«Να θυμηθώ να μη φάω»: Τι γίνεται όταν το σώμα μας απαλλάσσεται από στερεότυπα; Αυτό το βιβλίο ξέρει

Στην αγορά κυκλοφορούν πολλά βιβλία αυτοβελτίωσης, τα οποία «υπόσχονται» πως πριν καν ολοκληρώσεις την ανάγνωσή τους, θα αναγεννηθεί μέσα σου μεγαλύτερη αισιοδοξία για τη ζωή και την σχέση που οφείλεις να έχεις με τον εαυτό σου ή τους γύρω σου.

Πολλά τέτοιου είδους βιβλία που έχω διαβάσει με έχουν πράγματι βοηθήσει να αναλογιστώ την σχέση που έχω με τον εαυτό μου αλλά και την σχέση που θα ήθελα να έχω. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, η παράθεση συμβουλών και «μαγικών» λύσεων που κάποιος ακολούθησε και πέτυχαν μπορεί να δημιουργήσει στον αναγνώστη την αίσθηση ότι τον «κριτικάρουν» και αντί να τον βοηθήσουν να αισθανθεί αισιοδοξία, να καταλήξει να αισθανθεί απελπισία.

Μπορεί το βιβλίο της Στεύης Τσούτση, «Να θυμηθώ να μη φάω» να μην συγκαταλέγεται στα βιβλία αυτοβελτίωσης, αφού είναι μία νουβέλα, παρόλα αυτά, μέσω των ζητημάτων που θίγει καταφέρνει να μιλήσει για τον κόσμο της αυτοβελτίωσης.

Η διήγηση της ιστορίας της Σμαραγδής, της Καλλίστης και της Δανάης φέρνει στο προσκήνιο επίκαιρα θέματα, όπως οι διατροφικές διαταραχές, η ανοχή σε τοξικές σχέσεις και η χαμηλή αυτοεκτίμηση. Καταφέρνει, δηλαδή, να μιλήσει στην ψυχή των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον εαυτό τους και ιδιαίτερα με το σώμα τους.

Όταν η εικόνα που έχουμε για το σώμα μας απαλλάσσεται από στερεότυπα συναντά την «προσωπική μας τελειότητα»

Η σχέση που έχουμε με το σώμα μας είναι καθοριστικής σημασίας για την αυτοπεποίθηση μας, αφού ένα μεγάλο μέρος της εικόνας μας σχετίζεται με το σώμα. Έχοντας ως κεντρική ιδέα τη σχέση τριών γυναικών με το σώμα τους και τον τρόπο με τον οποίο οι ηρωίδες αυτές ψάχνουν τον κατάλληλο για εκείνες τρόπο να πάψουν να ενδιαφέρονται για την γνώμη που έχουν οι άλλοι για εκείνες, το βιβλίο μας θυμίζει όλες εκείνες τις φορές που σκεφτήκαμε το τι θα πουν οι άλλοι για το σώμα μας περισσότερο από το πώς αισθανόμαστε εμείς για αυτό, τις φορές που ψάχναμε το «τέλειο» των άλλων και χάσαμε την δική μας γνώμη για την τελειότητα.

Μέσα από το βιβλίο καταφέρουμε να θυμηθούμε ότι όταν καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τις στερεοτυπικές απόψεις γνωστών και άγνωστων, τότε θα βρεθούμε ένα βήμα πιο κοντά στο ιδανικό για εμάς σώμα.

Μιλώντας στο Queen.gr, η συγγραφέας του βιβλίου, Στεύη Τσούτση, λέει για το νόημα του βιβλίου και της «τέλειας» εικόνας: «οι ηρωίδες μου προσπαθούν να αγαπήσουν τον εαυτό τους σε έναν κόσμο που έχει φτιαχτεί με ένα μυωπικό μάτι, κανένα αυτί και χίλια στόματα, που δεν παύουν να κρίνουν και να επικρίνουν. Αναζητούν να φτάσουν ένα στερεοτυπικό τέλειο που δεν τις εκφράζει πραγματικά, δεν τις κάνει ευτυχισμένες. Το βιβλίο είναι η πορεία τους προς την αναζήτηση του δικού τους “προσωπικού τέλειου”, που θα τις έχει υγιείς, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά».

Ενώ συνεχίζει επισημαίνοντας ότι «όσο για τη δική μας τελειότητα, φυσικά και υπάρχει. Συνηθίζει να κρύβεται πίσω από τοξικότητες οικείων και ξένων. Μπορούμε να τη βρούμε αν αγαπήσουμε πραγματικά τον εαυτό μας. Δεν είναι εύκολη διαδικασία, μπορεί να πάρει πολύ χρόνο και να χρειαστεί ίσως και βοήθεια από ειδικούς. Η κάθε μία από μας είναι διαφορετική περίπτωση. Ένα μικρό tip, βγαλμένο από το βιβλίο, είναι να σκεφτούμε μια στιγμή στη ζωή μας που πραγματικά μας θαυμάσαμε στον καθρέφτη και είπαμε “Έτσι θέλω να είμαι”. Αυτή την “τέλεια” εικόνα μας πρέπει να τη διεκδικήσουμε».

