Κική Δημουλά, ευτυχώς που υπάρχεις

Και αφού ακούσαμε ρήτορες, πωλητές, πονηρούς πολιτευτές και μεγαλόστομους απατεώνες και αφού περιπλανηθήκαμε σε λάθη, είναι καιρός να ακούμε μονό τους ποιητές. Δεκαετίες τώρα κλείναμε τα αφτιά μας και εξορίζαμε μακριά από μέσα μας τις αλήθειες τους.

Για αυτό καταδικαστήκαμε σε βουβές, από photoshop βγαλμένες εικόνες. Φυλαχτό η ποίηση της Κίκης Δημουλά. Αν είστε αμύητες αφήστε την να σας επανασυστήσει με τον εαυτό σας. Σαν αυτόν το ποίημα της, που περιγράφει έναν «διάλογο ανάμεσα σε σένα και σε μένα»...

Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.