρεση νερού και τροφής. Έχουμε ένα αρχαίο σώμα το οποίο είναι όργανο και το έχουμε κάνει διακοσμητικό μπιμπελό.

Όπου κι αν πηγαίνουμε, καθόμαστε. Το σώμα μας μόνο κάθεται. Τα χέρια μας δουλεύουν σε ένα τετραγωνάκι 30 με 35 εκατοστά. Αντί να τα σηκώσουμε, να τα κινούμε. Δεν σηκώνουμε καν τον αγκώνα μας πάνω από 90 μοίρες και μετά αναρωτιόμαστε γιατί όλοι έχουμε θέματα με τους αγκώνες και με τα ισχία μας.

• Γνωρίζετε ότι έχουμε 48% λιγότερες πιθανότητες να πάθουμε καρκίνο αν πηγαίνουμε στο γυμναστήριο και κάνουμε βαράκια;
• Γνωρίζετε ότι όσο περισσότερο θυμώνουμε και κατηγορούμε τους άλλους για τον θυμό μας τόσες περισσότερες πιθανότητες έχουμε να πάθουμε ανακοπή ή έμφραγμα πριν την ώρα μας και 30% μεγαλύτερη πιθανότητα να το πάθουμε επειδή κατηγορούμε τους άλλους;

Αυτά είναι μόλις δύο ερωτήματα που μπορεί να θέσει κάποιος στον εαυτό του. Αναφορικά με την αντιμετώπιση, η άσκηση είναι το νούμερο ένα. Να επιτρέψουμε στο σώμα μας να κινείται. Να μην αναλωνόμαστε στο ίinternet και στα social media.

Το νούμερο δύο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι σαν είδος επιβιώσαμε σε μικρές ή μεγάλες κοινωνίες, όπου ο ένας βοηθάει τον άλλον και ο ένας υποστηρίζει τον άλλον. Και η αλήθεια είναι πως πλέον δεν είμαστε σε σύνδεση. Έχουμε μπει στον «νόμο του δυνατού» και έχουμε αρχίσει να είμαστε σε αντιπαλότητα. Είμαστε σε μία κοινωνία που δεν ευνοείται η σύνδεση, ενώ είμαστε εκ φύσεως προγραμματισμένοι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, να συνδεόμαστε. Τα ίδια μας τα κύτταρα λειτουργούν καλύτερα όταν βοηθάμε τους γύρω μας. Τα κύτταρά μας λειτουργούν καλύτερα όσο περισσότερες κοινωνικές σχέσεις έχουμε.

Τι άλλο πρέπει να κάνουμε στην καθημερινότητά μας;

Κάθε λέξη και σκέψη μας μπορεί να επισπεύσει ή να επιβραδύνει την επούλωσή μας. Πραγματικά, η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει, όπως αναφέρω και στο βιβλίο μου. Αν ο λόγος μας είναι θετικός και υποστηρικτικός, τότε το σύστημά μας μπαίνει αυτόματα σε φάση αποκατάστασης. Αν όμως οι λέξεις ή οι σκέψεις που χρησιμοποιούμε είναι αρνητικές ή καταστροφολογικές, βγαίνουμε από την ασφάλεια και μπαίνουμε σε φάση προστασίας. Εκεί όπου κατοικοεδρεύει ο πόνος. Θέλουμε να θεραπευτούμε; Ας σταματήσουμε τη λεκτική επίθεση στο σώμα μας.

Ένα ακόμα σημαντικό highlight είναι να καθόμαστε για λίγο μόνοι μας και να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βαρεθεί. Γνωρίζετε ότι αν δεν βαρεθεί ένα παιδί, δεν μπορεί να αναπτύξει δεξιότητες; Τα παιδιά μας δεν βαριούνται πλέον, δεν προλαβαίνουν να βαρεθούν. Όταν βαριόμαστε, καταλήγουμε να κάνουμε δημιουργικά πράγματα. Επίσης, αν δεν πιεστούμε, δεν εξελισσόμαστε και δυστυχώς η νέα γενιά δεν έχει προλάβει να αγχωθεί για τίποτα. Γιατί οι γονείς τους, τους τα είχαν όλα έτοιμα και έχουν μάθει να μένουν σε ένα καναπέ και με τα περιμένουν όλα στο «πιάτο».