Διάβασε παρακάτω μερικά ακόμα πράγματα που μας είπε η συγγραφέας του βιβλίου «Να θυμηθώ να μη φάω», Στεύη Τσούτση, για την ιστορία που δημιούργησε:

Το «Να θυμηθώ να μη φάω» μιλάει για τη σχέση τριών γυναικών με το σώμα τους. Πώς εμπνεύστηκες τις ηρωίδες;

Σ.Τ. Οι ηρωίδες μου είναι καθημερινές γυναίκες, μπορείς να τις βρεις γύρω σου, αν ψάξεις. Νομίζω γι’ αυτό γνωρίζει επιτυχία το βιβλίο: η κάθε αναγνώστρια βρίσκει σημεία ταύτισης με κάποια από τις τρεις.

Πόσες γυναίκες έχουν προσπαθήσει να κάνουν δίαιτα, θέτοντας πολύ υψηλούς και άμεσους στόχους, τους οποίους απογοητευμένες είδαν να ναυαγούν;

Πόσες είδαν το καλλίγραμμο σώμα τους να αλλάζει με τα χρόνια και προσπάθησαν με σθένος, αλλά και πράξεις «απελπισίας» όπως χάπια ή εξαντλητικές δίαιτες, να το διατηρήσουν;

Και πόσες ακόμη, κυρίως έφηβες, μεταβάλλουν αυτό που «βλέπουν» στον καθρέφτη τους, ανάλογα με το αν το περιβάλλον τους τις χαρακτηρίζει «χοντρές» (τη μισώ αυτή τη λέξη αλλά δυστυχώς υπάρχει) ή αδύνατες;

Το «Να θυμηθώ να μη φάω» (ή να φάω, καθώς μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους ο τίτλος) είναι ένα βιβλίο υπέρμαχος του body positivity. Θέλει τις ηρωίδες αλλά και τις αναγνώστριές του υγιείς κι ευτυχισμένες.

Πόσο μεγάλη σχέση έχει το «Να θυμηθώ να μη φάω» με τις διατροφικές διαταραχές;

Σ.Τ. Το βιβλίο αναφέρεται στις γυναίκες που «τρώνε» τα συναισθήματά τους. Βλέπουμε τρεις διαφορετικές γυναίκες, τρεις διαφορετικές ηλικιακές ομάδες και τρεις εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις στη σχέση με το φαγητό.

Η πρωταγωνίστρια, η Σμαραγδή, μέσα από τη φωνή της οποίας μαθαίνουμε όλη την ιστορία, είναι μία γυναίκα που δεν πιστεύει στον εαυτό της και αυτοτιμωρείται με το φαγητό. Η συναισθηματική υπερφαγία είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα της που παίζει καθοριστικό ρόλο στην πλοκή του έργου.

Η Καλλίστη, από την άλλη, είναι το εντελώς αντίθετο. Στην προσπάθειά της να παραμείνει «τέλεια», κατά πώς ορίζουν τα στερεότυπα, καταδικάζει τον εαυτό της στην αφαγία.

Τέλος, η Δανάη, η έφηβη κόρη της Καλλίστης, στέκει μετέωρη στο πώς πρέπει να αντιμετωπίσει το φαγητό και το σώμα της, καθώς βιώνει body shaming στο σχολείο.

Η σχέση των τριών ηρωίδων με το φαγητό και τον καθρέφτη έρχεται να αποτυπώσει συνήθεις «διατροφικές διαταραχές» των σύγχρονων γυναικών.

Μίλησε μου λίγο για την δράση #Αλήθειες_Γυναικών.

Σ.Τ. Αφορμή στάθηκε το πρώτο μου βιβλίο, η «Αόρατη πληγή». Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων, με γυναίκες ηρωίδες που βιώνουν η κάθε μία και διαφορετική πληγή (ασθέ-νεια, ερωτικό απωθημένο, τοξικές φιλίες, καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, κακο-ποίηση κλπ). Ξεκίνησε, έτσι, πριν δύο χρόνια, μία δράση γυναικείας ενδυνάμωσης, οι «Α-λήθειες Γυναικών».

Δύο γυναίκες επί σκηνής συνομιλούν μεταξύ τους αλλά και με το κοινό. Ανάμεσά τους πολλές ακόμη γυναίκες, γνωστές κι άγνωστες. Όλες φωνάζουν την αλήθεια τους, να την ακούσει ένας κόσμος που άλλοτε την ξέρει και σιωπά, άλλοτε την αγνοεί κι άλλοτε απλά δεν τον ενδιαφέρει. Μέσα από έναν διάλογο, μπλεγμένο με ιστορίες και μουσική, ανα-λύεται με δυναμισμό κι ευαισθησία όλο το φάσμα της γυναικείας φύσης.. Η δράση ταξί-δεψε και θα συνεχίσει να ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα, με σκοπό να αναδείξει και να στηρίξει, με σεβασμό και αγάπη, τη Γυναίκα που αγωνίζεται, αλλάζει, εξελίσσεται και διεκδικεί την αναγνώριση της σημαντικότητάς της στη σύγχρονη κοινωνία.