Ποιος είναι ο σκοπός σας όταν κάποιος έρχεται στο ιατρείο σας και σας εμπιστεύεται;

Η άμεση αντιμετώπιση της «κρίσης» (ανακούφιση των συμπτωμάτων και περιορισμός του πόνου). Η αποκατάσταση της φυσιολογικής λειτουργίας και καθημερινής δραστηριότητας του πάσχοντα. Η απελευθέρωση τόσο της κίνησης των αρθρώσεων και του σώματος, όσο και του ατόμου από περιοριστικά πρότυπα σωματικής (και όχι μόνο) συμπεριφοράς.

Ποια τα βασικά στάδια που περιλαμβάνουν την αντιμετώπιση;

Αντιμετωπίζουμε την αιτία που δημιουργεί το σύμπτωμα και υποστηρίζουμε τον άνθρωπο ώστε να επανέλθει σωματικά και ψυχολογικά και να παραμείνει δυνατός και υγιής. Ο πιο συνηθισμένος λόγος που κάποιος θα «κινητοποιηθεί» για να ζητήσει τη βοήθεια μας -εκτός από τις «εξαιρέσεις» που μας επισκέπτονται για πρόληψη ή για βελτίωση επιδόσεων- είναι, κυρίως, ο πόνος ή κάποιο άλλο σύμπτωμα. Άρα, η ταχεία συμπτωματική ανακούφιση αποτελεί το άμεσο ζητούμενο στην προσέγγιση μας. Αυτό το πετυχαίνουμε διασφαλίζοντας ότι οι υποκείμενες αιτίες των συμπτωμάτων έχουν αναγνωρισθεί, επεξηγηθεί επαρκώς και επιλυθεί.

Πόσο σημαντικό είναι να σεβόμαστε το σώμα μας;

Πρέπει να σεβόμαστε το γεγονός ότι το σώμα μας μάς δίνει την πληροφορία πώς να το κρατήσουμε ευτυχισμένο και να μην το αγνοούμε. Σήμερα όλοι κωφεύουν και το παίζουνε σούπερ σκληροί που δεν «μασάνε» αλλά μέσα τους κλαίνε. Δεν δείχνουμε στους άλλους το πραγματικό μας πρόσωπο, δεν δείχνουμε τις αδυναμίες μας που είναι και η πηγή της μεγαλύτερης δύναμής μας.

Δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς ευαλωτότητα, δεν υπάρχει ζωή χωρίς ευαλωτότητα. Πώς θα συνδεθώ με έναν άνθρωπο που δεν έχει αδύναμα σημεία, που δεν παραδέχεται ότι κάτι τον πλήγωσε; Πώς θα είμαστε σε μία σχέση με έναν άνθρωπο που το παίζει σε όλα υπεράνω και ότι δεν τον αφορούν αυτά που του λέμε; Αν δεν δεθείς ουσιαστικά, δεν έχεις και εμπειρίες.

Ποιο είναι κατά κύριο λόγο το feedback από ανθρώπους που έρχονται στο ιατρείο σας και σας βρίσκουν κυρίως μέσω της word-of-mouth φήμη σας;

Αυτό που με χαροποιεί, είναι ότι έχω ανθρώπους που με επισκέπτονται για θεραπεία και οι οποίοι μέσα σε ένα απόγευμα μπορεί να φέρουν τη ζωή τους «τούμπα» εστιάζοντας στην πηγή του προβλήματός τους. Το να μου λένε πόσο με ευχαριστούν που τους βοήθησα να «ξυπνήσουν». Αυτό είναι το πραγματικό κέρδος.

Κυρία Μουστάκα, ποιος είναι ο μεγαλύτερος στόχος σας μέσω όλων των ιδιοτήτων σας;

Σε ό, τι με αφορά, για εμένα η προσφορά πληροφορίας ισοδυναμεί με θεραπεία. Με όποιον τρόπο κι αν επικοινωνώ αυτή την πληροφορία, στόχος μου είναι να υποστηρίξω κάποιον να έρθει σε επαφή με το κομμάτι του που κάνει τη θεραπεία. Να επικοινωνήσει δηλαδή με τον εσωτερικό του θεραπευτή. Κι αυτό, όπως αναφέρω και στο βιβλίο, είναι το φτασμένο μου, ο σκοπός μου, η βαθύτερη ανάγκη μου.

«Μικρές αλήθειες που έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις, με τον πιο απρόσμενο τρόπο. 'Ένα χέρι που απλώνεται και σε καλεί. Ένα ειλικρινές, θαρραλέο, άφιλτρο άνοιγμα-καλωσόρισμα. Η πόρτα είναι ανοιχτή. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κρυφοκοιτάξεις μέσα. Και -γιατί όχι;- να εισέλθεις».

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την Κατερίνα Μουστάκα εδώ.